Test: Kawasaki Z900RS

Het verhaal gaat vér terug. Al in ’71 was Kawasaki eraan toe een bom los te laten op de motorwereld. Dat werd werkelijkheid in 1972, toen de woeste Z1 op de wereld werd losgelaten. Een ongekend apparaat, 900cc, vier cilinders en een uiterlijk waar nu nóg over gepraat wordt. Sterkste in z’n klasse, dat soort teksten. Maar ook: voor Kawasaki een van de grootste mijlpalen ooit. Dé motor die Kawasaki als merk op de kaart zette en voor altijd op z’n plek hield. Wat de CB750 voor Honda betekende, was de Z1 voor Kawasaki. En als je zo’n model in je line up hebt, dan vergeet je die niet snel (dat geldt ook voor de concurrent en de RS, dat betekent Retro, toch? Goed dat ik die nieuwe helm heb meegenomenovereenkomst houdt nog niet op, maar daar zullen we nog wel hier en daar op terugkomen). Dus als je dan, zoveel jaar later, opnieuw een 900cc viercilinder naked in je collectie hebt en die óók nog eens Z900 noemt, tja… dan moét je haast wel.

En dat heeft Kawasaki dan ook gedaan. En daarbij is niet over één nacht ijs gegaan. De hoeveelheid details die hierin gegaan zijn grenzen aan het ziekelijke. Neem bijvoorbeeld het reliëf in de letters ‘900’ op de zijpanelen. Neem de kleur van de lak. Neem de tellers die niet alleen hetzelfde lettertype hebben, maar ook precies tot 240 aangeven, in rust dezelfde hoek maken en zelfs dezelfde vorm van het midden van de wijzer. Neem het wipje in het staartstuk, neem de moeite om het LED achterlicht te laten lijken op een gloeilampje, de vorm van het koppelingsdeksel, de afwijkende kleur en identieke vorm van het nokkenasdeksel. En het mooie is: als je er zoals Kawasaki zelf deed bij de presentatie een originele ‘72er naast zet wordt het nog duidelijker. Vaak is een moderne interpretatie leuk zo lang je er niet het origineel naast zet, in dit geval wordt het alleen maar beter.

Modern Classic 

Natuurlijk zijn er verschillen en compromissen, maar daar ontkom je niet aan. Zoals men het zelf zegt: het is geen (echte) retro of herhaling, het is een ‘Modern Classic’. En daar zit wat in, gek genoeg. Zou je een ZRX nemen, dan heb je het over een retrofiets. Dan heb je het over een ‘oude’ motor die het nog steeds doet. Niet veel later valt de term ‘hommage’ en dat is misschien nog een betere; het is een dikke knipoog naar het origineel, maar het blijft een moderne motor. Dat doet Tenminste, dat hebben ze mij verteld. Met getint vizier, zoals ik gevraagd hebDucati ook, dat doet BMW, dat doet Honda, dat doet Yamaha, dat doet Triumph en dat doet Kawasaki nu dus ook. Korter gezegd: daar is niks mis mee. Integendeel: we willen wel graag redelijk hedendaagse prestaties, remmen en rijgedrag. Dat krijg je alleen als je uit gaat van een hedendaags pakket en dat is precies wat elke genoemde fabrikant heeft gedaan.

Daarom staat de bekende Z900 ook aan de basis. Wie kent ‘m niet, de motor verkoopt –laten we zeggen ‘redelijk goed’ – en heeft ook menig vergelijkingstest gewonnen. Bovendien is de motor zonder tank en plastic redelijk eenvoudig te zien in een andere jas. Alhoewel de uitvoering dan wel iets meer gekost heeft dan alleen dat. Leest u even mee?

Laten we beginnen bij de tank. Onmiskenbaar nieuw, maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Voornamelijk door wat eronder gebeurt. In de seventies was het eenvoudig: je had een motorblok, daarachter de carburateurs en daarachter het luchtfilter. Sindsdien is motorontwerp een flink eind doorontwikkeld en wordt de brandstof veel meer verticaal de inlaat in gevoerd. Dus zijn injectie en airbox veel meer bovenop het blok terechtgekomen, precies waar de tank zou moeten zitten. Dat vreet inhoud en dus was het nog een uitdaging de tank zo laag en rond te krijgen. Dat is voor een deel opgelost door de tank achter het blok, tussen de framebuizen door te laten lopen. Overigens zijn er een paar tig ontwerpen gemaakt van diezelfde tank, inclusief de tegenwoordig standaard ‘deuken’ aan weerszijden waar je je knieën in drukt. Uiteindelijk is besloten dat niet te doen en de tank tóch
Nieuw meets oud. Dus volledig LED en LCD, maar ook nauwkeurig gekopieerde tellers. Yay!

Het verschil zit 'm in de details. Waaronder dus die spaken en koelribben. Zet dat maar eens naast

een originele Z900 en je ziet het direct. Als je het verschil niet kunt zien, zit je goedmeer de vorm te geven zoals die destijds was, maar ja... je hebt nog wel een beetje grip nodig. Enfin, zo ging dat nog een poosje door. Kijk nog even beter en je ziet dat het design ook is doorgetrokken in de lak, die niet alleen exact dezelfde kleur heeft als het origineel (in het geval van de bruin/oranje kleur dan),maar ook dezelfde vorm, inclusief doorlopende lijn vlak achter het balhoofd. En alles netjes ónder de blanke lak.

Vanwege de vorm van de nieuwe tank is ook het frame aangepast en iets smaller geworden. Niet alleen aan de voorkant, maar ook het subframe. Als Kawasaki dus spreekt van een nieuw frame, dan heeft dat wel een kern van waarheid. Heeft ook een andere geometrie, daar komen we straks op terug, maar dat maakt wel deel uit van het rijgevoel. Vlak daarachter is er het zadel dat écht veel verschil maakt. Zoals je ziet is het vlak. Niks tweedelig, niks getrapt, gewoon vlak. En voor ons in Europa is dit standaard het ‘hoge’ zadel, er is nog een lagere versie met meer uitsnede als Ergofit optie. Beetje zoals de superbikes van weleer. Vlak ónder het zadel is er weer zoiets: de zijpanelen. De letters hebben we al genoemd, dat logo is echt een exacte kopie van het origineel. Oh trouwens, het logo op de tank, hartstikke mooi in reliëfletters, kan ook nog gepimpt worden. Standaard krijg je aluminiumkleurige letters maar wil je witte zoals origineel, dan kun je die erbij krijgen. Anyway, het zijkapje heeft dus ook hints naar het origineel waar de uitstulpingen voor de inlaatrubbers zaten en bijvoorbeeld ook hoe het om de framebuis heen loopt. We zeiden al: oog voor detail.  Kijk ook eens naar het stuur; vanuit het zadel moet dat zo veel mogelijk dezelfde aanblik geven als de klassieke Z1 en dus zijn hoek en breedte minutieus uitgezocht. Wat wel leuk is, is dat het ondanks de retro verchroomde finish tóch een moderne fatbar (dus met dikker middenstuk) is.