Test: Ducati XDiavel

Terwijl mijn gezicht als gevolg van de sterke wind voelt alsof het continue wordt gezandstraald moet ik aardig mijn best doen om in het achterwiel van Ducati’s voorrijder te blijven. De omgeving is prachtig, maar wel zanderig en meer dan eens werpt zijn achterwiel kleine steentjes op die als een ervaren schutter precies hun weg richting mijn gezicht weten te vinden. En dat is nog geeneens het ergste wat ik vandaag te verduren heb, h Ken je die mop van die motorrijder die in San Diego een handschoen kwijt was?et is op 3.500 Foot zó ontzettend koud dat er nog volop sneeuw in de bermen ligt, waardoor mijn lippen aardig paars beginnen te kleuren en het gevoel in mijn handen als een ijsschots op de Noordpool begint weg te kruipen. En als Beppe er nou nog eens een relaxt tempo op na zou slaan… De digitale snelheidsmeter van het prachtige TFT display verblijft op deze prachtige bergweg continue tussen de cijfers 80 en 100, maar we zitten in de Verenigde Staten en dus zijn dat mijlen per uur, ofwel tussen de 120 en 160 kilometer per uur. Op een Cruiser die vooral om z’n ‘Low Speed Excitement’ zou moeten worden geroemd. Low Speed m’n reet, dit is zeker Low Speed op z’n Italiaans.

Volgens Ducati was de ontwikkeling van de XDiavel tegelijkertijd de grootste uitdaging en de grootste kans voor de Italianen om een nieuwe markt aan te boren. Cruisers lijken vooral voorbehouden te zijn aan de Verenigde Staten, het land met z’n ongekend lange wegen waar dit soort motoren voor lijken te zijn gemaakt, maar ook buiten het land van de onbegrensde mogelijkheden zijn Cruisers populairder dan je denkt: waar dan ook ter wereld hebben Cruisers volgens Ducati een marktaandeel van op z’n minst 10%, waardoor het best een interessante markt is. Met Amerika als land van de Cruisers werd daar het vooronderzoek gedaan, om uit te vinden wat volgens motorrijders een Cruiser aantrekkelijk maakt. Dat onderzoek wees uit dat de motor lang en laag moest zijn met een druppelvormige tank, en zo moest zijn opgebouwd dat elk element uitwisselbaar moest zijn, zonder daarbij inbreuk te doen op het geheel. Iets wat met de gewone Diavel niet zou lukken. D 
Ook in het donker meteen te herkennen. Het TFT display heeft ongekend veel mogelijkheden (vraag je dealer om de cursus)
 
Overgenomen van de Multistrada, de nieuwe knoppenwinkel die hét toonvoorbeeld van knoppen-ergnonomie is. Jammer is wel dat de kabels onder het stuur het verder erg strakke beeld van de XDiavel verstoren
 
1.262cc, 156 pk en een 129Nm koppelkromme als Ayers Rock. Nog vragen? Al dat brute geweld gaat via een tandriem naar het achterwielaarnaast moest het motorblok ‘the King’ zijn, volop in het zicht en voorzien van een indrukwekkend koppel dat al het andere zou doen verbleken. Het moest echter bovenal een échte Ducati zijn, en dus kreeg het ontwikkelingsteam de opdracht een motor te ontwerpen die het beste van twee werelden zou verenigen: de wereld van Ducati en de wereld van Cruisers. Het cijfer X markeert deze kruisbestuiving, waarmee meteen de naam XDiavel is verklaard.

Dat de XDiavel geen Diavel met naar voren geplaatste voetsteunen is wordt snel duidelijk tijdens de presentatie van de fiets op een jacht in de haven van San Diego. Niets, maar dan ook niets is van de Diavel overgenomen. Om te beginnen met het motorblok, dat van de grond af aan nieuw is opgebouwd en – net als de Multistrada 1200 – van Ducati’s variabele kleptiming DVT is voorzien. Ten opzichte van het bestaande motorblok is de cilinderinhoud tot 1.262 cc vergroot, wat is gerealiseerd door de slag met 3,6 mm te verlengen. Daarnaast is de waterpomp verplaatst, waardoor de koelslangen mooi uit het zicht zijn verdwenen. We zeiden het al, het blok moest 100% zichtbaar zijn. Vergeleken met het Multistrada motorblok is de compressieverhouding vergroot naar 13:1 (12,5:1 bij de Multistrada), maar men heeft wel hetzelfde Bosch elektronisch injectiesysteem gebruikt met ovalen inlaatkanalen met een 56 mm equivalent doorsnee en ride-by-wire gasklepbediening dat natuurlijk opnieuw is gekalibreerd. De krukas heeft een nieuw balanceersysteem dat in plaats van klassieke pads van staalplaten gebruik maakt.