Test: Ducati XDiavel

Indrukwekkend is echter wel de voorkant van de fiets, die niet alleen ontzettend stabiel is, maar bovendien veel feedback geeft, waardoor met alle vertrouwen elke bocht kan worden ingestuurd. De Brembo M50 Monoblocks zijn gelijk aan die van de Panigale en doen qua vertraging dan ook niet onder voor de Superbike. Damn, wat een enorme vertraging kan met de XDiavel worden gerealiseerd. En veilig, want net als de Panigale en Multistrada zijn ook de remmen van deze XDiavel met het Bosch hellingshoek ABS uitgerust. Ondanks dat het tempo eigenlijk veel te hoog is voor de fiets – en zeker veel hoger dan waar het volgens Ducati zelf om te d 
Aan accessoires geen gebrek
 
oen zou moeten zijn – kan ik een dikke grijns op mijn gezicht niet onderdrukken. Ik hou wel van een stukje oneigenlijk gebruik. Op menig fiets zou ik gezien het barkoude weer, de in de ochtend deels nog natte wegen en de stortvloed aan kleine dingen in m’n gezicht (waar is een bandana als je ‘m nodig hebt) allang de pijp aan Maarten gegeven hebben, maar niet vandaag en zeker niet op deze XDiavel.

Na de lunch krijgen we de kans de andere kant van de XDiavel te zien. Lag het tempo op de bergweg in de ochtend ergens tussen de 80 en de 100 mijl per uur, in de middag is het een zeldzaamheid als het cijfer 80 in overzichtelijk display wordt getoond. Trouwens, over displays gesproken: de mogelijkheden van het goed afleesbare en overzichtelijke TFT scherm zijn ongekend. Wij rijden de hele dag met de meest karige uitvoering, waarbij naast toerental en snelheid alleen de gekozen settings worden getoond, maar de hoeveelheid informatie die moet worden getoond kan naar hartenlust worden aangepast. En niet alleen de hoeveelheid informatie, ook de layout van het display kan worden aangepast. Daarbij zijn er ook nog standaard in te stellen settings voor de drie verschillende rijmodi. Daar kan menig merk nog wat van leren. DAls dit over 10 jaar niet nog steeds tegen me gebruikt wordt, dan weet ik het ook niet...e van de Multistrada overgenomen armaturen zijn van mooie rode randverlichting voorzien, wat de bediening in het donker zeker ten goede komt.

Het lagere tempo speelt de XDiavel in de kaart, waardoor de fiets zich nu als een échte cruiser ontpopt. De kwaliteit van het asfalt is op de bochtige heuvelachtige weg langs de grens van Mexico van beduidend betere kwaliteit, en bovendien heb ik bij de tankstop een bandana gekocht waardoor m’n gezicht niet langer wordt gezandstraald. De weg slingert langzaam omlaag richting zeeniveau, de weg is breed en overzichtelijk, waarbij de bochten zich als een natuurlijke flow opvolgen. Dit is waar de XDiavel voor is gemaakt, met een snelheid van zo rond de 70 mijl per uur slingert de fiets zich door het prachtige landschap van Californië. Dit is ook het tempo waarbij de Urban rijmodus het best uit de verf komt: waar de L-Twin in Touring of Sport modus (die trouwens behoorlijk dicht bij elkaar staan) onder de 2.500 toch wel een behoorlijk neiging heeft te gaan stampen, beschikt het blok in Urban modus over een ongekende souplesse. Waarmee de XDiavel dus eigenlijk twee gezichten heeft: van ongekend bruut monster in Sport modus tot heerlijke cruiser in Urban modus.