Test: Ducati XDiavel

Normaal zou ik Joost wel tot een geintje in staat zien, maar ditmaal écht nergens te vinden, die handschoen

Het resultaat van alle vernieuwingen is indrukwekkend: de 1.262 L-Twin, die – net als de Panigale – als dragend geheel in het rijwielgedeelte is opgenomen, heeft een topvermogen van 156 pk bij 9.500 toeren per minuut, maar dat is niet het meest indrukwekkende aan het nieuwe motorblok. VOndertussen begint die helm wel aardig op m'n kop te drukken, snap er niks van. Alsof er iets tussen zit...eel indrukwekkender is het brute koppel, dat al vanaf lage toeren beschikbaar is en de vorm heeft van Ayers Rock, de bekende roodgekleurde berg in Australië. Vanaf 3.500 toeren neemt het koppel enorm toe, piekt met 129 Nm bij 5.000 toeren per minuut en houdt dat vervolgens vast tot ergens in de buurt van de begrenzer. En dat is te merken, vanaf 4.500 toeren gaat de XDiavel er als een nucleaire raket vandoor, daarbij het voorwiel naar hartenlust richting luchtruim lancerend. En niet alleen in eerste of tweede versnelling, tot aan de zesde versnelling toe knalt de XDiavel er met een bloedgang vandoor. Een Panigale-rijder zal hier enorm jaloers om zijn. Voor het eerst heeft Ducati gekozen voor tandriem aandrijving, wat volgens de Italianen nog een behoorlijke uitdaging was, omdat de riem smaller moest zijn dan conventionele tandriem aandrijvingen.

Hoewel de XDiavel in twee versies op de markt is gezet – standaard en de bekende S-versie – gaat alle aandacht tijdens de launch naar de S-versie uit. Technisch gezien is het enige échte verschil tussen beide modellen de Brembo M50 Monoblocks waarmee de S versie is uitgerust (de standaard versie heeft ‘gewone’ radiaal gemonteerde Brembo’s), maar optisch zijn de verschillen enorm: de prachtig vormgegeven en machinaal bewerkte 12-spaaks wielen, de machinaal bewerkte covers van de nokkenasaandrijving, d 
Het kontje is ongekend laag, kort en strak. Een sissybar is dan ook een veilige gedachte
 
Hoezo Euro 4 heeft de punk uit de muziek gehaald? Brembo M50 Monoblocks met Bosch hellingshoek ABS. Of dat een beetje remt? Wat denk je zelf
 
Instelbaar, wat anders? Kunst met de hoofdletter K, het achterwiel van de Se uit billet aluminium vervaardigde spiegels, de voorvork met DLC coating en de volledige LED verlichting, waar de standaard versie alleen maar LED-running lights heeft. De standaard XDiavel heeft een matzwart gespoten tank met matzwart gespoten motorcovers, die weliswaar uit aluminium zijn vervaardigd maar er vanwege de matte kleur als plastic covers uitzien.

Eenmaal plaatsgenomen in het zadel ontvouwt zich een heerlijk ontspannen zit. Het zadel is met 755 mm ongekend laag en is daardoor alleen al Cruiser-waardig. Het duozadel is lekker kort, wat de XDiavel langs achteren een bizarre uitstraling geeft, en is vanwege z’n korte vorm automatisch een natuurlijke selectie voor wat het type duopassagier betreft. Volgens Ducati is de doelgroep van de XDiavel een 40-jarige dynamische vrijgezel die op zaterdagavond naar een bepaald type vrouw op zoek is. Past ze achterop, dan mag ze mee, anders niet. Naast het standaard zadel zijn een 20mm hoger en een 10mm lager zadel leverbaar als accessoire, maar standaard wordt de XDiavel al geleverd met twee soorten duozadels én een sissybar, om te voorkomen dat deze met bruusk accelereren op het achterwiel eindigt. In totaal zijn volgens Ducati maar liefst 60 verschillende ergonomische combinatie mogelijk, naast de 5 mogelijke zadelcombinaties zijn de best ver naar voren geplaatste voetsteunen (wat in eerste instantie behoorlijk zoeken en wennen was) iOm vervolgens bij de lunchstop tot de ontdekking te komen...n drie verschillende posities te monteren (+/- 22,5 mm) en zit er nog een andere set in het accessoirepakket en zijn voor de XDiavel drie verschillende sturen leverbaar. Mocht het allemaal te ingewikkeld voor je zijn, heeft Ducati al drie pakketten voor je samengesteld: een Sport Pack, een Touring Pack en een Urban Pack.

Eenmaal de drukte van San Diego ontvlucht en in het Cleveland National Park zijn gearriveerd voert Beppe het tempo behoorlijk op, alsof we met een Monster 1200 aan het raggen zouden zijn, en Ducati’s kreet ‘Low Speed Exitement’ een hele andere dimensie krijgt. Met de rijmodus op standje Sport, wat kinderlijk eenvoudig is in te stellen dankzij de nieuwe armaturen die van de Multistrada zijn overgenomen – waarvan hulde, wordt de bochtige bergweg in een moordend tempo afgelegd. Motorisch gezien is het allemaal kinderspel, het overgrote deel rijdt ik in de versnellingen 4 tot 6, waar de fiets zich helemaal in z’n element voelt, maar in dit tempo wordt toch echt het uiterste van het rijwielgedeelte gevergd. Dat de XDiavel traag instuurt iDat die ene handschoen nog gewoon in de helm zit. Ook goedenmorgen...s om volledig vergeven, per slot van rekening is het een Cruiser met een lange wielbasis en een 30° onderuit gezakte voorvork met 130mm naloop, maar op bochtige glooiende secties geeft de achterkant al snel de grens aan, waarna de XDiavel al pompend graag een wijdere lijn neemt. Door maximaal gebruik te maken van het lichaamsgewicht en het kantelmoment van het brede stuur moet de motor door de bocht worden gedrukt. Nee, dat zou de gewone Diavel een stuk strakker zijn afgegaan. Toch, ondanks dat in dit ongenadig harde tempo behoorlijk wat flex in het rijwielgedeelte zit, lukt het me niet om zowel links als rechts ook maar iets aan de grond te rijden, behalve de hak van m’n schoen. Wat de XDiavel te danken heeft aan z'n grondspeling van 40°, ook al weer zo'n magisch getal van de fiets.