Test Ducati Monster 1200R

Als dit Louie is, wat zou dan Baloe voor moeten stellen?

Om de motor goed aan de tand te voelen zijn we uitgenodigd op het Ascari Race Resort in Zuid-Spanje. En dat zeggen we niet om ‘kijk eens waar we nu weer zijn’ te pochen, maar vanwege de bijzonderheid van de locatie. Want ondanks de mythe rond het complex en ondanks dat eigenaar en gasten hier graag hun formule1 bolides op hun donder geven is het géén circuit zoals we kennen. De baan is met z’n 5,5 kilometer bijzonder lang, smaller dan een ‘normaal’ circuit en heeft een bijzonder hoge concentratie technische stukken. Zoals het verhaal gaat is elke bocht een versie van een bekende bocht van andere circuits van over de hele wereld, vertaald naar een aaneengesloten stuk. Wat je dan krijgt is een super technisch circuit dat je niet met rust laat, een soort opgepompte buitenweg, met een lijntje pep in z’n neus. Maar dan zonder vangrails, witte lijnen, overstekende geiten of tegenliggers. En dat is nou precies waarom we hier zijn. Geen ultiem circuit, want de Monster is geen racemotor, maar wel een zo ideaal mogelijke realisatie van alles wat een stukje Kwiek Toeren je zou kunnen bieden. En met een Spaans klimaat op de drempel van oktober is het zo ideaal als het maar kan. En dat komt goed uit, de meest recente ervaring met een Monster die er echt toe doet was van vergelijkbaar kaliber. Bovendien, hoewel de ‘R’ al aangeeft dat dit de meest racegerichte Monster van allemaal is zullen de meeste uiteindelijk toch op de openbare weg bereden worden.

Zie je nou wel, gewoon een willekeurig weggetje in de Algarve. Niks aan de hand

We hoeven echter niet veel van de toerkwaliteiten van het apparaat te ontdekken vandaag, daar ligt de focus niet. Desondanks starten we de eerste sessie wel braaf in Touringmodus, waarbij zoals gebruikelijk de gasrespons wat milder en ABS en Tractiecontrole wat voorzichtiger staan afgesteld. En dat is geen straf, opnieuw op twee manieren: enerzijds hebben we al veel aandacht nodig om het circuit te verkennen en onthouden, maar misschien nog wel belangrijker: het is ook de moeite waard. De settings zitten er natuurlijk niet voor niets en aangezien we alleen maar omhoog willen is een begin op een trede lager helemaal niet raar. Daarbij belooft de touringsetting al heel wat. De motor reageert zoals je er van verwachten zou en is lang niet zo angstaanjagend of intimiderend als vooraf een beetje ingeschat werd. Immers, met de standaard 1200 en wat we daarmee deden nog in het geheugen leek het een flinke dobber om er echt uit te kunnen halen wat er in zit. D 
De remmen zijn hetzelfde gebleven, maar wie heeft er ook behoefte aan meer?

Het zit 'm in de details
 
Paar witte en zilvergrijze strepen en je hebt een heel ander uiterlijk. Alsof 't kontje niet genoeg was...aar lijkt vandaag nog maar weinig van waar, als je de Monster iets kunt noemen, is het wel ‘lief’. Met een heel brave, licht traag lijkende gasrespons en een heel mooi oplopend vermogen is er niks angstaanjagends aan en zelfs op het achterste rechte stuk, volgens traditie het snelste deel van het circuit, is er van ‘vermogen niet kwijt kunnen’ geen sprake. Het circuit zelf is andere koek; met zoveel bochten van variërend kaliber duurt het bovengemiddeld lang voordat er echt een soort van lijn in zit. menig circuit is eenvoudiger uit het hoofd geleerd en zelfs daar kun je na meerdere keren nog andere lijnen leren. Het is wel te begrijpen waarom het is zoals het is; als ik mijn eigen circuit zou hebben zou ik er ook van balen als ik er snel op uitgekeken zou zijn.

Dat is dan ook de reden dat ik de motor ook in de tweede sessie nog in Touringmodus laat staan. Eerst weten waar ik heen ga, dan pas spelen met vuur. En aangezien we nog steeds het volle vermogen hebben, hoeft het desondanks niet langzaam te gaan. Wat heet niet langzaam: ondanks alle aanpassingen, verhogen, andere voetsteunen, bredere achterband, meer grondspeling, zit ik in sommige bochten alweer met mijn laars aan de grond. Voor het eerst in jaren moet ik echt mijn toesliders aanspreken, iets wat ik echt zelden hoef. En dat uitgerekend op de Monster, een motor waar ik tot nu toe juist meer ‘moeite’ mee had dan vergelijkbare andere motoren. Een minpunt kun je het dus ook niet noemen; de motor stuurt als een dolle, is prachtig op z’n lijn te houden en is dus, ondanks alle extra’s, flink veel dieper in te sturen. Een motor die ondanks zoveel aanpassingen alleen maar meer over de grond sleept, kun je niet fout noemen. Integendeel, het is een bewijs hoe groot het potentieel in eerste instantie al was maar er nog niet uit kwam, waar nu wel ruimte en gelegenheid voor is en van het belang van een goed uitgebalanceerd geheel.

En uiteraard zijn er nog meer goodies te koop om 'm nog net wat 'baziger' te maken