Test Ducati Monster 1200R

Oh sorry, elleboog... vergeet ik 't weer

Als na afloop van deze sessie de collega’s al enthousiast praten over hun ervaring met de Sportstand wordt het tijd dat zelf ook maar eens te ervaren. En niet zonder resultaat. Nou ben ik als rijder redelijk oldskool en niet iemand die snel de limiet opzoekt, maar zelfs zonder het werkgebied van tractiecontrole en ABS aan te spreken is de motor scherper, alerter. Wel merkbaar is de sportievere gasrespons. Waar het in Touring bij uitaccelereren nog leek alsof de motor wat ‘lief’ bleef, is nu de verbinding tussen rechterpols en achterwiel instant. Wil je ‘bam’ de hoek uit komen, dan zul je ook echt ‘BAM’ de bocht uit komen en niet te zuinig. En dankzij de elektronica is dat dan nog wél op een veilige manier te doen, de geometrie houdt je daarbovenop netjes op de gekozen lijn en laat je daarbij nog corrigeren als dat nodig is ook. met de toegenomen baankennis is er nu eenvoudig om de paar hobbeltjes die het circuitje stiekem kent heen te rijden, ook al liggen die eventueel op de ideale lijn. Sneller een bocht uit is sneller over het rechte stuk en dus ook sneller bij de volgende bocht. de gemiddelde snelheid gaat omhoog, de rondetijd omlaag, rem- en schakelpunten wijzigen en ach die arme toesliders toch.. Het is dan geen racemotor pur sang, hij doet wel z’n best. En zelfs al wil de voorkant soms nog wel iets bewegen, dat is nooit een reden tot echte ongerustheid. Aard van ’t beestje en zo. Slechts een enkel moment voelt de voorkant bij omgooien wat vaag, maar eenmaal weer druk op de voorzijde spoort de motor zoals je er van mag verwachten.

Al die sportiviteit ten spijt rij je echter niet met een onbeschofte hork. Integendeel, waar andere machines wel eens baat hadden bij de verschillende mappings en daar dan ook duidelijk verschillende inzetgebieden voor hadden, is het blok zo voorspelbaar en smeuïg dat je prima in Sportstand ook rustig zou kunnen rijden. souplesse en doseerbaarheid zijn dik in orde en communiceren ook goed met de elektronica aan boord, getuige het gemak waarmee het voorwiel op een willekeurige hoogte te houden is. Normaal gesproken ben ik niet gecharmeerd van powerhouses als dit om een nette wheelie mee te maken, want meestal zijn ze super intimiderend, scherp en bruut. Veel liever doe ik dat met een kleine, lichte motor die in elk geval niet bijt, maar gewoon doet wat je van ‘m vraagt. Vermogen zit normaal gesproken eigenlijk alleen maar in de weg. Tot nu toe, want keer op keer weet ik zelfs puur op het gas de motor te laten doen wat ik wil, zonder enige bangmakerij op welke manier dan ook. Het lijkt qua gedrag en respons zelfs alsof ik stiekem tóch op zo’n lichte motor zit in plaats van de sterkste telg uit het Monsterpakket. Zelfs de Koning heeft zo z’n zachte kanten.