Test Ducati Monster 1200R

"Well I'm the King of the Swingers oh, the Jungle V.I.P"...

De Monster is al zesentwintig jaar ongenaakbaar en een icoon als geen ander binnen de Ducati familie. Geen enkel model heeft het zo lang volgehouden en zelfs over alle merken bekeken is het al bijzonder lang. Maar, er is altijd een maar, daarmee nemen we wel even in acht dat de Monster zoals ‘ie ooit was al lang meermalen opnieuw is uitgevonden, dus een klein beetje smokkelen is wel geoorloofd. Het gaat om het verhaal. Al sinds het begin was de Monster al een bruut apparaat en dat is keer op keer, op keer, op keer, ten volle uitgebuit. Hetzij door specialbouwers, hetzij door m 
De belangrijkste zaken eerst: de nieuwe voetsteunen zijn een zegen

Stuurdemper, ook voor het eerst op een Monster. Je zoekt 't toch op he.. dan is het wel handig
 
Kuipje en kontje, dan heb je het grootste verschil wel samengevatensen met circuitaspiraties die ‘een keer wat anders’ wilden, er is geen synoniem te verzinnen wat niet al eens is verschenen bovenaan een artikel over de Monster.

En er is een lijn te ontdekken ook: net als de Superbikes en alle andere motoren is deze alleen maar omhoog gegaan: meer vermogen, minder gewicht, meer bruut. Totdat een periode werd geredeneerd dat de Monster voortaan strikt bij de luchtgekoelde twins zou blijven en de waterkoeling voortgezet zou worden in de Streetfighter. Maar toen hadden we de S4 serie al gehad, tot en met de tot dan toe meest extreme S4RS toe, die echter niet het succes werd waar op gehoopt was: te extreem, teveel ‘race’. En voor een deel kan dat ook de Streetfighter worden toegeschreven, het werd gewoon niet exact de klapper waar men op gehoopt had. Zonde, weten degenen die er ervaring mee hebben. Maar echte progressie laat zich niet onder stoelen of banken schuiven. Toen Ducati twee jaar terug de Monster 1200 en diens sportieve tweelingbroer 1200S presenteerde, wist iedereen al: het is gedaan met de Streetfighter. Maar ook: het is gedaan met de beperking en zelfs ook gedaan met ‘nice guy’ spelen. Evengoed was de Monster nog altijd zo Monster als ze zijn kon en niet alleen dat, behalve het brute – ongekende- vermogen van 145 pk was er nog prima mee te rijden, op een paar kleine pijnpuntjes na die je nét niet lieten doen wat je er eigenlijk mee zou willen. Dat was inherent aan het ontwerp, dus was het daarmee gedaan. Of je accepteerde het, of je kon verder shoppen. Tot nu toe. Vandaag de dag laat Ducati het niet meer afhangen van specialbouwers, tuners of huiskamerbouwers met een handvol aftermarket onderdelen, maar geeft ons doodleuk datgene wat we eigenlijk, bewust of onbewust, wilden hebben: de ultieme naked, precies aangepakt op die punten waar verwende nakedracers nog om liepen te zeuren. En tegelijk werd en passant het topvermogen nóg eens opgeschroefd naar nu 160 pk, zoals Ducati zegt de krachtigste naked ooit. En ja, dat is dus ook meer dan de Streetfighter. De enige reden dat de Diavel, uitgerekend de cruiser, nog twee pk meer weet te vinden is de extra ruimte die de airbox krijgt waardoor deze makkelijker kan ademen.

Al zou je dat bijna niet meer geloven, met bijvoorbeeld de standaard 58mm uitlaatbochten van de 1200R. zomaar even 8 mm dikker dan de gewone 1200 of ook de S. En uiteraard is in één moeite door de inlaat ook groter geworden, met ovale gasklephuizen, omgerekend goed voor een doorlaat van 56mm diameter. Als derde is de compressie nog verhoogd tot een niet misselijke 13:1. Dit heeft geresulteerd in een ‘toefje extra’ over de hele linie, niet alleen helemaal bovenin en dat vinden we leuk. Elf graden hè, zelfde blok, maar dan anders. Zo hebben we bij 3.500 toeren al driekwart van alle 134 Nm beschikbaar, oftewel: dikke punch uit de bocht, doei concurrentie, tot de volgende keer. Of op z’n minst toch een goede poging.

Zit ik met dat deuntje in m'n hoofd...