Test: Ducati Scrambler

De komst van de oorspronkelijke Scrambler hebben we de gebroeders Berliner te danken, importeurs van Ducati in de Verenigde Staten in de jaren ’60 van de vorige eeuw. Zij wilden een motor die Amerikaanse bikers aan zou spreken. Het eerste contact werd gelegd door Giorgio Monetti – beroemd om zijn trip-rond-de-wereld met Leopoldo Tartarini – die destijds verkoop manager bij Ducati was. Er werd overeengekomen dat de motor extreem praktisch zou moeten zijn en het ontwerp werd aan Renzo Neri toevertrouwd. Ondanks dat hij in die tijd Technical Department Manager als titel op zijn visitekaartje had staan stond Neri bekend om zijn twee rechterhanden: het ontwerp van de tank, het zadel en de spatborden zijn door hem zelf gemaakt.

De eerste Scrambler ging in 1962 in productie en was ononderbroken in productie tot 1968, toen de echte ‘Long Engine Cover’ Scramblers verschenen, gevolgd door de 250 en 350 versies en, in 1969, de 450. De eerste series Scrambler werden continue technisch vernieuwd, totdat de productie in 1975 werd stopgezet. Om een aantal redenen was de Scrambler een enorm succes. Allereerst ademde de motor de rebelse, onconventionele geest van die tijd uit. Ze had een exceptioneel goed frame, goed genoeg om mee te racen. Ze werd aangedreven door een motor die voor dat doel was gebouwd en een goede algemene performance had, en was dankzij haar perfecte neutrale rijpositie een van de meest vermakelijke motoren uit die tijd. En niet onbelangrijk: de motor was cool.

Het eerste Scrambler model wordt wereldwijd gezien als een meeting point tussen de Amerikaanse en Europese scholen van motorfietsen. Een motor die een nieuw tijdperk inluidde, het werd een mijlpaal voor Ducati op dezelfde manier als de 916 en Monster dat decennia later zouden doen.