Test: Ducati Scrambler

Tot zover de reclamespot, terug nu naar de Scrambler die niet als retro-versie van de oorspronkelijke Scrambler moet worden gezien, maar als een nieuwe door het iconische jaren ’70 model geïnspireerde fiets die van moderne hedendaagse specificaties is voorzien. Specificaties als de upside down voorvork, de aluminium velgen, de radiaal gemonteerde remklauw, de banaanvormige aluminium achterbrug en de excentrisch geplaatste monoshock. Het designteam kreeg de opdracht mee om zoveel mogelijk stijlelementen van de oAls je nou hier vlak langs de afgrond langs de motor helemaal dwars trekt, voor de foto?orspronkelijke Scrambler mee te nemen in het ontwerp van de nieuwe fiets. Tot in het kleinste detail is daarbij goed over alles nagedacht. De druppelvormige tank is van losse zijcovers voorzien die van gepolijst aluminium zijn gemaakt en eenvoudig met andere covers uit het accessoirepakket uit te wisselen zijn. Het zadel is volgens Ducati zo gevormd dat de enerzijds de Scrambler z’n begeerlijke looks geeft, terwijl het anderzijds de motor voor motorrijders in alle soorten en maten toegankelijk moete hebben gemaakt. Voor mij persoonlijk zit de Scrambler perfect, niet eerder op een Ducati plaatsgenomen die zó comfortabel zit. Dankzij de standaard al relatief lage zit van 790 mm kunnen beide voeten probleemloos aan de grond, de afstand  naar het hoge stuur is lekker kort en de voetsteunen zitten voor Ducati begrippen ongekend laag, zonder dat dit ten koste van de grondspeling is gegaan.

We zeiden het al, het ontwerpteam onder leiding van Mario Alvisi heeft oog voor detail gehad. Zo is de tankdop zo gevormd dat hij oogt als een oude schroef-tankdop, terwijl het LED achterlicht z’n licht in een massieve U-vorm weergeeft. De ruimte tussen en naast de U wordt met kleine LED-jes voor het achterlicht gebruikt. Ook in de koplamp is van de speciale LED-techniek gebruik gemaakt: als een aparte buitenring is de LED-dagrijverlichting in de koplamp verwerkt. De reflector in de koplamp zelf is van een Ducati logo voorzien, terwijl het contactslot – net als z’n voorganger – is geplaatst. Vooruit, niet helemaal, maar het geeft je wel dat idee. Zelfs de contactsleutel is een knipoog naar de oorspronkelijke Scrambler. Het display heeft de vorm van een ouderwetse tellerklok, maar dan geheel digitaal met de bediening op het stuur. N 
Sierlijk in het kwadraat, de banaanvormige achterbrug.

Het 803 cc Desmodue motorblok, nu van 11° klepoverlap voorzienog niet genoeg ‘Classic meets modern Technology’ voor je? Onder het zadel is een USB aansluiting aangebracht die je smartphone tijdens het rijden oplaadt, waardoor je de telefoon bijvoorbeeld tevens als navigatie kunt gebruiken.

Kloppend hart van de Scrambler is het welbekende luchtgekoelde 803 cc tweekleps motorblok, dat inwendig onderhanden is genomen en daarmee al voldoet aan de toekomstige Euro 4. Visueel verschilt het motorblok door toepassing van fraai machinaal bewerkte aluminium covers over de tandriem van de nokkenas en de koppeling. Inwendig zijn krukas en zuigers identiek aan die van de Monster 796 en Hyper 796, maar zijn de nokkenassen voor een lineaire vermogensafgifte nieuw ontworpen, waarbij tevens de Ducati 11° klepoverlap is toegepast. Ook de 2-in-1 uitlaat is speciaal voor de Scrambler ontworpen. De slipper-assist koppeling is kabel bediend en ten opzichte van een normale Duc inderdaad licht te bedienen, maar voelt nog altijd zwaarder dan een slipper-assist uit huize KTM of Team Green. De Desmodue L-Twin wordt opgegeven voor een topvermogen van 75 pk bij 8.250 toeren en een koppel van 68 Nm bij 5.750 toeren per minuut, de onderhoudsinterval is op 12.000 kilometer gezet. Ten opzichte van de Monster 796 is de souplesse van het motorblok enorm, afknijpen tot 2.000 toeren in zesde versnelling is geen enkel probleem, maar het blok heeft nog steeds het liefst dat in het digitale display de blokjes van de toerenteller tot vierduizend toeren zijn gevuld.

Ja, ik heb net een windje gelaten ja. Maar ik zweer je, het was maar een kleintje...