Introductie Moto Guzzi V7 generatie twee

Tijd om vijftig pk kennis te laten maken met Toscane. En andersom.  De zes motoren, toevallig ook de enige zes van deze generatie (het was kennelijk krap, zo tussen Intermot en Eicma in –vrees niet, er wordt bijgebouwd) laten zich van hun allerbeste Guzzi-kant zien en dat avontuur begint al met het beroeren van de startknop. Want waar bijna elke andere motorfiets direct strak en onverstoorbaar stationair loopt zodra je de knop ook maar aanraakt is het met een Guzzi nog steeds dóórdrukken totdat er e 
Grotendeels overal hetzelfde, maar toch onderscheidend genoeg.

Eigenlijk istie in het blauw nóg mooier
 
Voor de spakenliefhebber... en paar opeenvolgende verbrandingsslagen succesvol genoeg waren de boel aan de gang te houden. En dat hóórt zo, weten we. Al bij de invoering van injectie (versie 1.2, weten we nu) was het een item: leverancier Marelli kon daar makkelijk een perfect lopende twin van maken, maar nee: de beslissende partij bij Guzzi wilde juist een wat onregelmatig stationair. ‘It adds character”. En toegegeven, het heeft wat. En zodra je een streepje gas bijgeeft is het weg. Rijdend merk je er dus helemaal niets van.

Zou je zeggen dat de V7 anders is dan zijn voorgangers? In eerste instantie niet eens. De eerste paar acclimatisatiekilometers is het meer herkenning dan diepgaand onderzoek, ligt het ontbijt nog zwaar op de maag en had ik die laatste kop koffie misschien beter kunnen laten staan. En verdorie, ik krijg de spiegels niet goed gezet. Gelukkig is dat laatste normaal gesproken met een sleuteltje tien wel opgelost, dus geen echte halszaak maar nu prikt ’t effe. Beetje opwarmen nog. En daar heeft –ook traditiegetrouw-  de voorrijder geen enkele moeite mee. Gezeten op een Stelvio NTX is meneer verzekerd van het dubbele vermogen als het niet nog veel meer is en weet daar, net als met de Dorsoduro 1200 een vorige keer, raad mee. Dat wordt dus een gevalletje treksterkte testen voor de gaskabel vandaag. Ach, we kunnen maar beter zeker zijn dat alle pk’s er in zitten en we alle versnellingen gebruiken. En het moet gezegd worden, er staat een stevige rit op de planning. Het meeste opwarmen vZodra we geluid bij foto's kunnen plakken zullen we het doen. Juist voor dit soort motoren indt dus onderweg plaats, de motoren zijn wel iets warmgedraaid op het pittoreske pleintje vanwaar we vertrekken en veel koelvloeistof hoeft er ook niet rondgepompt te worden. Blijven nog de banden en berijders over en op die laatste na verloopt ook dat soepel. Dat is de straf voor het aantrekken van een kek doorwaaijasje: eind oktober is het ook in Toscane zo goed als even koud als thuis. Nou ja, alles voor de foto zullen we maar zeggen. 

Het is te eenvoudig je gedachten te laten waaien.. de V7 doet wat ‘ie doet en dat gaat zo makkelijk en zonder afleiding dat je al gauw meer aandacht aan de omgeving besteedt dan aan de motor. Is ook niet moeilijk, want de meeste functies en zaken aan de Guzzi kennen maar één stand: het zit er op of niet. Dus ABS is ABS, punt. Twee wielen, een stuur, een schuddend blok, that’s it. Per exemplaar weliswaar spiegels die wél of net niét goed te stellen zijn, maar dat is geen breekpunt. Rem en koppeling zijn aanwezig en niet instelbaar, het zadel zit, het motormanagement managedt (of managet… het zal in geen geval goed vaderlands zijn), de bak schakelt.