Introductie Moto Guzzi V7 generatie twee

Of eigenlijk… die bak schakelt stiekem best goed ook. Soepeltjes, stil en trefzeker. Zonder er op te letten is het gewoon altijd in één keer raak. En door de nieuwe indeling kun je dat nu dus vaker doen dan voorheen. Dat is ook wel zonder koppeling te doen, maar ach.. je doet het vanzelf toch mét. Gewoon omdat je voelt dat dat zo hoort. Minder goed voelbaar is de lichtere koppeling waar eerder over gesproken werd. Daar zal dan toch echt het oude model naast moeten staan om te bevestigen. Het zou kunnen, maar zo licht als bijvoorbeeld een Ninja 300 is het toch niet.

Het voetenwerk is verder prima. Niet alleen bevinden de voetsteunen zich op alle modellen op een toplokatie (onder je..) maar ook kunnen ze feilloos hun weg vinden. Leuk detail daarbij is dat de pedalen aan beide zijden scharnieren rond de steunen zelf, wat je een heerlijk symmetrisch gevoel geeft. En je kunt je voeten tegen het pookje laten rusten, da’s ook wel lekker.  Maar het gaat zelfs nog ietsje verder. Qua zitpositie zijn er eigenlijk twee opties: de Special en Stone enerzijds en de Racer anderzijds. De Stone en Special zijn in detail wel anders, maar die details zijn zo klein dat je dat amper merkt. En juist op die twee zou je zeggen 'valt eigenlijk best mee, die veranderingen'. Goed, je zit er echt best wel oké op, maar dat was met de oude ook het geval. Tenzij je er een oudere naast zou zetten is het eigenlijk gewoon dik in orde. Maar dan komt de Racer en daar weten we nog wel van dat de zitpsitie iets aparts had. Ergens tussen bovenlijf en voeten was er iets niet honderd procent in orde. Dat was nog engzins op te lossen - en dus vonden wij dat een heel goed advies - door 'als een echte klassieke caféracer' zo plat mogelijk op de tank en met de voeten zoveel mogelijk op de tenen op de steunen te zetten. Hardcore dus. Dat is nu wel even anders. Zonder verkoopteksten zit je nu gewóón lekker op het ding, je komt nergens ruimte tekort en het mooiste is: 'volgens het boekje' zZogenaamd de budgetversie, maar daar merk je weinig vanitten kan nog steeds... en eveneens beter. Met een motor met dergelijke looks moet je er zelf ook stijlvol op kunnen zitten uiteraard. Dan is het alleen nog je eigen verantwoordelijkheid er een goede outfit bij te scoren. Bedoel: kijk maar naar de foto’s.

Historisch kloppend liegen Italianen zelden en dat blijkt nu opnieuw als we het over de elektronica hebben. Natuurlijk is het al aandoenlijk twee oranje indicatielampjes aan te treffen op een plek die nagedachte schreeuwt, maar ze knipperen er vrolijk op los, dus ze werken.  Maar het eerder genoemde “only for safety” kan niet meer waarheid bevatten dan nu. Anders gezegd: je hebt wél de authentieke broekpaniek, maar hoeft niét in onderdelen afgevoerd te worden. Het systeem laat met relatief lange pulsen nog genoeg toe voordat het ingrijpt en áls het ingrijpt gebeurt dit als gevolg ook eh… goed merkbaar. Maar altijd wordt erger voorkomen dus het werkt wel. Voor remmen nemen we als vanzelf al de achterrem erbij teer ondersteuning van de voorzijde. Niet omdat het per se altijd nodig is, maar wel omdat het een stuk natuurlijker aanvoelt.