Introductie: Honda SH300i en SW-T600

En zo gebeurt het dat we ons bevinden aan de oevers van het Lago di Bracciano, net enkele tientallen kilometers buiten de hoofdstad.  Een nat glimmende SW-T staat te wachten op het moment dat de karavaan weer verder trekt, terug richting stad, richting droge en warme parkeergarage. Een lieve Hondame vraagt nog vol goede bedoelingen of ik misschien de buddy
nog wil afdoen voordat ik ga zitten als ik mijn nog altijd zeiknatte lederen motorbroek aanwijs en het aanbod vriendelijk afsla. Ik neem de sleutel uit het contact, open de bagageruimte en smijt er achteloos mijn rugzak in. Die hebben we eventjes niet nodig. Het ruim is ook eh, ruim genoeg. Onder het zadel is ruimte voor minstens één, wellicht twee integraalhelmen dus als die er niet in zitten, heb je een boel ruimte voor je boodschappen, blikken latex of waar je ook anders nog behoefte aan mocht hebben. Een bescheiden rugzakje en een paar volgezogen winterhandschoenen is dus geen enkel punt.  mocht het niet genoeg zijn, dan heeft de scooter nog twee vakjes aan de voorzijde net onder het stuur en is er nog een topkoffer beschikbaar in het accessoire assortiment.  Hoef je je daar dus mooi geen zorgen om te maken.

Hoe groot het verschil is tussen een statische presentatie en daadwerkelijk rijden zal vandaag nog een paar keer blijken, met name de scooters moeten het flink ontgelden als de heren jounalisten zich na het technische praatje rond de nieuwe modellen verzamelen. ‘daar kun je toch nooit je voeten kwijt’, ‘dat randje gaat in de praktijk nog knap in de weg zitten’ ‘daar past toch nooit serieus iets in’? en ga zo maar door. Zo wordt onder andere de steun op het zadel onder vuur genomen als zijnde lastig voor langere rijders en spijtig dat het niet verstelbaar is. In werkelijkheid heeft maar één scooter een (snel) verstelbare steun en is het met de rest gewoon werken met wat je krijgt. In de weg zitten doet het echter niet. Kan me niet heugen me er erg aan gestoord te hebben. Nou is het mogelijk dat uw verslaggever hier eenvoudigweg niet lang genoeg voor is, maar dat houdt in dat tenzij je te ver boven maainiveau uitsteekt, je prima zitten kunt. Ook de voetruimte is dik in orde op de SW-T. Vooral voor niet-scooterrijders is dit ook weer een aparte ervaring, aangezien de associatie met een auto voor de hand ligt. Een auto waarbij de stoel verstelbaar is, welteverstaan. In de praktijk valt ook dit prima mee en komen je knieën vanzelf in een aangename knik te staan. zodanig zelfs dat je je schrap af kunt zetten, zou je eens willen proberen of het ABS wel naar behoren werkt.

De droge bui die we abusievelijk aanzagen voor een opklaring waait over en stort ons weer volop in het duister van kilometersdikke bewolking. Dat kekke ééncilindertje ziet er plots een stuk minder aantrekkelijk uit zo zonder Holledeerscherm (optioneel wel verkrijgbaar) terwijl ik mijn rug nog maar eens recht achter de ruit van de SW-T. Zei daar iemand iets? Ondanks dat de 600 cc twin nog best goed reageert, is de motorrem gewoon niet vergelijkbaar met die van een handgeschakelde bak en dat speelt ‘m nu we niet constant aan het gas hangen te trekken toch parten. Kenmerk van rijden in een groep is het harmonica effect als een voorganger net niet zo snel blijkt te gaan als zijn achterligger denkt of deze nog niet gezien heeft dat er een bocht aankomt die wat vertraging vraagt. Bij motorfietsen is zoiets nog goed op te vangen met schakelen en gas dicht draaien, op de scooter is de rem gewoon noodzaak. Ook al omdat je door het gebrek aan schakelmomenten continu aan het accelereren bent als je eens wél gas geeft. Deze onwennige snelheidsbeleving hebben we jaren terug al eens aangekaart en is ook op de Honda’s weer gewoon aanwezig. Aard van het beestje misschien, het vergt gewenning en je moet er van houden. In dit geval ligt het aan de basis van een flink potje flipperen, enkel de bellen en scores ontbreken.

Maar geflipper of niet, het combined ABS werkt weer als vanouds. Het kost zelfs nog opvallend veel moeite om het ABS überhaupt nodig te hebben, laat staat dat het onder de indruk raakt. In alle gevallen sta je dankzij de ‘C’ gewoon heel erg snel stil. Wel geeft de achterrem merkbaar meer sjoege dan voor; beetje betuttelend maar het werkt. Onthoud nou eens dat je niet met een motorfiets onderweg bent, verdorie!