Introductie: Honda SH300i en SW-T600

Nee, dan de SH300i. Eenmaal gearriveerd bij de fotolokatie annex motorwissel zijn de enthousiaste commentaren niet van de lucht. En dat is opvallend, want dat commentaar komt uit dezelfde personen die nog geen 24 uur eerder flink aan het piepen waren over het ding. En het machientje ziet er dan ook uit als een veredelde damesfiets, helemaal met de speciaal benadrukte ‘vlakke vloer’ en het haakje voor je boodschappen en/of handtas. Enige wat nog ontbreekt is een draadstalen boodschappenmandje aan de voorkant, al dan niet verrijkt met een kleurrijk plastic bloemenlint. Maar dat was dus voornamelijk vóórdat er mee gereden werd.

Zelf al meer bekend met scooterrijden als fenomeen en watervlug manoeuvreren in Rome in het bijzonder (Vespa met handschakeling uiteraard, what else?) is deze omslag geen verrassing. Meer een bevestiging en dus het beste compliment wat Honda zich kan wensen. Als zelfs deze mensen, gewend aan 200 pk sterke superbikes, zich een blaasberoerte kunnen lachen op scootertjes van slechts 27 pk, stel je dan eens voor wat iemand met een Italiaans paspoort er mee aankan. Niet dat dat een vereiste is, slechts enkele meters zijn nodig om te weten hoeveel er met deze machientjes mogelijk is. Het gebrek aan gewicht, de relatief steile balhoofdhoek gecombineerd met de wijde stuuruitslag en de zitpositie vallen op zodanige wijze in de smaak dat je al snel gewoon wéét wat je kunt, nog voordat je het doet. is echter nog één puntje… dat geldt vanzelfsprekend vooral in de binnenstad en momenteel begeven we ons nog in een landelijk stuk Italië. En dat is nou precies waar de SH300 zijn laatste troefkaart uitspeelt; die 27 pk zijn namelijk ruim voldoende om de snelheid in acceptabel tempo naar 130 en hoger op te voeren. Het feit dat de scooter is behept met twee flink grote wielen staat garant voor een ruim voldoende stabiliteit bij deze snelheden, zonder daarvoor in te hoeven boeten bij lager tempo. Prima compromisje dus.

Nou zit je met je rugzakje op de SH in eerste instantie toch een beetje te hannesen; je zou ‘m aan de haak kunnen hangen en tussen je voeten op de laadvloer leggen, maar daarvoor is met motorlaarzen van gemiddelde afmeting weinig plek voor. Ook zul je daar je gewone Van Bommeltjes niet snel aan wagen, plus dat het gewoon beter moet kunnen. Maar niet onder het zadel; juist die vlakke vloer is er schuldig aan dat alles wat normaliter dáár zit, nu onder het zadel gepropt moet worden met een snel slinkende bagageruimte tot gevolg.

Honda zelf heeft daar echter direct een aardige oplossing voor; de topkoffer krijg je er standaard bij. Probleem opgelost. Ook de SH is voorzien van combined ABS, wat het gebruik van het motortje als wapen tegen congestie enkel bevordert.  Nu houdt niets je meer tegen je als ware kamikaze in een gaatje van enkele decimeters te storten; mocht er onverhoopt iets veranderen, kun je gewoon vol in de ankers. Op elke ondergrond, bij elk weer. Honda heeft er hard aan gewerkt de SH een ‘typisch scooter’-achtige feel te geven. Zo is het hele stuur in kunststof gekapseld, met de tellers geintegreerd, zelfs de schakelaars hebben hun eigen plekje in het plastic. Best retro zo. Die tellers bieden overigens meer dan voldoende informatie; geen toerenteller zoals de SW-T wel heeft, maar wie zit daar nou op te wachten? En stiekem wordt bij het omdraaien van het contact wel even aangegeven dat we met een volledig digitaal dashboard te maken hebben; net als bij veel luxere modellen gaan alle wijzers eerst een keer heen en weer voordat ze tot rust komen op de correcte positie. 

Maar goed, we hebben wel iets beters te doen dan op de teller te letten. Hoe snel kom je met een groep motorrijders de middagspits van Rome door? Geef ze een SH300 en het antwoord is ‘razend’. Als een stel volleerde Ghostriders –of iets toepasselijker: paparazzi- blaast het zootje ongeregeld met een ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ dwars door al het overige verkeer wat de stad ons toewerpt. En aangezien hier de betekenis van ‘inhalen doe je links’ nog steeds vertaald moet worden voegen we de daad bij het woord en aat een ieder gewoon voor elk beschikbare gaatje. Niet alleen omdat het kan, omdat het zo hóórt. Langs het politiebureau even vriendelijk glimlachen en da’s alles. Hoezo, een introductie doe je het liefst ver bij de stad vandaan? Mooi niet, dan mis je het beste deel. Overigens geldt dit inderdaad voornamelijk voor de kleine SH300, maar de helft van de groep rijdt nog steeds op de ‘good old’ SW-T en valt ondanks verwoede pogingen niet af te schudden. Ga je je eigenlijk afvragen voor welke van de twee dat nu echt een compliment is. Toch is het oordeel unaniem dat met name de SH300 zich hier beter thuis voelt dan een kat in een zonnige vensterbank. Het is dus een kwestie van tijd  voordat we in onze hoofd- en substeden overspoeld worden door witte Honda’s, al dan niet voorzien van een ruit.