Eerste test: Honda VFR1200F

De volgende dag staat een rit van dik tweehonderd kilometer op de planning. Een afspraak bij een dealer in Venlo betekentdat ik me, ondanks de weersvoorspelling, op moet maken voor een trip richting het zuiden. Het heeft overnacht niet meer gesneeuwd, waardoor de wegen vooralsnog goed begaanbaar zijn. Om geen onnodig risico te nemen besluit ik ditmaal tegen mijn principes in vooral gebruik te maken van provinciale wegen en snelwegen. Toegegeven, het zijn niet de meest spannende wegen waar je veel over een motor te weten zult komen, maar nood breekt wet en daarbij, met temperaturen van nog steeds onder het vriespunt zal van het betere stuurwerk sowieso geen sprake zijn.

Hoewel de wegen ondanks het barre winterse weer goed begaanbaar zijn lijkt bij het overige verkeer alle snelheid weg te zijn geëbd. Lijkt. Een snelle blik op het zeer fraai vormgegeven en goed afleesbare display leert mij namelijk dat ik slechts een fractie verwijderd ben van tempo rijbewijs kwijt. Honderdzeventig kilometer per uur bij een temperatuur van min twee, terwijl ik geen moment het idee had de maximum snelheid überhaubt te overschrijden. Laat staan met bijna vijftig kilometer per uur. Of dat te danken is aan de dubbelgelaagde stroomlijn laten we in het midden, maar feit is zondermeer dat qua windbescherming de heren engineersuitermate goed werk hebben afgeleverd.

Hoewel slechts een fractie minder koud dan de vorige dag (het is nog steeds ijzig koud) hebben mijn ledematen het ditmaal minder te verduren en lijkt de onderneming zich vooralsnog te ontpoppen als een boswandeling met TomTom navigatie. Kinderspel dus. Eenmaal de grens met Limburg gepasseerd gaat dat echter snel veranderen. Koning Winter besluit zijn kussens weer uit te kloppen, waarna dikke sneeuwvlokken op mijn vizier blijven plakken als hagelslag op een beboterde boterham en mij daardoor alle zicht ontnemen. Eenmaal de snelweg verlaten wordt het allemaal nog erger. Venlo is één van die gemeenten met een minimaal strooibeleid en dat is goed te merken. Hoe minder doorgaand de weg, hoe dikker de laag sneeuw en hoe gladder de weg. Auto’s glijden rechtdoor over rotondes tegen de stoeprand op en terwijl ik met beide voeten de VFR vooral probeer overeind te houden moet ik denken aan een YouTube video van een Britse BMW-rijder voor wie dit dagelijkse kost was. Wat een onderneming. Ik vraag me werkelijk af waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen, maar eenmaal de motor voor de showroom geparkeerd verdwijnt die gedachte als eh… sneeuw voor de zon.

Best mooi, zo'n pak sneeuw. In Kitzbuhl tijdens de wintersport vakantie... 

Verbruik

Honda geeft voor de VFR1200F een verbruik van 1:15 op, maar die waarde wisten wij slechts eenmaal te scoren bij een buitentemperatuur van 5 graden boven nul. De naar ons idee meest economische rit, dwars door een sneeuwstorm met snelheid amper de 100 km/u te boven, maten we een verbruik van 1:14,4. We hebben dan ook sterk het vermoeden dat de vrieskou een negatieve invloed heeft gehad op het brandstofverbruik. Een Rendez-Vous onder warmere omstandigheden zal hier duidelijkheid moeten scheppen.

Hoogste verbruik: 1:11,2
Laagste verbruik: 1:15,6
Gemiddeld verbruik: 1:13,5

Nog voordat ik goed en wel binnen ben krijg ik een staande ovatie van een drietal motorrijders die waarschijnlijk, zoals iedereen behalve ik, met de auto richting motorzaak waren getogen. De hartverwarmende ontvangst maakt dat de ijzige kou al snel is vergeten. Dát en de drie bakken koffie die ik snel achterover weet te slaan. Ondertussen weet de VFR1200 buiten alle aandacht voor zich op te eisen. Mooie motor, veel mooier dan op de foto’s is wel de meest gehoorde opmerking. “En, hoe rijdt dat nou?” “Nouwe… best wel verfrissend.” Het meest indrukwekkende is misschien nog wel het gemak waarmee ik dit avontuur heb doorstaan. Dat en de snelheid. De vloeiende vermogensafgifte in combinatie met het neutrale stuurkarakter en de erg goede windbescherming maken de motor tot een ontzettend uitgebalanceerd geheel, en daarmee hebben ze bij Honda de spijker goed op de kop geslagen.