Eerste test: Honda VFR1200F

Zag ik nou zojuist twee ijsberen in bontjassen oversteken?

Drie Japanners, één Amerikaan en één Europeaan waren betrokken bij de ontwikkeling van de nieuwe VFR1200. Geleid door de ervaren Kishi-san (CBR1100XX Blackbird) en Hasegawa-san was het team niet alleen een diversiteit qua cultuur, maar overspande het ook een aantal generaties. Het collectieve doel Zie je op de foto niks van, dat ie vuil is. van het team was een nieuwe sportmotor te ontwerpen waarmee je lange afstanden zou kunnen overbruggen. Een motor voor een motorrijder die op een zonnige dag impulsief besluit zijn motor te pakken voor een rit van driehonderd kilometer, waarbij lange stukken snelweg en bochtige bergwegen elkaar afwisselen. Om vervolgens op een schitterende locatie van zijn lunch te genieten, voordat hij weer terug naar huis zal rijden.

Dat het met die lange stukken snelweg wel snor zit waren was ons na twee dagen en ruim driehonderd kilometer wel duidelijk geworden. Hoe het met die bochtige wegen zat, daar Inderdaad, zie je niks van... moest een derde uitstapje helderheid in brengen. Bij temperaturen die variëren van plus tot min 2 stuur ik de VFR1200 over ’s lands dijken, die dankzij de veelvuldige sneeuw van de afgelopen dagen een hoog Anton Pieckgehalte hebben gekregen. Hoewel van echte hellingshoeken in de verste verte geen sprake is, komen we toch het nodige te weten over het rijgedrag van deze nieuwe Road Sports. Zaken als remmen voor de bocht en het bocht-uit accelereren bijvoorbeeld. Dankzij de over het algemeen schone wegen kunnen we er een redelijk sportief tempo op nagehouden, waarbij het tweeledige karakter van de fiets meer dan in de voorafgaande dagen van zich doet spreken. Tot zo’n drie- tot vierduizend toeren is de VFR1200 redelijk beschaafd, daarboven begint het pas echt feest te worden. Boven de zesduizend toeren begint de motor daarbij aangenaam uit uit- en inlaatkanalen te grommen om tegelijkertijd als een speer richting toerenbegrenzer te rennen. Verwacht trouwens geen geluidssymfonie, zeker vergeleken met Aprilia’s RSV4 klinkt de VFR1200 als een dichtgetapete gijzelaar, maar die Italiaanse rammelspaghetti-sound had deze VFR1200 ook niet gepast. Net als die RSV is ook deze Honda gezegend met een joekel van een einddemper, maar op een of andere manier lijkt de demper bij deze VFR1200 beter op z'n plaats te zijn. Misschien omdat, in tegenstelling tot een supersport, het bij een toersportieve motor niet per definitie klein en rank hoeft tezijn.

Hoewel de tweetraps vermogensafgifte opmerkelijk aanwezig is konden we het niet als irritant bestempelen, hetgeen niet kon worden gezegd van de vertraging in gasreactie die optreedt zodra er flink moet worden opgetrokken. Onder normale acceleratie zul je het amper merken, maar bijvoorbeeld volgas een rotonde uitaccelereren resulteert in een vertraagde gasreactie die behoorlijk irriteert. Alsof het ride-by-wire systeem besluit de honderdtweeënzeventig paarden iets beschaafder en later de vrije teugels te geven dan dat jij dat middels de draai aan het gas denkt te doen. Opmerkelijk is dat dit los van het toerental gebeurt, de ene keer gebeurde het ons bij 3.000 toeren, de andere keer bij 4.000 toeren of nog hoger. Dat is echter het enige wat we op de 1.237cc grote viercilinder hebben op te merken, verder is hij het toonbeeld van souplesse. Ook de gasrespons is zijdezacht, hetgeen de motor behoorlijk vergevingsgezind maakt. Geen enkel moment dat we het gevoel hadden een oncontroleerbaar vermogen tussen de benen te hebben, iets waar Honda telkens weer patent op lijkt te hebben.

Zou toch goed moeten zijn voor serieus ankerwerk. Schakelt boterzacht, alleen jammer van die traditionele 'klak'. Het C-ABS systeem weet voldoende vertraging aan de weg te leggen, maar het ontbreekt de rem aan enig gevoel, vooral de achterrem valt hierbij in negatieve zin op; voor je gevoel gebeurt doet die helemaal niets. De voorrem met zeszuiger radiaal gemonteerde remklauw voelt vooral zwaar aan en vraagt veel handkracht om serieus te ankeren. We konden ons echter niet aan het idee onttrekken dat het winterse weer en de vele schoonmaakbeurten (en schoonmaakmiddelen) de remmen geen goed hebben gedaan. Alsof we met verglaasde remblokken aan het rijden waren, dat gevoel. Niet in de laatste plaats vanwege het toegepaste C-ABS zou de VFR1200 goed moeten zijn voor serieus ankerwerk, maar dat was nu helaas anders. Zo vaag als de remmen van de VFR aanvoelden, zo strak was de koppeling en versnellingsbak. De motor is met gemak als een supersport door de versnellingsbak te poken, wat het gebruik van de koppeling bij opschakelen totaal overbodig maakt. Behalve de eerste en tweede versnelling dan, waar de bak zijn –Honda- traditionele ‘ka-lak’ ten gehore weet te brengen.