Eerste test: Honda VFR1200F
Sneeuwschuiven
Inhoudsopgave |
---|
Eerste test: Honda VFR1200F |
Blij dat ik glij |
Staande ovatie |
En, hoe stuurtie? |
Conclusie |
Technische gegevens |
Als er één motor is waar de hele motorwereld ruim een jaar op heeft moeten wachten, dan zal dat ongetwijfeld Honda’s nieuwe VFR1200 zijn. Een motor die voor de gevleugelde Japanners een nieuw tijdperk én segment heeft ingeluid, namelijk dat van Road Sports. Onder méér dan erbarmelijke omstandigheden konden we op eigen grondgebied kennismaken met deze nieuwe V4.
Na de eerste berichten vanuit Japan, waar een select groepje internationale journalisten was uitgenodigd om op het circuit van Sugo kennis te maken met Honda’s nieuwste V4, nam collega Peter Aansorgh voor ons de honneurs waar tijdens de Europese introductie in december afgelopen jaar. Lovende recensies ook vanuit Europa maakten dat we niet konden wachten totdat we de fiets in ons eigen koude kikkerlandje zouden kunnen rijden.
Toen we door Honda werden gebeld met de vraag of we als eersten in Nederland, ruim voor de officiële presentatie van de fiets eind januari, met de fiets wilden rijden, hoefden we niet lang na te denken. De tijd van het jaarbetekende dat het nog behoorlijk koud kon gaan worden, maar hoe lang was dát alweer geleden. Met de nodige bluf stelden we zelfs dat het ons niet uitmaakte wat voor weer dat het zou zijn, en dat geen sneeuw of vorst ons tegen zou kunnen houden.
Hoe anders het allemaal zou uitpakken had ik op voorhand in mijn ergste nachtmerries niet kunnen overzien. Voor het eerst in 28 jaar werd Europa geveld door een échte winter, precies op het moment dat wij de VFR1200 zouden gaan rijden. Maar goed, wieA zegt moet ookB zeggen, dus restte ons niets anders dan ons voor te bereiden op flink wat sneeuwschuiven.
Tekst: Ed Smits
Fotografie: Vincent Burger