Test Ducati Streetfighter S

Dat het de Ducati menens is blijkt direct als je er op stapt. Zoals ons eerder is verteld bij Ducati North Europe is de zit bijzonder acceptabel; ten opzichte van een Superbike zijn de voetsteunen lager geplaatst, is het zadel dikker en uiteraard prijkt daar bovenop de bovenste kroonplaat het rechte stuurtje ter vervanging van de clipons. Bij elkaar resulteert dit in een vele malen rechtere zit.

Ergo!

En eigenlijk is dat het voornaamste. Opvallend is het verschil met de Monster, die vergeleken hierbij toch duidelijk wat meer ‘oldskool’ geënt is. De nog altijd karakteristieke tank is daar voor het grootste deel debet aan; de Streetfighter voelt korter en compacter. Dankzij de nog sterk op het origineel lijkende tank met diepe uitsparingen aan weerszijden en vlakke bovenkant heb je er zo min mogelijk last van en omdat je niet –zoals bij het origineel- als een bonbonwikkel om het ding heen gevouwen zit voelt de volledige benzinevoorraad dan ook bijzonder afwezig. Dat dit uiteindelijk ook letterlijk zo was is weer een ander verhaal. De ‘reik’ naar het stuur, zoals op de Monster heb je niet en daardoor mis je ook het eerder beschreven gevoel als een versgeplukt paar kikkerbilletjes op een presenteerblaadje te liggen. Nu gaan we dus eens écht sturen! Kom maar op met je supertoer!  Ook omdat Ducati het vooral –en godzijdank- heeft nagelaten de zadelbekleding zachter te maken voor de Streetfighter is het lange tijd goed toeven. Warempel, zou het dan nog een lekker ding kunnen zijn om mee te rijden ook? Het moet niet veel gekker worden! Nou ja, een klein beetje dan. Aangezien het uitlaatsysteem plaats heeft moeten maken voor iets wat meer gepast is bij een straatfiets als deze (en ’t smoelt ook nog eens) maar daardoor wel weer korter is geworden, heeft Ducati moeten grijpen naar een alternatief voor de o zo optimale uitlaatlengte door deze te compenseren met dikke diameters. Zodanig dik zelfs dat de rechterhak nu continu in gevecht is met het hitteschildje van diezelfde stoomfluit. En dat…..gaat tegen staan. Zodanig zelfs dat je je erop betrapt uiteindelijk scheef op de motor te zitten. Nadere inspectie leert dat uitlaat en achterbrug zodanig vrij van elkaar hangen dat daar nog makkelijk een paar centimeter te winnen vallen. Voer voor de aftermarket dus wederom.

Punten

Intussen is het eerste stuk snelweg afgewerkt en houdt de Duc zich wonderwel. Zelfs de bagage, vervoerd in zadeltassen totdat het ter plaatse van Rendez-vous met een boog waar een Olympisch zwemmer jaloers op kan zijn in de bus gegooid kan worden, beweegt voor geen meter, verbrandt niet en laat aan stabiliteit geen enkele indruk achter op de berijder van de combinatie. De eerste paar klappen zijn voor rekening van Ducati.