Test: KTM 690 Duke III

Stunt proof!

We zouden Motorfreaks niet zijn als we met  een “Hij is ideaal voor in de stad of op de snelweg, maar ga vooral je gang” van de importeur niet iets leuks zouden doen. Gezien de uitrusting van de Duke met z’n brembo remmen en radiale pomp, z´n gooi- en smijt karakter, z´n - voor een dikke eencilinder - uitzonderlijk lage gewicht, z´n hooligan uitstraling en het karakter van de sterke eenpitter zou de motor geen slecht figuur slaan als stuntfiets. Sterker nog, op de internationale beurs van Parijs zagen we zelfs een prototype stuntfiets op basis van deze LC4. Om uit te zoeken of de Duke serieus wat kan of juist niet, doen wij een beroep op niemand minder dan stuntrijder Alexander Schuit van de Rotterdam Wheelie Posse. U kent hem misschien nog van een ander trucje wat hij onlangs nog uithaalde. 

Nog voordat wij ons van onze beschermende kleding hebben ontdaan om Alex´ gestunt gade te slaan laat hij zien waarom hij een van Neerland´s beste stuntrijders is. Amper sneller dan een gemiddelde wandelaar weet hij de motor nagenoeg verticaal over het parkeerdek te manouvreren om vervolgens terug bij ons te melden dat het `wel even wennen is met zo´n eencilinder´. Ahum. Nadat voor het betere stuntwerk de bandenspanning in de achterband flink is verlaagd (hierdoor wordt de motor stabieler bij verticale wheelies) gaat Alex er eens goed voor zitten. Alsof het zijn eigen motorfiets is weet hij met de Duke de meest bizarre capriolen uit te halen, hetgeen door de beveiliging vanaf het dak van het naastgelegen gebouw met luid gejuich wordt beantwoord. Kijk, zó kan het dus ook. Na een half uurtje spelen komt dan het eindoordeel wat onze mening over de Duke alleen maar bevestigt. "Wát een gooi- en smijtfiets is deze Duke 690," aldus een enthousiaste Alex. Stoppies zijn geen enkel probleem dankzij de goed doseerbare voorrem, de enkele schijf in combinatie met een radiale pomp van Brembo doet z’n werk uitstekend en geeft goede feedback. Ook wheelies gaan kinderlijk eenvoudig, hoewel de gasrespons en injectie onder de 2000 toeren het niet echt makkelijk maken. Eenmaal boven de tweeduizend toeren gaat alles van een leien dakje, maar daaronder pakt de motor niet echt mooi op en loopt behoorlijk bokkig. Het stijve rijwielgedeelte geeft voldoende feedback om de motor in zowel horizontale als verticale stand alles te laten doen wat jij wilt. "Alleen even die injectie aanpassen, en je hebt een perfecte stuntfiets," zo beeindigt Alex zijn relaas.

Dankbaar voor het gegeven dat KTM een motor heeft gemaakt die dit zonder problemen doorstaat, en dat Alex dat even aan ons wilde demonstreren, nemen we de motor weer in ontvangst en vervolgen onze weg. Eenmaal op weg is het bochtengedrag echt bagger en slaat de twijfel toe: was dat stunten dan toch iets te veel van het goede voor de Duke? Enkele seconden later komt het besef dat de hoeveelheid lucht in de achterband wel eens te weinig zou kunnen zijn. Een snelle stop bij een benzinestation en gelukkig, de Duke van voor het stunten is weer terug.

Verbruik

Verrassend genoeg heeft de Duke niet heel veel dorst, zelfs met al het gestunt en gejakker scoorden we toch nog een verbruik van 1 op 18, menig motor kan daar jaloers op zijn. Beetje normaal rijden en een verbruik van boven de 1 op 20 ligt absoluut binnen de mogenlijkheden.Terwijl een donker wolkendek de zon langzaam heeft verdreven maken we ons op voor het vervolg van de test. Vanuit Rotterdam gaat het binnendoor via Maassluis over de dijk naar Vlaardingen, als Pluvius de hemelsluizen opengooit. Weersomstandigheden waarin de KTM zich niet echt in z'n element voelt, maar dat kan voornamelijk op het conto van de Dunlop Qualifiers worden geschreven, die niet bepaald ideaal zijn onder dit soort weersomstandigheden. En dan drukken we ons nog zacht uit. Nood breekt wet, dus wordt de dijk ingewisseld voor een snelweg om met een kruissnelheid van 140 km/u huiswaards te gaan. Nu is - met een flinke wind - het niet écht comfortabel op een naakte fiets als de Duke, maar natregenen is nog veel minder fijn. Slagregen ontaardt in een fikse plensbui die zijn weerga niet kent wat maakt dat we dankbaar gebruik maken van een oplichtend benzinelampje om even op temperatuur te komen. Met je snufferd in de wind is best lekker, maar dit soort weersomstandigheden maken dat gekuipte motorfietsen toch nog vaak boven nakeds worden verkozen. Sterker: de baas, rijdend op een eveneens in de redactie aanwezige Burgman 650, blijkt nagenoeg niets van dit regenweer te hebben gemerkt, zijn spijkerbroek is nog kurkdroog. Terwijl niet alleen mijn kruis nat is, maar ook de achterkant van mijn pak en helm onder de blubber en viezigheid is geraakt. Hmmm, heeft dus toch wel een nadeel, zo´n strak en slank kontje.