Groot of klein: supermotards op hun breedst

Eenmaal op koers ligt de motor als een huis op de weg, ongeacht of je nou rechtuit rijdt of probeert de spiegels in te klappen aan de stoeprand. Zolang het maar wel geleidelijk gaat en er niet al te gekke hobbels of oneffenheden in de weg liggen. De redelijk sportieve geometrie in combinatie met de nog zeer straffe vering geven veel feedback en laten de rijder alles weten wat er onder zich gebeurt, bij een ontmoeting met wat hobbelwerk begint dit de stabiliteit toch parten te spelen en voor je het weet ben je aan het vechten met de Beer die zich luid klapperend en in vele bochten wringend overeind probeert te houden. Zeker weten dat je hier op een krap circuit als Croix of Folembray, Calafat wellicht, menig serieus supersporter he-le-maal gek mee maakt, dat wel.

Eenzelfde gedachte gaat op voor de WRX. Nooit zoveel lol gehad met zo’n klein motortje en dus is het ook nu aan voorpret alleen al dik feest. Gezeten op de Duc is het echter ernstig vaak wachten op Chris en de WRX. Als dat maar goed komt… Nou is het voor hem iets lastiger aangezien hij als supersporter voor het eerst kennis maakt met beide motoren en dus niet direct zijn draai kan vinden, maar als een Duc langs een wachtende rij auto’s kan, dan kan de WRX het helemaal. Maar dan komt het…óverstappend van de één op de ander onderga je een cultuurschok waar niemand je voor waarschuwen kan. Van de Hyper op de WRX is de motorfiets voelbaar hoger, smaller en lichter. Draai aan het gas en er gebeurt….niets. Dat was waar ook; opwinden is het devies. Eenmaal rijdend valt nog iets op. De WRX wil namelijk maar met tegenzin een bocht in; de rechtuitstabiliteit is, dankzij een veel conservatievere geometrie (nogal logisch, het is op veel vlakken nog steeds een crosser) vele malen groter dan op de Duc. Maar eenmaal over deze eerste schok heen is insturen een heel ánder feest. Je weet dat het kan, dus plat met dat ding! En eenmaal hoekend gaat het dan weer heel héél erg snel. Ook raar… zo wil het gebeuren dat de rit onderbroken wordt om te zien of de achterband niet leeg is of dat er geen lagers naar de eeuwige jachtvelden vertrokken zijn Totdat ineens te binnen schiet: het arme motortje heeft slechts 140 mm aan rubber om de achtervelg. Dat rijdt toch net iets anders dan een enkelzijdige velg met 180 milimeters. Ahem.

Desondanks is het eenmaal gezeten op de Yamaha pas écht dikke pret. De verdere rit huiswaarts heeft slechts één enkel doel: hoeken zoeken. En niet te kinderachtig, een beetje hellingshoek krijg je pas bij vodoende snelheid en dat zal toch met beleid opgebouwd moeten worden. Dertig pk of niet, het zijn er geen 90 en dat merk je. Gas erbij dus en pas remmen als het écht niet anders kan… Zo gaat een nieuwe wereld open op plaatsen die je op andere motoren mijdt als de ziekte. Krapper is echter altijd beter en zo eindigt de reis veel te laat aan de eettafel.

Als deze motoren beide iets losmaken is het wel het ‘ik wil rijden en wel nú’ gevoel. Nooit is voor zoveel lullige ritjes en boodschapjes ‘toch maar’ de motor gepakt, nooit was zelfs al door de wijk rossen zo leuk. Weg van de snelweg? Gráág en dan nog ietsje meer. Verjaardag op tien kilometer aftand met keus uit vier routes: één per snelweg, twee per landweg en één per sluiproute. Resultaat: voor één keer van A naar B worden achtereenvolgens landweg 1, landweg 2 (terug) en de sluiproute geattaqueerd, en zo zal het de hele week gaan. Nooit eerder zo lang voor een afspraak vertrokken, nooit eerder zoveel te laat gekomen.

Maar dat ben ík. En mijn mening hoeft uiteraard niet overeen te komen met de algemene trend of andermans bevindingen. Wat nou als je, zoals Chris, eigenlijk alleen maar met racers en circuits bezig bent?Of, als voorbeeld uit de meest extreme tegenovergestelde hoek, eigenlijk alleen maar stapvoets rijdt…maar wel liefst op één wiel tegelijk? Stephan Gruijs staat beter bekend als Wheelyboy en geeft als KTM-stuntrijder vele shows per jaar bij niet de allermisselijkste evenementen op een 250cc Supermoto. De echte SM-fanaat? Michel Soriano is zo iemand; volledig verslingerd aan motorrijden in het algemeen maar bekeerd van Supersport naar Supermotard en sindsdien herboren. Is inmiddels druk bezig met zijn website supermotardlifestyle.nl de bacterie te verspreiden en daar helpen we hem graag een handje bij. En allround? Niemand minder dan ons aller Pater Familias Ed Smits laat zijn ziekbed tijdelijk voor wat het is en stort zich vol overgave op deze taak.
We laten het woord aan hen.

{mospagebreaktitle=6: Michel}

Michel Soriano, beheerder van supermotardlifestle.nl:

Yamaha WR250X

Het uiterlijk is helemaal top en echt mijn smaak! De mooie vormgegeven hoekige lijnen maken het stampertje lekker agressief. En alles is mooi afgewerkt voor een motor van dit kaliber! Het enige minpuntje vind ik de ronde spiegels, die passen absoluut niet bij het scherpe design van de agressief ogende WR250X al doen de ronde kijkschotels wel naar behoren hun werk. Zelfs als het 250cc 1 cilinderblokje in het hoge toerengebied bereden wordt blijft het zicht in de spiegels helder.

Het blok zelf loopt heerlijk soepel maar vind ik wel wat tam aanvoelen. Ik ben er wel van bewust geweest tijdens de test dat ik net van een veel fellere motor afstapte die over bergen koppel beschikte, en dat speelt natuurlijk ook een grote rol dat ik de WR250X wat tam aan vond voelen! Je moet echt hoog in de toeren blijven om er bruikbaar vermogen uit te halen. Toch verraste de WR250X me toen ik haar over het bochtige asfalt stuurde want een snelle blik op de analoge teller verklapte dat ik al weer 120km/per uur reed. En dat is best opmerkelijk want ik reed voor mijn gevoel gewoon relaxed. Dat geeft toch aan dat het hier om een wel heel gemakkelijk sturend motortje gaat en dat de wegligging dan ook opmerkelijk goed is. Bij rechtuit rijden voelde de motor stabiel en het blokje doet toch meer geven als dat je soms doet vermoeden?

En dat is nu net het sterkste punt van de Yamaha; het gaat je allemaal zo gemakkelijk af dat je niet in de gaten hebt dat je aardig snel door de bochtige polder dijkjes heen knalt! Back to basic Dat wat motorrijden allemaal zo leuk maakt, het spelen met de zwaartekrachten gecombineerd met pure controle!
De Yamaha WR250X is een motorfiets die je zelfs fun zou kunnen bieden in natte weersomstandigheden!

De WR250X is een motorfiets waar je altijd de baas over bent en een goede basis kan geven van wat je werkelijk kan als het aankomt op motorrijden. En mocht je een beginnende motorrijder zijn, leer je alle aspecten van het (supermoto)rijden heel gemakkelijk op deze kleine stamper!

+ Uiterlijk en afwerking
+ Goed stuurgedrag
+ Totale controle
+ remmen
+ schakelen

- Voorvering mag minder slap
- ronde spiegels
- prijs
- veelzijdigheid

Ducati Hypermotard

Bij de Ducati is het precies het tegenovergestelde!
Deze motor doet me nog het meeste denken aan het allereerste type YZF-R1 uit 1998! Dat was het ontembare type motorfiets waar je enig respect voor moest hebben toentertijd. Het vermogen vertaalde zich dan ook meerde malen door (on)gewild het voorwiel op te lichten. Nu in deze tijden waar de + 180 pk motoren veel gemakkelijker te berijden zijn, ben ik dan ook blij dat er eindelijk weer is zo’n overheerlijke koppelrijke motorfiets bestaat waar je helemaal Hyper de pieper van wordt! Wat een genot om op de Ducati te rijden met z’n heerlijke smeuïge gas reactie! Supermooi vormgegeven, zeker in de kleur rood!
Tja… doet u maar..punt!

De Duc daar moet je de tijd voor nemen en ‘m helemaal afstellen naar je eigen smaak qua rijeigenschappen. Daar moet je de juiste zit voor kunnen kiezen als je een bocht in duikt. Ik denk dan ook niet dat dit type motorfiets in zo’n korte test je kan laten zien wat het te bieden heeft! En dat het een motor is die heel nauw luistert naar verschillende veer afstellingen en type banden. Twee weken voor de test ben ik een proefrit wezen maken op een Hypermotard en die stuurde al heel anders dan de Duc die we voor de test hadden meegekregen. De test Duc vond ik zelf wat minder sturen, die viel het eerste stukje gemakkelijk de bocht in maar bleef toch niet zo mooi de gekozen rijlijn volgen en had de neiging een wat wijdere lijn te volgen. Het hele Hypermotard stuurgedrag kon ik er niet uithalen toen! De Ducati waar ik twee weken geleden op reed had juist het tegenovergestelde en wou weer te graag de bocht in vallen. Dat in combinatie met het torenhoge koppel maakte het niet gemakkelijk de Ducati te berijden. De voorrem vond ik bij beide exemplaren te fel en te weinig doseerbaar.

De zit houding voor wat langere afstanden comfortabel genoeg en het hoge koppel biedt ook de mogelijkheden lekker schakellui te rijden. Net boven de 3000 toeren loopt het blok ook opmerkelijk mooi zonder te bokken echt een pluspunt. Bedieningsknoppen makkelijk bedienbaar en op de spiegels heb ik niet gelet (geen tijd voor ging iets te snel door naar de volgende bocht) Schakelt strak en display is overzichtelijk genoeg.

+ Koppelrijk
+ uiterlijk
+ uitdaging
+ smeuïge gasreactie

- prijs
- onderhoud
- tankinhoud
- voorrem te fel
- bagagemogelijkheden