Test: KTM Superduke '07

Are you 'Ready to race?'

Genoeg prietpraat, het is tijd geworden de Superduke stevig aan de tand te voelen, en daarvoor laten we ons afzakken naar het altijd gezellige zuiden des lands alwaar stuurrijke gebieden zoals Eifel of Ardennen binnen handbereik liggen. Eerst maar eens de vering onderhanden nemen, want de standaard setup waarin we de fiets hebben meegekregen is niet bepaald om vrolijk van te worden.

Gaan zeker lang mee, die voorbanden...

Dat de fiets van achteren te zacht is afgeveerd is nog tot daar aan toe, het maakt enkel dat de motor in snelle bochten wat meer 'flex' in het rijwielgedeelte krijgt, maar waar op zich wel mee te leven is. Minder te spreken zijn we over de voorkant van de KTM, die zodra de fiets de sporen wordt gegeven, de neiging heeft te gaan pendelen (lees: zweven over het asfalt) als ware het een allroad.

Een probleem dat, eenmaal de vering (zie kader) aangepast, als sneeuw voor de zon is verdwenen. Niet alleen is de Superduke op hoge snelheid veel koersvaster geworden, ook insturen gaat de fiets nu ook veel beter af. Met een gemak dat je je afvraagt waarom mensen in hemelsnaam nog een Supersport kopen. Dat de Superduke lichtvoetig de bocht in te smijten is maakt trouwens dat je er verschillende rijstijlen op na kunt houden. Strak erop blijven zitten kan (in tegenstelling tot de standaard vering afstelling) prima, je verzitten (al dan niet met knie aan de grond) kan ook, maar het meest heb je nog de neiging om - à la Supermotard - je poot naast de voorvork te planten. Toch zit er een keerzijde aan deze veel strakkere afstelling van vering: zodra het asfalt van mindere kwaliteit is (zoals bijvoorbeeld vaak bij onze zuiderburen het geval is) kan de vering het niet meer bolwerken, waardoor het voorwiel contact met het asfalt dreigt te verliezen. Niet alleen vertaalt zich dat in onderstuur, daarnaast neigt het ook bij extreem aanremmen tot een blokkerend voorwiel.

 Okay, toegegeven, het is allemaal nep. Maar geef toe, het levert mooie kiekjes op.

Hooliganism
Dat de fiets een behoorlijke 'hooligan' factor heeft (die dankzij de verbeterde set-up van de fiets nóg eenvoudiger tot uiting kan komen), is iets wat de massaal naar het zuiden afgezakte Nederlanders met sleurhut niet bepaald kunnen waarderen. Een fraai vanuit de bocht ingezette powerwheelie wordt vaker beloond met een naar het voorhoofd wijzende wijsvinger (of erger, een opgestoken middelvinger), dan een thumbs-up als waardering voor het verrichtte werk. En als dat al gebeurt, negen op tien dat het dan een RedBull drinkende net volwassen tiener betreft. Er zal nog veel water door de Maas moeten gaan voordat Nederlanders die door ons o-zo gewaardeerde Mediterrane mentaliteit gaan krijgen.

Om de fiets als de wiedeweerga tot stilstand te krijgen (al dan niet met het achterwiel in de lucht) werden de remmen van de Superduke flink onderhanden genomen. Terwijl zijn voorganger toch niet bepaald te boek stond als slechte remmer. Maar goed, het oog wil natuurlijk ook wat en zo kreeg ook deze KTM geheel volgens de trend van 2007 een radiale remtang in combinatie met radiale remklauwen aangemeten. De Brembo's weten een goede vertraging te realiseren (en je als rijder op een prachtige - MotoGP-rem achtige - fluittoon te trakteren), maar dan zal er wel hard in de handle geknepen moeten worden. Dat we desondanks erg positief zijn over de voorrem heeft alles met de feedback vanuit de remhandle te maken, hij doet precies datgene wat jij ervan verwacht. Hard knijpen, veel vertraging; zacht knijpen, minder vertraging. Nadeel alleen is dat je bij doorknijpen de remhandle bijna tot aan het handvat kunt dichtknijpen, wat tweevinger remmen onmogelijk maakt, tenzij je graag een vinger wordt afgeknepen. De achterrem daarentegen is een heel ander verhaal. Niet alleen is het - in eerste instantie - zoeken naar het rempedaal, daarnaast ontbreekt enig gevoel in dat pedaal wat maakt dat slidend de bocht insturen niet bepaald kinderspel is. Iets waar die campinggasten niet bepaald rouwig om zullen zijn, zo rijst ons vermoeden.

Veringsperikelen.
We hebben het in tijden niet meegemaakt, maar bij de Superduke 990 waren we niet bepaald te spreken over de standaard setting waarmee wij de fiets meekregen. Meest ergerlijke (en bovendien gevaarlijke) was de op hoge snelheid een erg zoekerige voorkant, iets wat in de regel duidt op een te lichte voorkant. Oftewel: te weinig gewicht op het voorwiel. Bij crossers en enduro's bijvoorbeeld de normaalste zaak van de wereld, bij straatfietsen daarentegen ongewenst. Oplossing: de motor meer op z'n neus zetten, door a) voorvork door de kroonplaat steken, b) de schokbreker achter te verlengen of c) de veervoorspanning aan te passen. Wij beperkten ons tot optie c, aangezien a) de voorvork meer dan voldoende veerweg over had en b) de schokbreker geen lengteinstelling had. Door de fiets aan voorzijde voor geheel los en aan achterzijde twee omwentelingen strakker te draaien wisten we het beoogde resultaat te realiseren. De fiets kwam meer op z'n neus te staan, en het instabiliteitprobleem was opgelost.

Daarnaast werd ook de demping flink stugger gezet om de motor het beoogde strakke rijwielgedeelte te geven wat de fiets in standaard setting ontbreekt. Iets wat ook een kwestie van persoonlijke smaak is, en daarnaast afhankelijk van gebruik en omstandigheden.

Voorvork:
Preload: -10mm
Compressie: 15 -> 9
Rebound: 15 -> 5

Shock achter:
Preload: +2mm
Compressie: 24 -> 10
Rebound: standaard 
 
Sjips, pasje  videotheek en portemonnee vergeten...