Dubbeltest: MV Agusta F4 R312 en Brutale 910R

Brutale 910R

De Brutale 910R een fiets met een eigen uiterlijk, agressief maar ook geraffineerd, de combinatie van gebruikte materialen en kleurstelling geeft deze fiets een eigenzinnig gezicht. De dubbel geplaatste uitlaten met het open enkelzijdig opgehangen achterwiel is iets waar we nog steeds voor wegsmelten. Grote verbetering ten opzichte van de standaard Brutale is de 50mm Marzocchi Upside Down voorvork die, net als bij de R312, een rots in de branding is die maakt dat je onvoorstelbaar hard en diep de motor de bocht in kunt remmen. Daarbij een scala aan informatie doorgevend die je zou wensen ter overdracht middels een USB-stick in je hersenpan te steken. (Niet alleen weet hij precies door te geven hoe diep het putje in asfalt is, maar ook hoelang het er al zit, waardoor het is ontstaan en waar z'n broertjes zich hebben verstopt.) En dat was bij de `S´ uitvoering wel anders, die naarstig om een stuurdemper zat verlegen. Tel daar de prachtige Brembo goldlines bij op en je weet dat het goed zit. Enkel de inmiddels ook in straatversie leverbare 'redlines' hadden in deze als slagroom op de taart kunnen gelden, maar ach... een mens mag wat te wensen overhouden zullen we maar zeggen.

Stap op het zadel van de 910R en het eerste wat je zal opvallen is de extreme compactheid. Nu heb ik (Leon, red.) daar met mijn 1.89 meter al vrij snel last van, maar zelfs dwerg Ed, door vaders nooit verder geschopt dan 1.72 mtr, had precies datzelfde aangemerkt. Dat je, ondanks die compactheid, niet zowat dubbelgevouwen op de fiets zit is daarbij zondermeer een compliment dat toe te schrijven is aan ene meneer Tamburini. Alles zit waar het zou moeten zitten en in 'massive attack' mode laat de fiets zich gewillig over deze 4574 meter lange omloop sturen. Sterker nog: daar waar we bij de R312 het gevoel hadden met een ZZR1400 over een kartbaan te sturen, is het met deze 910R alsof je met een SXV4,5 op Monza aan het rijden bent. Daar waar de hairpins voor de F4 een drama vormen, neem je diezelfde bochten met de 910R met speels gemak. Sterker nog: ik denk dat er maar weinig mensen zijn die op dit circuit met een F4 harder rond zullen rijden dan met de Brutale. Enkel voor op het rechte stuk (die lange linker draai, je weet wel) zou je iets meer comfort wensen.

Zoek de verschillen deel 2: Het display van beide fietsen onderscheidt zich slechts in klein detail. 

De vijfendertighonderd Euro die meer op tafel dient te worden gelegd ten opzichte van de 910S, is voornamelijk in het rijwielgedeelte terug te vinden, motorisch bleef het op zich al behoorlijk sterke motorblok ongewijzigd. De prachtige 10-spaaks magnesium Brembo velgen (maar liefst 4 kg lichter dan de standaard 'ster' spaken die de 910S sieren), de Brembo goldlines (in plaats van de 6-zuiger nissins) en de van zwarte nitride coating voorziene Marzocchi voorvork zijn daarbij rechtstreeks overgenomen van de R312, wat maakt dat deze Brutale in alle opzichten een naakte variant is van die F4.

Konden we de F4 op de Hockenheimring nog op ietwat onderstuur betrappen, bij deze naked is van dat stuurgedrag niets terug te vinden. Met grote precisie laat de fiets zich over het circuit sturen, waarbij elke denkbare lijn mogelijk is. Iets wat in de drie krappe hairpins zeer zeker een voordeel is. Opvallend daarbij is dat, ondanks de korte gearing, de fiets erg goed het voorwiel aan de grond weet te houden. Natuurlijk, extreme acceleratie uit de bocht vertaalt zich in een voorwiel dat zo'n centimeter of 10 boven het asfalt zal zweven, maar daar blijft het dan bij. Geen ongecontroleerde wheelies die op zich wel stoer uitzien, maar je rondetijd niet ten goede zullen komen, maar gewoon beschaafd. Qua rijwielgedeelte staat deze naked dan ook op ongekende hoogte, en doet ons aan de stuurprecisie van een Tuono denken. Hetgeen op zich niet vreemd is, beide fietsen zijn ontsprongen uit een Superbike model dat werd cq. zal worden ingezet in het WK Superbike.

Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat die behoorlijk ruimere Tuono op topsnelheid comfortabeler zal zijn. Op het `rechte´ stuk bracht de Brutale het tot 240 km/u, en dan was er nog een redelijk stuk te gaan. Terwijl de fiets in `theorie´ toch echt 262 km/u zou moeten lopen. Een recht stuk dat daarbij elke ronde langer leek te duren, ronde na ronde kostte het merkbaar meer moeite om het krachtenspel dat rijwind heet te trotseren. Sterker nog: de laatste drie ronden ging niet alleen de topsnelheid naar beneden (237, 226, 220), maar konden we zelfs geen kracht meer opbrengen om voor de foto een mooi gecontroleerde wheelie te maken. En daarmee hebben we meteen het grote nadeel (voor zover je bij deze fiets over nadelen kunt spreken) te pakken.