Test: Aprilia Tuono 1000 R

Thunderstruck

Hoe harder er gereden kan worden, hoe beter de Tuono zich in zijn element begint te voelen. Net als menig supersport, en dat is - we zeiden het al - ook niet vreemd: het is een supersport. Maar dan cooler, vele malen cooler en brutaler, vele malen brutaler. Al snel deed de motor me denken aan de Suzuki Bandit Yoshimura die ik enkele jaren geleden heb mogen rijden. Ook dat is een fiets waarbij continue het duiveltje op je schouder de overhand dreigt te krijgen, net als deze Tuono. Maar in tegenstelling tot die bandiet is deze donderaar wél gezegend

met de rijcapaciteiten van een supersport: een superstrak rijwielgedeelte, moderne stoppers en compleet instelbare vering. Net als die supersport, maar dan wel vele malen gemakkelijker te rijden.

Daar waar je met bijvoorbeeld de RSV 1000R (of welke andere supersport dan ook) altijd enig voorzichtigheid zult betrachten bij het insturen van een bocht is het met de Tuono links en rechts gooien en smijten alsof het niets is. Het brede stuur maakt dat je veel sterker bent en de zithouding maakt dat je meer overzicht hebt. Dat samen maakt dat je veel, maar dan ook veel brutaler kunt, maar ook zult, rijden met deze Tuono dan met welke "duffe" supersport dan ook.

Toch staat hier nog steeds onmiskenbaar de Tuono. De motor mag dan wel een stuk rijbaarder zijn geworden, nog steeds is het een fiets die jou zijn wil zal opleggen. Elke rit zal de motor een stukje van zijn geheimen prijsgeve, maar daarbij genoeg voor zich weten te houden om je te prikkelen tot een volgende rit. Rijden met de Tuono is net als motorcross: hoe harder je rijdt, hoe gemakkelijker het gaat. Maar om hard te kunnen rijden moet je dus wel hard kunnen rijden. En daar zit "m precies de kneep. Ben je nog niet zo ervaren dan zal de motor steeds zijn erg intimiderende gedrag ten tonele spreiden.

Zo ging er voor ondergetekende een week (en een kleine duizend kilometer) voorbij voordat hij een serieuze wheelie kon en durfde te maken. Tot die tijd was het óf maar amper in de lucht óf "oeps, achterrem". Die het, in tegenstelling tot zijn voorganger, gelukkig voortreffelijk deed. Goed gevoel en goede vertraging.

Ook de voorrem is goed op zijn taken berekend, maar een niet optimaal afgestelde voorvork maakte dat serieus hard remmen de motor niet echt goed afging: hij neigt daarbij door te slaan. Terwijl hij onder volle acceleratie - ondanks de aanwezige stuurdemper - al snel de neiging had om met het stuur te gaan slaan. Dat we ditmaal niet aan de slag zijn gegaan met demping en veervoorspanning had echter alles met het extreem koude weer te maken: ten tijde van de test was het - op de laatste testdag na - niet warmer dan een graad of vijf. Hiervoor zal test bij warmer weer uitsluitsel moeten geven. Tot die tijd zullen we moeten volstaan met de wetenschap dat de Tuono net als de RSV 1000R (die over diezelfde vering beschikt) erg gevoelig voor een juiste afstelling schijnt te zijn.

Zo gevoelig als de vering is, zo gevoelig zijn ook de Dunlop 208RR banden waarop deze Tuono is geschoeid. Nu zul je me onder normale weersomstandigheden weinig slechts over deze Dunlops horen zeggen (en daarbij spreek ik inmiddels over meer dan vierduizend kilometer rijervaring op m"n eigen 998), maar onder koude en natte weersomstandigheden wordt het toch een heel ander verhaal. "s Ochtends vroeg een splitsing naderen bij tempo 25 en niet meer dan het gas dichtdraaien leverde een over voor- en achterwiel glijdende Tuono op: niet bepaald een lekkere manier op zo de dag te beginnen. Wil je de motor onder alle (weers)omstandigheden - veilig - willen gebruiken is dat wel iets om over na te denken. Een setje Pilot Powers kunnen wat dat betreft wonderen betekenen.

Vegen, knallen, gummen: geef het beestje maar een naam, maar dat is waar deze Tuono continu om vraagt. Rustig rijden is (nog steeds) niet aan deze donder besteed, het blok geeft duidelijk aan daar niet van gediend te zijn: een bokkige Tuono is het resultaat. Geef daarentegen gas en de motor zal zich als een vis in het water voelen. Hetzelfde kan trouwens ook worden gezegd over de koppeling en versnellingsbak: rij rustig en de zware bediening gaat je al snel tegenstaan, geef gas en het gaat allemaal als van een leien dakje. Toch was er duidelijk een verbetering merkbaar ten opzichte van het vorige model. Was die fiets amper in zijn vrijstand te krijgen, bij deze 2006 versie is er wat dat betreft geen vuiltje meer aan de lucht. Het lijkt dus alsof men in Noale de problemen van de pneumatische anti-hop daadwerkelijk onder de knie heeft gekregen.