Introductie Aprilia RS 125

Shake it out baby now...

De reden dat ik hier zo diep op in ga is omdat de RS als we eerlijk willen zijn op een juiste manier beoordeeld moet worden, en dat betekent ook op een juiste manier bereden. Om de beeldvorming hierbij wat op gang te helpen dus.

Tijd om te knallen. Om het veld wat te verdelen over het circuit en de fotografen een beetje de kans te geven een ieder apart in beeld te brengen wordt men één voor één, met tussenpozen van een honderdtal meters, de baan op gelaten. Deze methode voorkomt ook dat deze introductie direct al zou ontaarden in een race richting eerste bocht en zodoende hoogstwaarschijnlijk de kortste in de geschiedenis zou worden…Aprilia weet wat voor volk ze uitnodigt. En tot slot geeft het de rijders de kans eerst op het gemak eens aan de motor te wennen en zo te voorkomen ergens in een kader van het artikel terecht te komen voor iets onbenulligs waar je nooit al te veel aandacht aan zou moeten besteden. De motor wekt echter wel meer dan voldoende vertrouwen hiervoor. Is het niet in de eerste, dan nodigt de tweede bocht al wel uit het motortje plat te gooien. Herstel: op knie-aan-de-grond-waardige hellingshoek. En op zo'n moment merk je dat je duidelijk met een ánders-dan-andere motorfiets op weg bent….je mist namelijk iets. Of liever gezegd een heleboel: kilo's. Sleur aan het ding zoals je normaliter zou doen en je staat welhaast achterstevoren. Niet doen dus.

Lekker hard jagen

Zoals eerder gezegd is de kunst alles zo beheerst en vloeiend mogelijk te doen, en daar geeft de RS dan ook ruimschoots mogelijkheden voor. Na de eerste houterige ronde kan reeds serieus aan vloeiende lijnen worden gewerkt ….aan de motor ligt het niet, die geeft meer dan voldoende vertrouwen. Wel duidelijk zo licht mogelijk - al rijdend hou je ook onmiskenbaar de '125' gedachte in je achterhoofd - maar niet zo onwijs zenuwachtig dat je met een keer niezen tussen de magnolia's zult liggen.

Bocht uit... gas! gas! gas!

Het lullige is dat je eigenlijk altijd óf de weg goed moet weten, óf een heel overzichtelijk traject moet rijden, anders haal je bij lange na niet genoeg uit de motor. Grondspeling? Is geen moment bij me opgekomen, terwijl ik niet eens al te lang geleden duidelijk moeite had met het 'gebrek' aan grondspeling van de ZX-10R, die toch te boek staat voor een niet onverdienstelijke 52 graden. Had enkel continu het idee dat het 'best nog wel veel en veel harder had gekund'. Tenminste..wat jagen betreft. Qua vering is het naar mijn idee meer dan hard zat. Het baantje van Calafat is niet echt spiegelglad te noemen, en dat is toch wel duidelijk te merken. Op het moment dat de motor in een bocht een bultje hier en daar te verwerken krijgt mis je toch het vaste gevoel wat een zwaardere motor wel zou hebben. Denk zelf dat een klein beetje zachtere voorkant het wat mooier zou maken, maar ik zou ook gewoon een zeikerd kunnen zijn die niet hard genoeg durft te gaan. (zou dat misschien te maken hebben met een niet noemenswaardig kader ergens in een hoekje?) Immers, gooi je bochtensnelheid omhoog en ook de druk op de vering wordt hoger, met als gevolg méér te doen voor de vering. Klinkt leuk, houden zo. Wat later zou nog weer een keer blijken dat alles wat je doet op een fietsje van 126 kilo veel meer van invloed is dan anders, eenvoudig mijn bovenlichaam meer boven het voorwiel houden gaf al een veel vaster gevoel aan de voorzijde. Wat niet wegneemt dat instelbare vering het leven ook hier een stuk gemakkelijker had kunnen maken, maar helaas is - op een instelbare veervoorspanning achter na - er niets in te stellen. Wat waarschijnlijk een prijstechnisch verhaal is en daarbij, ook bij een Mito is qua vering niets in te stellen.

Sterk zat

Het motorkarakter is eigenlijk al uitgebreid aan bod gekomen, de RS verschilt daarin niet van andere lichte tweetaktjes. Het is heel eenvoudig: je hebt een hele tijd niks, dan even kort een hele boel en dat houdt vanzelf weer abrupt op. Maar het gaat om die

hele boel

. Zonder direct vergelijk is er eigenlijk niet echt veel over te zeggen, maar ik zou zonder meer geloven dat de nieuwe in ieder geval niks ingeboet heeft. Sterker zelfs, enkele diehard tweetaktcoureurs merkten tussen neus en lippen op dat het met een andere sproeierbezetting nóg beter zou kunnen... Er zit zéker zat gang in het blok, het komt meer aan op de rijder om die gang er ook daadwerkelijk in te hóuden, wat neerkomt op een juist en exact gebruik van de versnellingsbak. En laat die daar nou alle gelegenheid toe geven. Oké, je krijgt af en toe – op momenten dat je vééls te veel aan het nadenken bent over het behoud van je materiaal – het idee dat het allemaal redelijk klein bemeten moet zijn in de bak, maar dat maakt het feit dat je onwijs kan harken juist nóg indrukwekkender. Zeker als je in totale aanvalsmodus over de baan aan het jagen bent is telkenmale een lichte tik meer dan voldoende voor feilloos inschakelen van de volgende versnelling. En wil het wel eens gebeuren dat dat tikje - in het heetst van de strijd - meer lijkt op een poging de pook tot in de benzinetank te willen schoppen….het maakt de bak allemaal niks uit. Zo ook met terugschakelen: geef het ding maar op zijn donder. Het duurde even voor ik de juiste aanpak had gevonden, maar uiteindelijk werd het: zo laat mogelijk rechtop zitten, remmen, al remmend steeds terugschakelen en bot de koppeling op laten komen. Zodra je eindelijk iets van een remwerking op het achterwiel voelt en het klinkt alsof je een kleine duizend toeren bóven de rode streep zou zitten, heb je exact de juiste versnelling te pakken. Tussen rem loslaten en weer serieus gas geven zit namelijk net nog genoeg tijd om in die versnelling te zakken tot het begin van de powerband, zodat je als je dan eindelijk eens aan de kabel trekt het ding zo ideaal mogelijk vooruit schiet. Klinkt als grof geweld? Het machientje vréét het.