Introductie Aprilia RS 125

Even serieus..eventjes maar

Over het algemeen wordt, zacht gezegd, nogal minachtend gereageerd op motoren uit deze klasse. Het is toch maar kinderspeelgoed, niet serieus te nemen, een omhooggevallen brommer…alles bij elkaar geen enkele bedreiging voor de 'echte' motorrijder, de man van staal die pas onder de indruk raakt als het gat in de uitlaat groter is dan de zijne, de achterband dikker is, het vermogen meer dan 120 paarden, het koppel boven de 100 newtonmeter en vooral, voorál meer dan een enkele cilinder voor dit alles zorgen moet, om van het zenuwachtige gepruttel al helemaal maar niet te spreken. Hoe ongelofelijk fout kan je zitten. Over het uiterlijk

hebben we het al gehad, hier stáát gewoon iets. Wat dan nog als het zo veel op een RSV lijkt? Is dat slecht? Lijkt me niet, zeker niet gezien de hoeveelheid lof het design van de dikke twin rondom krijgt. Logisch dan dat je zoiets óók wil, en dus logisch dat Aprilia zou kiezen voor een vergelijkbaar uiterlijk. En kijk zelf…het is gewoon een plaatje. 125 cc min? Tuurlijk joh…dan is een radiale rem ook niks voor je zeker? Of een strak digitaal dashboardje..helemáál belachelijk natuurlijk, zéker als daar ook nog een laptimer bij zit. Maar genoeg cynisme, deze fiets verdient beter. Het is algemeen bekend dat de Italianen bij Aprilia anders zijn dan de rest van het land. Motoren van Aprilia zijn namelijk standaard een maat groter dan vergelijkbare motoren van andere merken. Zet dat tegenover een Ducati bijvoorbeeld die juist het tegengestelde doet en je hebt een aardig verschil. Maar goed, Ducati bouwt geen 125 cc machines. Wel is het

redelijk standaard dat 125jes over het algemeen gewoon klein zijn. Ik haal bijvoorbeeld een Cagiva Mito erbij, niet geheel toevallig de laatste 125 die ik gereden heb, en inderdaad komen weer herinneringen bovenborrelen van voorsorteren op een fietsersvlak tot af en toe een min of meer eenrichtingsweg in tegengestelde richting kiezen. Alhoewel niet echt superklein, krijg je wel het gevoel met iets onderweg te zijn wat zo af en toe (als het jou uitkomt) door de vingers gezien kan worden. Dat is gewoon 125 eigen. Ook deze RS is zeker niet gigantisch te noemen, dat zou ook nog eens knap stom zijn, immers heb je het te doen met 21 kilowatt die al die bulk toch liefst zo hard mogelijk door het luchtruim moet zien te projecteren. Tel daar een gemiddelde kroegcoureur (met bijpassend postuur) bij op en tel uit je winst… Maar stap erop en je merkt gewoon direct dat alles helemaal goed komen gaat. Een zithoogte van 805 millimeter is gewoon serieus, niks 'downsized' aan. Een voet op een stepje geeft diezelfde indruk en handen aan de clipons ook; het is gewoon een serieuze motorfiets. Zelfs het zicht in de spiegels is nog best oké, het moet niet veel gekker worden! Het grote verschil zit ‘m vooral in de breedte. In tegenstelling tot zwaardere motoren heeft dit apparaat geen breedte nodig, en dáár heeft Aprilia dus ook netjes…..géén motor gemaakt. Het gebrek aan motor is nou precies waar het in deze klasse om gaat; wat je niet hebt hoef je immers niet mee te nemen. Die 126 kilo's aan drooggewicht zijn méér dan genoeg.

Stationair gepruttel

Waar de heren azijnpissers wel een klein beetje gelijk krijgen is de superindruk die je stilstaand maakt met een RS. Mocht je ergens, waar dan ook, langer dan een paar tellen moeten wachten, dan heb je een probleem. Je kan dan twee dingen doen, en slechts één daarvan is sociaal (of in dit geval: 'motorrijder-ten-opzichte-van-omgeving'-sociaal) acceptabel: dat is gas los en laten pruttelen. Dat kan, makkelijk zelfs. Maar waak er dan ten zeerste voor dat

niemand

in je directe omgeving motor rijdt. Het motortje maakt namelijk een… nogal gecastreerd geluid bij stationair toerental. Niet goed. Aan de andere kant! Aan de andere kant is dat nogal logisch het laatste wat je zou doen, het is immers een tweetakt, en nog een racereplica daarbij. Dat betekent: Janken! En nog méér janken, mocht het zo uitkomen. Elk stoplicht is een startgrid, elk groen licht is vervloekt (want dat zie je in de GP's ook niet meer…zó ontzettend 2001..) en dus sta je, ook als je net opgepikte vriendinnetje nog even moet pinnen, met twee voeten plat op de grond, ellebogen wijd, kop op de tank en ogen recht vooruit te hijsen aan dat gas dat het een lieve lust is. En dan staan we nog stil zeg.

zo hoort het: kop in de kuip en gáán