Test: Honda CBR1000RR Fireblade

Lagere zithoogte
Als we voor het eerst plaatsnemen op de Fireblade voelt het meteen goed en vertrouwd aan.Nogal logisch, dit is immers een Honda. Het is een cliché, maar toch blijkt het elke keer weer waar te zijn. Ik zou willen dat we het voor één keer anders konden zeggen, maar helaas. Het enige dat ons opviel zijn de clip-ons, die wat lager lijken te zijn gemonteerd. Verder lijkt de zithoogte lager dan die van zijn voorganger en als we "s avonds de persmap erbij pakken wordt ons vermoeden bewaarheid: de zadelhoogte is met 40 mm verlaagd. Een snelle blik op het dashboardje leert ons dat het paneeltje van alle noodzakelijke zaken is voorzien: digitale snelheidsmeter, analoge toerenteller, twee tripmeters, koelvloeistoftemperatuurmeter, benzinelampje en een instelbare schakelindicator.

Zonder mokken?
Al gauw rijden we vlot sturend over dijkweggetjes richting de snelweg die ons naar het Zuid-limburgse zal brengen waar deze Honda (net als eerder de Yamaha R1) getest zal worden. Bovendien is Zuid-Limburg de ideale uitvalsbasis om richting de Duitse Eifel te gaan. De eerste paar kilometers doen we het rustig aan, het is al donker en we rijden over ons onbekende wegen. De Fireblade doet zijn werk netjes maar niet helemaal zonder mokken, heel even menen we bij het iets bijgeven van wat gas een lichte "aan-uit" reactie in het injectiesysteem te voelen? Hmm, even onthouden.

Niet sneller
Als we vervolgens de oprit van de snelweg opdraaien schakelen we de derde versnelling in en mag de motor alvast even laten zien wat ie waard is qua sprintcapaciteiten. Met onze ervaringen met de R1 nog vers in mijn geheugen ga ik er even goed voor zitten. Weggekropen achter de kuipruit, met het gewicht maximaal naar voren, mag de Blade laten zien wat hij kan. De toerenteller schiet omhoog en de motor produceert een aangename sound vanuit de in het kontje gemonteerde seatpipes. De Honda houdt het voorwiel netjes aan de grond en bij het opschakelen naar de vierde versnelling is er ook nergens iets van nerveus gedrag aan de voorzijde van de motor te bespeuren. Vijfde versnelling tot aan de toerenbegrenzer en dan snel naar zes. Een snelle blik op de snelheidsmeter leert dat ik mag hopen dat Koos Spee niet in de buurt is. Ach, voor één keer zal hij dit toch wel door de vingers zien. Toch?

Schop onder je kont?
Het gas gaat dicht en ietwat verbaasd laat ik me afzakken tot wat Koos dan nog net wel acceptabel vindt. Verbaasd? Ja, er staat toch echt CBR1000RR op de flanken van de Blade. Maar het voelde toch eerder als een 600cc supersport aan dan als een pk monster. In elke versnelling is het wachten op die trap onder je reet, die echter uitblijft. Alleen een oplichtend schakellampje geeft aan dat het tijd is om op te schakelen. Het enige verschil met die 600cc supersport is dat het met deze Blade veel harder gaat. Iets waar je pas achter komt als je de metertjes inspecteert. Gevoel en realiteit lijken dan ook mijlenver uit elkaar te liggen.