Megatrip: Retourtje Saint-Tropez
bestemming versus verstand
De motoren staan in de winterstalling nog altijd aan het spanningsinfuus. De gedachten van hun eigenaren dwalen al maanden af naar zonovergoten wegen en wervelende rijwinden. Het nieuwe motorseizoen laat tenenkrommend lang op zich wachten. Als schrale troost houden motorrijders elkaar via sociale media en verjaardagen op de hoogte van wat ze maanden later van plan zijn. Het liefst onder dezelfde aangename kamertemperaturen waarin ze op de donkere dagen wegdromen. Hoe vaak hoor je 't niet: even op en neer naar Saint-Tropez? Maar niemand die 't écht doetWeliswaar prachtige vooruitzichten, maar de onvoorspelbare weergoden houden ons weg uit het zadel. Maar: terwijl de ijzige polderwind ons winterse landschap en humeur teisteren, ontluiken de eerste mediterrane bloemen zich bijna 1400 kilometer zuidelijker. Aldaar stijgen de rijtemperaturen naar zalige hoogte, als legale drugs voor rijverslaafden.
Dat vraagt om actie. Vizieren dichtklappen en in een ruk naar de Côte d'Azur? Het gezonde verstand houdt ons in eerste instantie aan de druppellader. Hoever kun je als bestuurder gaan met lijf en motor? Het vooruitzicht naar stijgend kwik in ons rijdersbloed overwint. We besluiten om met 3 man in één dag naar Saint-Tropez af te reizen en...de volgende dag weer terug naar huis te gaan. Omdat we menen dat het kan. Nek- en rugpijnen, verstijfde onderarmen, bloeddoorlopen ogen, pijnlijke knieën en polsen, toenemend gehoorverlies, geplette kroonjuwelen en een bonkende kop. Martelingen die we omwille van het kilometervreten voor Nou ja, bijna niemand dan. Maar zeg nou zelf:, als 't thuis alleen maar kommer en kwel is met 't weer, dan verlang je toch naar dit? lief nemen. Grensverleggend cruisen over het eindeloze asfalt, want het zonnige zuiden lonkt.
Zeven- of achthonderd kilometer in het zadel. Zij die dit reeds ondernamen kennen alle de ontberingen. In mindere of meerdere zin. Of van de verhalen van andere motorrijders. Stoere verhalen over afzien, maar dat het vooral de moeite waard was. De ervaring leert dat iedereen hierin zijn persoonlijke grenzen bereikt. Waar de een na vierhonderd kilometer uit vermoeidheid dient te stoppen zal de ander bij een dubbele afstand fluitend z'n gashendel knikken. Het fysieke gestel speelt een grote rol, afhankelijk van leeftijd en conditie. Daarbij is het comfort van de reismotor van cruciaal belang. Zaken als de grootte van het windscherm, het type zadel, het dempergeluid, de motor- en stuurtrillingen, de windgevoeligheid van de helm, de bandensoort en de staat daarvan, het soort oordoppen, de wegligging van de motor, eventueel handvatverwarming en cruisecontrole zijn van grote invloed. Daarbij is het juiste schoeisel een must op lange reizen.
Om van deze trip een zo correct mogelijke indruk te geven qua beleving kiezen we voor 3 verschillende reismotoren. De BMW K1600 met z'n grote windscherm en handvatverwarming. De Yamaha FJR1300 AS met een dito windscherm en kluifverwarming. En de Kawasaki Geloof me, voor Saint-Tropez' begrippen is dit nog een kleintje...Z1000SX als giftige werkmotor zonder comfortabele opties. Florian (38) ontfermt zich het merendeel van de kilometers over de K1600, Daan (35) over de Z1000SX en ondergetekende over de FJR. Onderweg wisselen we in overleg en omwille van een neutrale beoordeling van motor.
De vele departementen voor toerisme werken in Frankrijk normaliter graag mee aan een reportage. Nadat onze plannen hun duidelijk zijn, weigert het gevraagde departement mee te werken vanwege het ingeschatte veiligheidsrisico. Het voorleggen van de nodige rek- en strekoefeningen tijdens de voorgenomen reis ten spijt. In de paar weken voor vertrek vertellen we aan collega-motorrijders wat we van plan zijn. Het merendeel staart ons met losse onderkaak en nieuwsgierig ongeloof aan. Naarmate het startschot dichterbij komt bekruipt ons alle drie een onheilspellend onderbuikgevoel. Gaan we onszelf straks langzaam knock-out timmeren in een energieslag van 1.400 kilometer? In de bagageruimte van de motoren wordt ook een virtuele handdoek opgeborgen, om eventueel in de ring te gooien.
Tekst & Fotografie: Jacco van de Kuilen