Test: Triumph Street Triple

Nadat enkele jaren geleden Triumph met de Speed Triple was toegetreden tot het segment van de sportieve naked was het wachten tot die line-up zou worden uitgebreid met een lichtere variant. Met een “Ontwerp een alternatief voor het populaire middenklasse Naked-segment” werden  de heren engineers bij Triumph Motorcycles in Hinckey, Leicestershire dan ook voor een nieuwe uitdaging gesteld. De opdracht die de engineers uit te werken kregen was simpel doch doordacht: ontwerp een naked die de agressieve styling van die Speed Triple combineert met de rijkwaliteiten van de Daytona 675 (Triumph’s meest succesvolle supersport sinds het merk in de jaren ’90 van vorige eeuw uit het as herrees), maar die toch zijn eigen identiteit heeft. Een motor die vriendelijk genoeg is om de beginnend motorrijder niet af te schrikken, en agressief en uitdagend genoeg is om de ervaren motorrot te kunnen behagen.

Zowaar geen eenvoudige klus, maar sinds de fabriek enkele jaren geleden tot de grond toe was afgebrand is het eigenlijk alleen maar bergop gegaan met het merk. De ene na de andere kaskraker wist men te creëren, en dus was het niet vreemd dat alle ogen op heer Bloor en zijn consorten waren gericht, toen de Street Triple tijdens het jaarlijkse Triumph feest in Neukirchen, Oostenrijk, werd gelanceerd.

Met de Street Triple heeft Triumph de aanval geopend op het steeds populairder wordende naked segment, en mengt zich daarmee tussen de GSR’en, Hornet’s, FZ6’en en Z750’s van deze wereld. Met in ons achterhoofd de recentelijke ervaringen met de Daytona, die twee jaar op rij de Masterbike wist te winnen, waren we meer dan benieuwd hoe deze Triumph zich in het echt zou houden. Dat we desondanks moesten wachten tot na de zomertijd geeft aan hoeveel vraag er naar deze fiets is: ondanks oneerbare voorstellen was het achter in de rij aansluiten om kennis te kunnen maken met Triumph’s nieuwste sportieve naked.

Tekst: Ed Smits
Foto’s: Vincent Burger

Drie maal is

Hoeveel de Street Triple een afgeleide is van de twee jaar geleden gelanceerde Daytona 675 blijkt al snel als we de persinformatie erop naslaan. Al met het ontwerp van die supersport hadden de Britten rekening gehouden met het feit dat daar een naakte variant van op de markt zou worden gezet. Zo zijn alle bevestigingpunten van de Daytona’s kuipwerk in het frame verzonken, waardoor deze bij de naakte variant niet direct in het oog vallen, en er dus geen wijzigingen hoefden te worden doorgevoerd. Toch moest de Street triple geen ‘Daytona zonder kuip’ worden, maar gelijkenis vertonen met zijn grote broer, de Speed Triple. En dus zijn twee opvallende kenmerken, het uitlaatsysteem en de koplamp-partij, van de Speed Triple terug te vinden in deze Street Triple.

Tijdens onze eerste kennismakingsrit vanaf de Triumph importeur in Alkmaar naar huis valt meteen op hoeveel anders de zithouding van deze Street Triple is ten opzichte van de Daytona 675. Natuurlijk, de fiets heeft geen clipons maar een boven de kroonplaat gemonteerd stuur, maar dat is niet het enige verschil tussen beide modellen. Door de voetsteunen 14mm naar voren en 25mm naar beneden te verplaatsen werd een meer ontspannen zithouding gecreëerd. Desondanks zitten de voetsteunen voor ons gevoel aan de sportief hoge kant, wat aangeeft hoe extreem de Daytona 675, die zoals gezegd als basis stond voor deze fiets, in zijn ontwerp is geweest. Dat de fiets ondanks zijn toch wel redelijke zithoogte van 800mm lekker compact en licht aanvoelt en  – zeker ten opzichte van de Speed Triple – goed te manoeuvreren is, dankt de fiets a) aan zijn lage drooggewicht van 167 kg en b) aan de ten opzichte van die Speed Triple met 27mm verkleinde afstand naar het stuur.
 
Maar dat is niet het enige wat ons tijdens die eerste rit is opgevallen. Het als accessoire leverbare gelzadel maakt dat het prinsheerlijk vertoeven is op de fiets, en dankzij het – eveneens als accessoire leverbare – flyscreen is het op de snelweg ook bij ‘rijbewijs-weg’ snelheden prima uit te houden. Toch voelt de fiets ietwat onzeker aan, hetgeen erger lijkt te worden zodra de snelweg wordt ingeruild voor de betere binnenwegen. Op hoge snelheid is er niets aan de hand, maar vooral op lage snelheid (zoals bijvoorbeeld een rotonde) lijkt de fiets alleen maar rechtdoor te willen en laat zich maar met moeite de bocht inleggen. Iets wat je zeker niet van een sportieve naked zou verwachten, en een kleine inspectie van de bandenspanning leert ons de veroorzaker van dit ongerief; nadat de bandenspanning is verhoogd naar 2,5 bar voor en 2,9 bar achter is niets meer van dit negatieve stuurgedrag terug te vinden. Hetgeen weer eens aantoont hoeveel invloed bandenspanning op het stuurgedrag van een fiets heeft en hoe ontzettend belangrijk het dus is met enige regelmaat je bandenspanning te controleren, maar dat even terzijde.

Ander opvallend punt van de Street Triple is het gekozen bandenrubber. Om het sportieve accent van de fiets te onderstrepen is de fiets – net als de Daytona 675 – leverbaar met Pirelli Supercorsa’s, maar wordt – in tegenstelling tot die Daytona 675 – standaard uitgeleverd met Dunlop Qualifiers. Zeker met droog en zomers weer een heerlijke band om mee te sturen, maar tijdens het herfstachtige weer waarin wij de Street Triple mochten testen (het is per slot van rekening al november) een heel ander verhaal. Niets aan de hand zolang het droog is, maar tijdens een van de vele regenbuien die ons ten deel vielen was het telkens oppassen geblazen. Iets wat ten dele misschien ook tussen de oren zit, maar eenmaal een fiets dwars op de weg gehad met iets te gretig uitaccelereren wordt je automatisch wat voorzichtiger en terughoudender.

Na regen komt

Omdat de Daytona 675 als basis stond voor de Street Triple was het ook niet vreemd dat men in Engeland hetzelfde design-team opdracht gaf de fiets te ontwikkelen. Overbodig te vertellen dat het rijwielgedeelte nagenoeg ongewijzigd bleef ten opzichte van die supersport variant. Het uit A356 aluminium (wat volgens Triumph het lichtste en sterkste aluminium is) vervaardigde frame werd een op een overgenomen van de Daytona. Ook de – overigens zeer fraai vormgegeven – achterbrug is in de Daytona terug te vinden, maar werd bij deze Street Triple 2mm lager in het frame geplaatst. Nieuw ontworpen voor deze sportieve Naked zijn het – uit extrusie, persing en gietstukken opgebouwde – aluminium subframe en het die-cast vervaardigde frame t.b.v. cockpit. Dat laatste werd daarbij met rubbers in het frame gemonteerd, om vibraties van koplampen en cockpit unit te voorkomen.

Een cockpit unit die we kennen van de Daytona (valt het op hoeveel er van die fiets werd overgenomen, over modulair bouwen gesproken…), maar waarvan de behuizing werd aangepast in stijl met een sportieve naked. De toerenteller met centraal ingebouwde digitale snelheidsindicator is redelijk centraal geplaatst, het daarnaast geplaatste grote digitale display omvat een keur van informatie: naast gemiddelde en maximum gereden snelheid zijn ook zaken als rijafstand, rijtijd, gemiddeld brandstofverbruik en huidig brandstofverbruik af te lezen. Daarnaast is zelfs een laptimer terug te vinden, die met een druk op de startknop kan worden geactiveerd en een geheugen heeft voor maar liefst 99 rondetijden. En waarbij per ronde maar liefst de tijd, gemiddeld en maximum snelheid en afgelegde afstand worden vastgelegd. Dat de fiets verder over een dubbele tripmeter beschikt lijkt haast geen bijzonderheid meer, terwijl er heden ten dage nog legio fietsen zijn die daar niet over beschikken. Lastig is echter wel dat, om de tripmeter te resetten, twee van de drie bedieningsknoppen op het display moeten worden ingedrukt. Iets wat zeker met handschoenen aan niet altijd even handig is.

Zodra de bij tijd en wijle hevige regenval plaats heeft gemaakt voor het betere najaarsweer laat de Street Triple zich van zijn betere kant zien. Net als dat lekkere najaarsweer, dat met een graadje of veertien, vijftien erg mediterraans aanvoelt voor de tijd van het jaar. Al vanaf een kleine vierduizend toeren laat de frisse driecilinder van zich horen, om in één adem door te trekken tot de toerenbegrenzer bij ruim 13.000 toeren een einde aan de pret weet te maken. Ten opzichte van de Daytona 675 heeft de motor aan topvermogen ingeboet, wat werd ingeruild voor meer vermogen onderin én een beter koppel. En dat is zoals gezegd goed te merken. Ter illustratie: vol een minirotonde uitaccelereren resulteert in een meer dan fraaie tweedeversnellings wheelie die pas ten einde komt als vlak voor de daaropvolgende rotonde de toerenbegrenzer een einde aan de pret maakt en het voorwiel weer aan de grond wordt gezet. Waarna de vierzuiger Nissin’s laten zien prima op hun taken te zijn berekend. De voorrem mag misschien de ‘bite’ van bijvoorbeeld Brembo monoblocks missen, maar daar zal die beginnend motorrijder zeker niet rouwig om zijn. Belangrijker is de goede respons die de remmen je weten te geven: zacht knijpen is zachte vertraging, hard knijpen resulteert in het betere ankerwerk.

Overbodig te vertellen hoe verslavend dat dát werkt. Het geluid dat de driecilinder daarbij ten gehore brengt is adembenemend. De bij lage toeren al heerlijk aparte roffel maakt zo rond de zeven- achtduizend toeren plaats voor een bijzonder lekkere ‘yell’ die simpelweg verslavend is. Wat een heerlijke sound, en wat jammer dat niet meer fabrieken het voordeel van de triple inzien. Iets waar men bij Triumph ongetwijfeld niet bepaald rouwig om zal zijn, het onderscheidt de fiets ten opzichte van al die andere nakeds en daar zullen de Engelsen het toch voornamelijk van moeten hebben.

Conclusie

Met de lancering van de Street Triple is Triumph – eindelijk – toegetreden tot het segment van de sportieve nakeds. Een naked in de pure zin van het woord: twee wielen, een frame, een tank voor benzine, een zadel om op te zitten en een stuur om mee te sturen. Geen ‘modern art design’ panelen of andere tierlantijnen, maar gewoon een motor zoals een motor ook kan zijn. Of dat de motor qua uitstraling saai maakt of juist verfrissend mag een ieder voor zichzelf bepalen. Binnen de redactie waren we ditmaal unaniem in ons oordeel: hier staat een lekker ding.

Bij Triumph wilde men een naked die van beide wallen zou kunnen eten, en daarin is men wat ons betreft volledig in geslaagd. De Street Triple is een motor die uitdagend genoeg is om de fervente motorrijder te kunnen behagen én daarbij vriendelijk genoeg om een beginner niet te doen afschrikken.

De fiets zal het op moeten nemen tegen Honda’s Hornet, Suzuki’s GSR, Yamaha’s FZ6 en Kawasaki’s Z750. Hoe deze fiets zich in dat gezelschap zal weten te houden is vooralsnog de vraag, maar zeker weten dat de fiets daar geen slecht figuur zal weten te slaan. En niet alleen dankzij zijn voortreffelijke rij-eigenschappen, maar zeker ook vanwege zijn wel heel erg competitieve prijs van 8490 Euro. Om maar niet te spreken van zijn oorstrelende sound, hartverwarmende vermogensafgifte en verslavende rijsensatie.

Als hier geen sprake is van warme broodjes over een toonbank, dan weten wij het ook niet meer…

• Agressief uiterlijk
• Driecilinder sound
• koppelsterke vermogensafgifte



• Voorrem geen 'bite'
• Stuuruitslag
• Positionering voetsteunen

Technische gegevens

 Accessoires

*niet voor straatgebruik

**Onderdelen gebruikt op testmotor