Test: Moto Guzzi Griso 1100

Als er één onderwerp is wat de mensheid de laatste jaren steeds meer bezig houdt, dan is dat wel het veranderende millieu. Een onderwerp waar de meningen nogal verdeeld over zijn, en niet alleen bij Jan-met-de-pet, maar ook geleerden blijken het hier niet altijd met elkaar eens te zijn. Dat het milieu aan verandering onderhevig is, daar is iedereen het wel over eens, maar of de mens daar nu wel of geen invloed op uit kan oefenen, dát is de vraag. Nee, zegt de ene groep en wijst daarbij op het feit dat niet alleen de aarde, maar ook Mars een klimaatverandering lijkt te ondergaan. Een verandering die - net als op Aarde - wordt gevoed door een sterke toename van CO2. Niet de mens, maar de zon zou verantwoordelijk zijn voor deze klimaatsverandering: kleine veranderingen in zonne-energie zouden een grote invloed hebben op ons klimaat, hetgeen zou worden bevestigd door onderzoek dat werd gedaan naar ons klimaat de afgelopen 12.000 jaar.

Ja, zegt de andere groep en wijst daarbij op het feit dat de afgelopen decennia het klimaat extreem aan het veranderen is. Veranderingen, waaronder het welbekende broeikaseffect, die worden gevoed door een toename van CO2 dat vrijkomt bij verbranding van fossiele brandstoffen zoals steenkool, aardolie en aardgas. Waar wij als mens dus verantwoordelijk voor zouden zijn. Nu hebben we Al Gore"s "Inconvenient Truth" niet nodig om te constateren dat het klimaat de laatste jaren inderdaad steeds extremer aan het worden is. Orkaan Katrina in New Orleans, de Tsunami in Thailand, maar ook dichter bij huis lijken zaken steeds extremer te worden. Zo konden we afgelopen zomer genieten van heerlijk subtropisch weer, maar nadat wij de Moto Guzzi Griso1100 op de redactie hadden geparkeerd sloeg het weer ineens om en kregen we te maken met een extreem nat najaar. Alsof de naam het al zei: het weer werd (weer) Griso...

Tekst: Ed Smits
Foto"s: Vincent Burger, Stefan Meijer

Global Warming

Het was alsof de duvel ermee had gespeeld. Zelfs de dag dat de Griso werd opgehaald bij Moto Tricolore was het nog stralend mooi weer en leek er geen vuiltje aan de lucht, maar dat zou snel veranderen. Amper op weg met de Griso deed de motor zijn naam eer aan: de lucht werd grijs en nog voordat ik thuis was, kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. Omstandigheden waarbij de Griso overduidelijk laat zien van Italiaanse komaf te zijn: de motor houdt niet van regen. Net als ondergetekende trouwens, zeker als hij op een met Metzeler Rennsports voorziene fiets zich door dat natte weer een weg moet banen. Een weg die daarbij griezelig glad aanvoelt: alsof alle vuil en olie in één keer uit het asfalt wordt gespoeld. Rustig aan is dus het credo om veilig thuis te komen, en dát lijkt de Griso bijzonder slecht uit te komen. De fiets voelt nerveus en het kantelmoment maakt dat hij erg de bocht in lijkt te vallen, ik voel me alles behalve op m´n gemak en ben blij als ik de motor thuis kan parkeren.

Hmmm... ik had me onze eerste kennismaking toch heel anders voorgesteld. Terwijl ik begin dit jaar tijdens de introductie van zijn kleine broer, de 850, juist heel erg lovend was geweest over deze fiets. En zo groot zou het verschil tussen de acht-en-half en de elfhonderd toch niet kunnen zijn. Ik kon me dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de slechte weersomstandigheden debet waren aan onze eerste minder prettige kennismaking. Om dit bevestigd te krijgen was het slechts wachten op betere tijden, zodat de Griso zijn ware ik zou kunnen ontplooien. Dat zou niet meevallen: de periode dat wij de fiets ter beschikking hadden zou qua weersomstandigheden zo uit het script van Al Gore"s documentaire kunnen komen: regen...regen en nog eens regen. Slechts een enkele dag bleken de weergoden ons goed gezind, maar fotografie bij avondlicht maakt dat tijd je beperkende factor is, en zo verging het ons.

Ach, doen we die actiefoto's toch een andere keer....

Zoals we al stelden waren we bij de nagenoeg identieke 850 juist lovend over het rijgedrag, en datzelfde gevoel komt nu weer terug. Onvoorstelbaar hoe groot de invloed van jezelf als rijder is op het rijgevoel dat een motor je kan geven. Dat de verschillen met zijn kleine broer - de Griso850 - minimaal zijn is iets waar we al snel achter komen als we de motor aan een nadere studie onderwerpen. Qua rijwielgedeelte, afmeting en gewicht is de motor dan ook identiek aan die 850; het zijn de kleine details die in deze het verschil weten te maken. Meest in het oog springend is de oliekoeler, die zijdelings langs het motorblok is geplaatst en voor de broodnodige koeling moet zorgdragen. Moto Guzzi heeft met de Griso niet de weg der platgetreden paden bewandeld, en dat feit alleen al geeft aan er een inspirerende wind heeft gewaaid over het Comomeer sinds het merk weer beschikt over financiele armslag. Hetgeen zich trouwens ook heeft vertaald in verkoopcijfers: voor het eerst sinds jaren gingen er meer dan 10.000 motoren over de toonbank, en dat was de afgelopen jaren wel anders, maar dat even terzijde.

Opmerkelijk

Het ontwerp van de Griso mag in meerdere opzichten opmerkelijk genoemd worden. Neem om te beginnen de uitstraling: ongeacht wie we met de Griso tegenkwamen, of wie de Griso een bestuderend oog toewierp, telkens weer kregen we een "thumbs-up".


Van jong broekie tot oude van dagen, en van scheurpiloot tot chopperfreak; iedereen was lovend over deze Italiaanse schone. "Hoeveel cilinderinhoud heeft ie?" Elfhonderd ceecee. "Elfhonderd, gaat hard zeker?" Honderddrieënnegentig kilometer per uur wisten we op de digitale teller te zetten toen we de motor op een van de spaarzame rechte stukken in de Belgische Ardennen even de sporen gaven, hetgeen overeenkwam met 187 km/u volgens de Garmin navigatie. De opdoemende krappe linker maakte dat de remmen flink moesten worden aangesproken voordat de meter de kans had tweehonderd aan te tikken, maar de meeste fut was er op dat moment al uit. Waarmee de snelheidsmeter trouwens griezelig nauwkeurig is, nog niet eerder hadden we een motor met zo weinig afwijking op de snelheidsmeter als bij deze Moto Guzzi. Dat je met de Griso geen snelheidsrecords zult vestigen zal de echte snelheidsfreak misschien teleurstellen, maar daarmee is niet gezegd dat je niet vlot kunt rijden met deze luchtgekoelde V-Twin. Daar weet een klein groepje Hollanderse supersporters inmiddels alles over te vertellen: zojuist ingehaald door twee dwazen op twee Italiaanse schonen, waaronder deze Griso, dachten de supersporters wel even aan te kunnen pikken.

Dachten... maar hadden daarbij hun tegenstanders danig onderschat. Heel even weet het clubje aan te pikken, maar als het tempo richting honderdzeventig kilometer per uur gaat (binnendoor welteverstaan) worden de supersporters steeds kleiner in mijn spiegel. Ondanks dat de Griso niet echt voor dit soort snelheden is gebouwd, gaat het de motor allemaal goed af. Het rijwielgedeelte geeft duidelijk aan dat de grens is bereikt, waarbij met name de achterkant behoorlijk begint te pompen, maar dankzij het brede stuur blijf je te allen tijde alles onder controle houden. Qua grip zul je dan ook niet snel in de problemen komen, daarvoor genereren de Metzeler Rennsports simpelweg teveel grip. Tenminste, als de banden eenmaal op temperatuur zijn gekomen. En dat is meteen de keerzijde van die sportieve medaille: zijn de weersomstandigheden minder gunstig, dan is het meteen alsof je op eieren aan het rijden bent. Precies zoals het ons bij onze eerste (natte) kennismaking verging.

En dat is jammer, persoonlijk zou ik deze Rennsports dan ook inruilen voor een minder sportieve, meer straat georienteerde band waarmee je misschien qua absolute grip het nodige inlevert, maar die daarentegen onder alle omstandigheden zijn grip weet te behouden. Daarbij, zoals gezegd, zijn Rennsports op een Griso behoorlijk overkill, alsof je met een kanon een mug wilt doodschieten.

Het zal de ware Griso liefhebber trouwens een spreekwoordelijke worst wezen: die rijdt niet door weer en wind, en zal juist die Rennsports waarderen puur en alleen al vanwege het sportieve imago wat de motor erdoor uitstraalt. Net als de vette upside-down, Brembo remmen met staalommantelde remleidingen, de megadikke uitlaatdemper en de cardan met enkelzijdige achterwielophanging: de Griso is van a tot z een statement.
Je kunt zeggen wat je wilt, maar je valt wel op met zo'n uitlaat Soms misschien totaal overbodig, maar wel leuk. Een beetje Rivella light zullen we maar zeggen. De remmen zijn trouwens geheel op het rijkarakter van de Griso afgestemd: geen tweevinger rem maar stevig doorknijpen is hier het devies om de 227 kilo drooggewicht tot stilstand te krijgen. Guzzi traditioneel heeft ook deze Griso cardanaandrijving, hetgeen - zeker bij sportief rijden - je overduidelijk gaat merken. In eerste instantie verweten we de injectie een aan/uit karakter, maar een nadere studie wees al snel uit dat de cardan hierbij de boosdoener bleek te zijn. Ook de versnellingsbak is niet geheel zonder kritiek: zeker in eerste en tweede versnelling is de bak behoorlijk luidruchtig en dat gaat op den duur behoorlijk vervelen. En dat is jammer, want de bak schakelt op zich probleemloos.

Conclusie

Veel lol bij lage snelheid: dat was het uitgangspunt dat de heren engineers voor ogen hadden toen men begon met de ontwikkeling van een nieuw concept motorfiets dat inmiddels alweer meer dan 3 jaar geleden voor het eerst aan de wereldpers werd voorgesteld. Daar waar veel fabrikanten lage snelheid vertalen naar cruisers, ging men bij Moto Guzzi een compleet ander pad bewandelen. Het valt niet mee om deze Griso in een hokje te stoppen, hoe graag wij Nederlanders dat ook plegen te doen. Het best is de motor nog te vergelijken met de sprinters die Harley Davidson al sinds jaar en dag in zijn gamma heeft.

Verbruik

Dat ook Euro3 zijn intrede heeft gedaan in Mandello del Lario is ook bij deze Griso goed te merken: met een gemiddeld verbruik van net geen een op vijftien ben je met deze Guzzi aardig op weg om Shell aan een betere omzet te helpen. Natuurlijk, het kan nog altijd erger, maar we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat enkele jaren geleden dit soort motoren met gemak waardes van 1 op 20 hadden gehaald.

Zuipstand: 1:12,9
Rustig an: 1:17,1
Gemiddeld: 1:14,8

In tegenstelling tot die Harley, die meer "love "em or hate "em" is, weet deze Moto Guzzi echter bij iedereen wel een gevoelige snaar te raken. En niet alleen bij motorrijders, ook vanuit auto"s werden we met regelmaat goedkeurend toegeknikt. En ging men net iets vaker voor ons opzij dan wanneer we met een gemiddelde supersport onderweg zijn. Hmmm...het kan dus wel. Waarschijnlijk ook omdat je altijd minder hard aan het "scheuren" bent dan je gevoel je zal aangeven. In het snelheidsgebied tussen de 80 en 120 km/u geeft de motor je het gevoel alsof je tempo 200 aan het rijden bent, en precies dát maakt dat andere weggebruikers je net wat anders benaderen.

• Zithouding, uitstraling, rijkarakter
• Luidruchtige versnellingsbak, aan/uit gevoel cardan, zijstandaard

Technische gegevens