Rijimpressie Buell 1125 CR

Toch blijft het hierbij en de rest maakt ook wel weer een boel goed. Al is het zicht in de spiegels niet fantstisch, de armdikke stelen waar ze op gemonteerd zitten trekken het geheel esthetisch wel weer recht. De geïntegreerde knipperlichten zijn daarbij ook nog eens fel genoeg om een boek bij te lezen. Moet je alleen wel snel om kunnen slaan.
Dat de motor minimaal is gewijzigd betekent dat je er nog steeds snoeihard mee kunt gaan en al zal dat geen 240 meer zijn, je komt nog steeds ruim boven de 200 uit als je zou willen. Het is nog mogelijk ook zonder permanente nekschade op te lopen; het flyscreen in combinatie met het stuur houden je hoofd net voldoende uit de wind om echt serieus hard te kunnen gaan. Hier zul je met het optionele andere stuur geen profijt meer bij hebben, maar dat zal niemand erg vinden. Hoe dan ook zit je bijzonder turbulentievrij.

Alles bij elkaar staat hier een motor die klópt. De Buell die als ze eerder gebouwd was, alle overige modellen overbodig gemaakt zou hebben. Het mooiste: de eigenwijze insteek, de doordachte afwerking en de totale pretentieloosheid vna het ding. Waar de 1125 R nog poogt mee te doen met de grote jongens (en daar niet eens een gek figuur bij slaat, laat dat wel wezen) schudt de Caféracer alle pretenties van zijn brede schouders en gaat zijn eigen gang. Dat dat vaker goed gaat bewijst Triumph; hun poging met een viercilinder Supersport met de grote jongens mee te spelen strandde jammerlijk; een aanpak dichter bij de leest slaagt echter wonderwel. Zo ook de 1125 CR. Blok van dynamiet, geometrie die werkt en looks die kloppen. Niks meer aan doen. Alhoewel… dat stuur….en een mappingstweakje…