Test: Ducati Multistrada V2 S

Vervloekt heb ik ze, die kut pizzavreters in Bologna. Hoe ze het nondeju hebben gedurfd om alles wat Ducati sinds jaar en dag uniek, onderscheidend en bijzonder heeft gemaakt overboord te gooien. Dat het vakwerkbuisframe het veld had moeten ruimen voor een monocoque-concept was nog tot daar aan toe geweest (hoewel het pas na de overstap naar de V4 in het WorldSBK succesvol zou zijn), De nieuwe V2 saai? Echt niet!maar de switch van de enkelzijdige naar de dubbelzijdige achterbrug en van desmodromische kleppen naar simpele klepveren bij de nieuwe Multistrada V4 was echt onbegrijpelijk geweest. Maar goed, ergens begreep (en accepteerde) ik het wel, het was per slot van rekening alleen maar de V4 en dan ook nog eens alleen de V4 die in de Multistrada was gebruikt. De V-twin, die vanaf het prille begin synoniem voor Ducati heeft gestaan en als dé corebusiness van het Italiaanse merk mag worden gezien, was gelukkig nog steeds dezelfde V-twin. Weliswaar in de loop der jaren ver doorontwikkeld, maar wel met nog steeds dezelfde lay-out met voorover gekantelde 90° V-twin (door Ducatisten dan ook de L-twin genoemd) en desmodromische klepaandrijving. 

Maar dat ze nou verdomme ook bij de V-twin al dat heilige over de schutting hadden gegooid, hoe durfden ze. Dat het blok slechts 54,4 kilo woog en daarmee maar liefst 9,4 kilo lichter was dan de Superquadro 955 (en zelfs 5,8 kilo lichter dan de luchtgekoelde Scrambler Desmodue) en ook nog eens een stuk onderhoudsvriendelijker, was misschien best mooi, maar kon voor m’n gevoel nooit opwegen tegen die unieke techniek en het karakter van die oude V-twin. Het eigenzinnige karakter dat je ofwel verafschuwde, ofwel juist geweldig vond. Een middenweg was er niet. En dus, hoe hard men bij Ducati mij probeerde te overtuigen dat de nieuwe generatie motorrijders techniek niets meer zegt en dat met de V2 een nieuw minstens zo aantrekkelijk tijdperk was ingeluid, dacht ik er het mijne van. Nee, met de nieuwe V2 had Ducati haar ziel aan de duivel verkocht.  

Tekst en fotografie: Ed Smits

Nieuw tijdperk

“Ik ben heel erg benieuwd wat je van de nieuwe Multistrada V2 vindt”, zegt Ronald van Vliet, eigenaar van Ducati Zaltbommel als ik me daar heb gemeld om de kaki-groene S-versie op te halen. “Ik begrijp je gevoel en volgens de hardcore Ducatisten is het nieuwe blok karakterloos, maar ga er maar eens mee rijden. Benieuwd of je er dan nog zo over denkt. Wat ik zelf merk is het enorme verschil in gewicht, dat maakt echt alles goed. Maar goed, jij bent de expert en dus ben ik razend benieuwd naar jouw mening.” Fijn, die camouflagekleuren. Da's nog eens opgaan in de natuurNet als Benelux marketing & PR manager Patrick van Eijck in een eerder gesprek zegt ook hij dat de nieuwe generatie motorrijders techniek niets meer zegt, maar als van oudsher werktuigbouwkundige vind ik dat maar moeilijk te accepteren en heb ik eerder het idee dat het feit dat PR-mensen geen technische achtergrond meer hebben daar ten grondslag aan ligt. Het is moeilijk enthousiast te worden over iets dat je niet wordt uitgelegd. 

Nog voordat ik vanaf Ducati Zaltbommel de A2 ben opgestuurd via een bijna 180 graden ‘voetsteun-schraper’ doordraaier ben ik echter overtuigd. Twee rotondes, een haakse bocht naar rechts, een haakse bocht naar links (beetje mazzel dat ik op beide punten én groen licht, én geen verkeer had) en die heerlijke doordraaier naar de A2 zijn voor mij voldoende geweest om te constateren dat ik mijn mening volledig moet herzien, dat Ducati het bij het rechte eind heeft gehad. Wat een ongelofelijk pretpakket, dat wordt echt een fantastisch mooie week, dat kan niet anders. 

Voordat we daar dieper op ingaan eerst maar eens de nieuwe Multistrada V2 van dichtbij bekijken. De opvolger van de in 2021 gelanceerde Multistrada V2, die op zijn beurt de opvolger van de Multistrada 950 was, is van de grond af aan compleet nieuw opgebouwd, met een nieuw blok, een nieuw rijwielgedeelte en een opgefrist design, dat in grote lijnen hetzelfde is gebleven, maar op enkele cruciale punten wel sterk is verbeterd, maar daarover zo meteen meer. Eerst even in een notendop de reeds genoemde nieuwe V2, dat weliswaar geen desmodromische klepaandrijving meer heeft, maar dankzij variabele kleptiming beduidend koppelrijker is. Ducati claimt een topvermogen van 115 pkOok mooi dat Ducati de kleurstelling op mijn outfit heeft aangepast bij 10.750 tpm en een maximumkoppel van 92 Nm bij 8.250 tpm, wat iets meer topvermogen (2 pk) en iets minder koppel (4 Nm) is dan de oude 937 V-twin, maar daar staat tegenover dat tussen de 3.500 en 11.000 tpm altijd minstens 75% van dat maximumkoppel tot je beschikking is. 

De nieuwe V2 is een compleet nieuw ontworpen rijwielgedeelte gemonteerd, met een nieuw frame, subframe en achterbrug, waarbij dezelfde constructiefilosofie als de Multistrada V4 is toegepast. Dat betekent dat het frame nu een aluminium monocoque is dat het blok als dragend deel van de constructie gebruikt, terwijl het subframe een stalen vakwerkbuisframe is. De swingarm is gemaakt van gegoten aluminium en heeft dezelfde constructie als die van de V4 met een enorm gat in het midden om gewicht te besparen. En over gewicht gesproken, Ducati claimt een rijklaargewicht zonder benzine van 202 kilo
Heel herkenbaar Multistrada, maar toch anders

De nieuwe knoppen zijn echt een verademing, net als het TFT dat drie verschillende lay-outs heeft

Zolang je niet rijdt is het zicht in de spiegels prima. Ruitje is supersimpel in hoogte in te stellen

Volgens Ducati is 'ie smaller bij de flanken, zodat je makkelijker je voeten aan de grond krijgt. Zithouding is niets op aan te merken

De nieuwe achterbrug, waarvan het design is overgenomen van de Multi V4. Het is even wennen, maar over 5 jaar weten we waarschijnlijk niet beter meer  voor de Multistrada V2 S (199 kg voor de standaard V2) en dat is ongeveer 15 kilo lichter dan de vorige Multistrada V2, die werd opgegeven voor een rijklaargewicht met volle tank van 230 kilo. 

Hoewel de nieuwe Multistrada V2 van een afstand hetzelfde oogt als z’n voorganger, zegt Ducati ‘m dankzij het compleet nieuwe ontwerp en de toepassing van het monocoque frame aanzienlijk slanker te hebben gemaakt, waardoor je gemakkelijker met je voeten contact met moeder aarde moet kunnen maken. Bovendien heeft Ducati de semi-actieve Skyhook vering waarmee de S-versie standaard is uitgerust van een zogenaamde Minimum Preload functie voorzien, ofwel een rijhoogtesysteem waarmee met een druk op de knop de achtervering iets kan worden verlaagd. Net als op de nieuwe Multistrada V4 kunnen de verschillende modi van de vering onafhankelijk van de rijmodus worden aangepast. 

Waarmee we bij een van de belangrijkste verbeterpunten zijn gekomen: de bediening van het 5” TFT-display. Niet alleen heeft Ducati nu eindelijk het licht gezien en op het stuur een aparte knop voor de rijmodus geïmplementeerd, waardoor met een druk op de knop de rijmodus kan worden aangepast (inderdaad, zoals BMW dat al sinds jaar en dag doet), daarnaast is Ducati op het ‘vier-knoppen’ concept overgestapt waardoor het nu kinderspel is om door het scherm te navigeren en zaken aan te passen. Eindelijk! Wel is het jammer dat de schakelaars geen verlichte omranding hebben, wat schakelaars in het donker stukken gebruiksvriendelijker maakt, maar da’s dan voor de volgende. Met de nieuwe knoppen ben ik al superblij,eindelijk van die stomme ellende verlost van knoppen die vanwege hun dubbele functie ineens iets anders doen dan de bedoeling was (zoals bijvoorbeeld de dagteller Best rustig hier vandaag, had wel een hoop wielrenners verwachtresetten terwijl je dacht het knipperlicht uit te zetten. Dat laatste hoef je trouwens niet meer te doen, de Multistrada V2 is – oh heerlijk – van automatisch uitschakelende knipperlichten voorzien. 

Ook het 5” TFT-kleurendisplay is aanzienlijk verbeterd en kent nu drie verschillende lay-outs, waardoor het gek moet gaan wil er niets van je goesting tussen zitten. Uiteraard heeft het display Bluetooth connectiviteit, maar hoe we het ook proberen, we slagen d’r maar niet in om via de Ducati-app verbinding te maken. Terug in Zaltbommel komt Ronald me al lachend tegemoet. “Ik wil je niet plagen, maar jij hebt een iPhone zeker”, vraagt hij aan mij. “De reden dat ik dat vraag is omdat 9 van de 10 keer het een iPhone is die geen verbinding krijgt.” Om die stelling luister bij te zetten pakt hij zijn eigen Android telefoon, die in tegenstelling tot de Multistrada V2 wél meteen in mijn Bluetooth lijst verschijnt, en maakt probleemloos verbinding met de Multistrada V2. Gezien het feit dat dit nu in korte tijd de derde fiets is waarbij het connecten ontzettend moeizaam gaat (maar wel de eerste waarbij het helemaal niet lukt) en het feit dat het Ronald met de Android telefoon wel meteen lukt lijkt het me inderdaad meer een iPhone- dan een Ducati-dingetje te zijn. En omdat ‘onze’ Multistrada V2 S niet van de optionele turn-by-turn navigatie is voorzien onderneem ik thuis geen verdere pogingen meer om de motor met mijn iPhone te verbinden. Dan maar niet.

Overtuigd

Waar het rijwielgedeelte me al na twee-drie kilometer heeft overtuigd is slechts één kilometer A2, vanaf de toerit bij Zaltbommel tot de afrit bij Waardenburg om precies te zijn, voldoende om minstens zo enthousiast te worden van Ducati’s nieuwe 890cc V-twin. Wat.Een.Pareltje. Volgas knalt de Multistrada vooruit en loopt het driecijferige snelheidscijfer in ras tempo op tot hoogst-illegale waardes op het niveau dat je het Er zijn slechtere manieren om je dag door te brengeneen tijdje met slechts een benenwagen als vervoersmiddel zult moeten doen. Of een motorfiets zonder het woordje motor, of het openbaar vervoer. Wanneer ik amper een half uur later thuis ben gearriveerd ben ik helemaal overtuigd, en dan hebben we nog een kleine anderhalve week te gaan. Heerlijk blok, fantastische quickshifter, stuurt als een malle zijn de eerste aantekeningen die ik thuis noteer. 

Dat we best een lange tijd over de MTS V2 S kunnen beschikken is maar goed ook, want na een ongekend lange droge periode zijn de vooruitzichten de komende week veel minder goed en als het even kan houden we het toch het liefste droog. Maar ondanks dat voor de dinsdag slecht weer is voorspeld en ik die dag naar Rotterdam moet gaan voor een eerste presentatie van nieuwe QJMotor modellen twijfel ik geen enkel moment om die rit met de auto of motor te doen. In de auto heb ik weliswaar een dak boven me hoofd dat me droog houdt in de regen, maar de Multi V2 is veel te leuk om te laten staan en bovendien is het in de Zon, check! Heerlijke temperatuur, check! Lekkere fiets, check! Wat wil een mens nog meer?ochtend nog helemaal droog. Het blijkt absoluut de beste keus te zijn geweest. Dankzij de cruise controle gaat het deel van de A15 waar geen file staat echt super relaxed en de file bij Hardinxveld en voor Rotterdam leert me veel over hoe ontzettend gemakkelijk de Multistrada tussen de auto’s door te laveren is. Het enige minpunt zijn in dat opzicht de spiegels die niet kunnen worden ingeklapt, waardoor met name bij bedrijfsbusjes met (grote) spiegels op exact dezelfde hoogte de ruimte soms aan de krappe kant is, maar de kleinste slingerbeweging blijkt dan telkens net genoeg te zijn. Oh, en nu we ’t toch over de spiegels hebben, ze trillen als een jekko en dus heb je amper zicht naar achteren.

Het tweede dat me opvalt is hoeveel soepeler de nieuwe V-twin is. Begrijp me goed, het blok is nog steeds nukkig onderin, maar voor Ducati begrippen is het ontzettend soepel. Naar mijn bescheiden mening heeft Ducati hier het perfecte compromis gevonden tussen karakter en gebruiksvriendelijkheid, iedereen die zegt dat de nieuwe V2 geen karakter heeft lult gewoon uit z’n nek. Zo, dat is gezegd. En hoewel ik het als techneut jammer vindt dat het blok geen desmodromische klepaandrijving meer heeft ben ik het wel met Ronald eens: van de buitenkant zie je dat niet en met rijden merk je het niet. Terwijl door net dat beetje nukkigheid onderin het Ducati-karakter is behouden, evenals het geluid dat weliswaar ten opzichte van de V4 en z’n voorganger behoorlijk stil klinkt, maar toch z’n kenmerkende Ducati-sound heeft behouden en dus ook hier het beste van twee werelden is. Want laten we eerlijk zijn: luid geluid is uit. Komt bij dat mooi niet per definitie luid moet zijn en luid niet per definitie mooi. 

Ondanks dat het volop heeft geregend besluit ik aan het eind van de middag de terugreis lekker binnendoor te gaan, wat met de Multistrada V2 S absoluut geen straf is om te doen. Tuurlijk, ten opzichte van ideale omstandigheden is het tempo aangepast, maar de feedback van de Pirelli Scorpion Trail II banden is gewoon fenomenaal, waardoor ik ervan overtuigd ben dat het veel harder had gekund als ik dat zou hebben gewild. Hetgeen tijdens de volgende trip naar Zuid-Limburg onder droge omstandigheden wordt bevestigd. Ik weet, het neigt om vervelend te worden, maar niet normaal hoe ontzettend lekker deze compleet nieuwe
De Marzocchi Skyhook vering is prima voor elkaar

Quickshifter is perfect. Brembo's doen wat je ervan verwachten mag

De nieuwe V2 heeft een erg bescheiden, maar wel mooie sound. Ducati blijft vasthouden aan de run off annex startschakelaar. En geef ze eens ongelijk Ducati V2 S stuurt. En hoe ontzettend verkeerd ik de motor op voorhand had ingeschat. Slechts de kleinste input is nodig om de motor van koers te laten veranderen, zonder dat ’ie nerveus aanvoelt, met speels gemak is de motor op elke lijn te leggen die jij maar wilt. Dat de motor daarbij zeer koersvast is en mooi z’n lijn vasthoudt wil trouwens niet zeggen dat die lijn niet eenvoudig kan worden aangepast indien dat nodig is, want ook dat is kinderspel, net als het remmen tot diep in de bocht. In een woord: chapeau!

Ook zijn we zeer te spreken van de Marzocchi semi-actieve vering. Hoewel de vering los van de rijmodus aan te passen is hebben we geen enkele behoefte dat ook daadwerkelijk te doen, zo goed als de gekozen setting van elke rijmodus is. In de rijmodus Sport heb je dus niet alleen de meest directe gasrespons, maar ook de meest sportieve setting van de Skyhook vering. Van Sport naar Road voelt de vering hoewel nog steeds sportief wat zachter aan, terwijl in de Rain modus comfort de allerhoogste prioriteit heeft gehad. Mijn persoonlijke voorkeur blijft naar de Sport-modus uitgaan, maar ook de andere rijmodi zijn prima voor elkaar en dat is in het verleden bij Ducati wel eens anders geweest. Ook hier dus een dikke driewerf hoera. Het enige dat we misschien beter hadden verwacht is z’n verbruik, dat met een gemiddelde waarde van 1 op 20 (5 liter voor onze zuiderburen) op zich zeker niet slecht is, maar wel hoger ligt dan de eveneens 115 pk sterke Triumph Tiger Sport 800 waarmee we vlak daarvoor op pad waren geweest en op dezelfde liter E10 gemiddeld 3 kilometer verder kwam. 

Conclusie

Toen Ducati de nieuwe V2 presenteerde hebben we ze vervloekt, hoe ze het lef hadden gehad om het technische pareltje desmodromische klepaandrijving in te ruilen voor 13-in-een-dozijn klepveren, maar na 600 kilometer met de nieuwe Multistrada V2 S moeten we toegeven dat Ducati het bij het rechte eind heeft gehad. Of eigenlijk na 5 kilometer al, de overige 595 kilometer zijn alleen maar een bevestiging vanIk weet nog een leuk klinkerweggetje. Om z'n toercapaciteiten te benadrukken. Idee? dat eerste gevoel geweest. 595 kilometer puur plezier, het is dat het ons de tijd ontbrak anders waren er dat met hetzelfde gemak 595 kilometer per dag geweest. 

De nieuwe Multistrada V2 is in alle opzichten een bijzonder goed geslaagd project. De nieuwe V2 is weliswaar de soepelste Ducati V-twin ooit, maar heeft onderin net genoeg eigenzinnigheid om als karaktervol te worden bestempeld en is in onze ogen allesbehalve saai. Ducati’s nieuwe ‘kleintje’ Allroad gaat dus als een speer, is gezegend met een heerlijke gasrespons, heeft nu voor het eerst zeer intuïtieve knoppen op het stuur en een zeer overzichtelijk TFT-kleurendisplay, stuurt als een malle en beschikt over zeer goede remmen, waardoor er met de beste wil van de wereld niets op aan te merken is. 

Helemaal niets? Vooruit, naast het genoemde verbruik (we weten het, het is muggenziften) is met een prijskaartje van € 21.890 (€ 19.190 BE) de nieuwe Multistrada V2 S (€ 18.690 / € 16.490 BE voor de standaard MTS V2) allesbehalve het koopje van de maand. Voor een Tiger Sport 800 (die als directe concurrent van de standaard MTS V2 kan worden gezien) ben je veel minder kwijt. Hoewel Ronald van Vliet daar heel anders over denkt. “Ik vergelijk de prijzen niet met andere merken, maar kijk alleen naar het Ducati-pallet en dan vind ik ‘m juist heel erg goed geprijsd.” En misschien heeft ‘ie wel gelijk, ten opzichte van de Multistrada V4 S, waarvan het prijskaartje bijna de 30.000 euro aantikt (vanaf hè), is het inderdaad het koopje van de maand. En is het dus niet vreemd dat de eerste productieserie al bijna volledig is uitverkocht.

stuurt als een malle, heerlijk licht, fijn blok, quickshifter is super, we kunnen nog wel even doorgaan... eindelijk ergonomisch doordachte schakelaars, fijne zit, goede remmen, mooi design

Als we gaan muggenziften: het verbruik. Dat en z'n prijskaartje, maar dan hebben we 't wel gehad. Oh nee, de spiegels niet vergeten, die trillen als een jekko

Technische gegevens