Test: Kawasaki Z650

Dankzij het flinke tempo van “El Marquez” kan de Z650 laten zien ontzettend goed in balans te zijn. De vering neigt weliswaar een tikkie naar sportief, maar slikt ook op de slechte wegen de oneffenheden als zoete Wieger Ketellapper (gezien het tempo is een Snelle Jelle misschien een betere metafoor). Bij harde remacties duikt de voorkant weliswaar in, maar de voorkant blijft wel stabiel en de voorvork slaat niet door. Ook niet wanneer je op het allerlaatste moment voor een hairpin het anker uitgooit en extreem hard remt, hoewel in die extreme condities het ABS wel aangeeft dat het mooi genoeg is geweest. Er zijn slechtere manieren om de dagen vlak voor carnaval door te brengen. Dat wil zeggen, zolang je maar op tijd bent voor het feest der feesten. AlaafLekker stugge voorkant dus die je genoeg feedback geeft om de Z650 op snelheid al remmend de bocht in te sturen, om bij de apex meteen vol op het gas te gaan. 

Wat er daarna gebeurt is afhankelijk van de keuze die je voor wat betreft de tractiecontrole hebt gemaakt. In stand 1 is er geen vuiltje aan de lucht, in de twee dagen tijd zijn we er geen enkele keer in geslaagd om de tractiecontrole in te laten grijpen, wat betekent dat ‘ie pas ingrijpt als het écht mis dreigt te gaan – een écht vangnet dus voor bij een zeer sportieve rit. De centraal geplaatste direct gemonteerde monoshock houdt de achterkant te allen tijde in het gareel, waardoor ik "geen instelmogelijkheden" helemaal niet mis. Trouwens, alleen de veervoorspanning kan worden ingesteld, maar daarvoor moet wel eerst een zijpaneeltje worden losgeschroefd. Niet dat we daar behoefte aan hadden, maar serieus... had dat niet handiger gekund. Hydraulisch bijvoorbeeld, net als de Versys?

Terug naar de tractiecontrole, waar hetzelfde tempo in stand 2 een heel ander verhaal blijkt te zijn. De motor vol op toeren jagend lichtte de toerenbalk in het TFT-display boven die 8.000 tpm al op als een knipperende kerstboom (de schakelindicator is instelbaar, maar we vonden het wel prima zo), in stand 2 komt daar ook nog eens een continue oplichtend TC-controlelampje bij. Soms ging dat ingrijpen van de tractiecontrole heel subtiel, maar soms ook best agressief, alsof je met een versleten ketting rijdt, dat idee. Maar goed, stand 2 is in principe ook niet voor “van-dik-hout” tempo bedoeld, maar voor wanneer de omstandigheden minder zijn – bijvoorbeeld als de regen met bakken tegelijk uit de hemel komt. 

Een groot deel van de feedback en het vertrouwen dat de Z650 me geeft kan trouwens ook op het conto van de Bridgestone S22 banden worden geschreven. De banden bieden ontzettend veel grip en vragen amper tijd om op temperatuur te komen, waardoor je te allen tijde maximale controle over de motor hebt. Zelfs als de tweede dag, die we vrij mogen rijden, de bergwegen aan schaduwzijde nog niet helemaal zijn opgedroogd van de regen die daar blijkbaar ’s nachts is gevallen, is het enige verschil dat ik Zouden we best wel eens een Lezerstest kunnen doen, vind je ook niet?noteer dat bij extreme remacties het ABS nu best vaak ingrijpt, waar ik de Z650 de eerste dag maar een enkele keer in het ABS heb geremd. 

Het overgrote deel van de prachtige bergweg langs de kuststrook rond het eiland wordt in tweede en derde versnelling gegaan. Hoger kan ook, tot aan de vijfde versnelling toe, hoewel je dan in sportief tempo bochtuit wel aan acceleratie inboet. Sportief houd ik de naald zo rond de 6.000 toeren, extreem sportief zit de ‘naald’ continue boven de 8.000 toeren per minuut. Schakelen doet de Z650 trouwens moeiteloos, waarbij probleemloos zonder koppeling kan worden opgeschakeld. Ook terugschakelen zonder koppeling is geen probleem, hoewel dat wel meer afhankelijk van het tempo is. Wanneer je van vijf terug wilt rammen naar twee pak je de koppeling erbij, maar heb je meer tijd om terug te schakelen dan is dat zeer goed zonder koppeling te doen.