Zoeken

Multitest: Kawasaki Versys vs CFMoto 650MT vs Moto Morini X-Cape

Gezeteld

19 juli 2022

Dat de Kawasaki past als een oude spijkerbroek, wanneer je plaatsneemt, zal niemand verrassen. Alles past, je benen hebben ruimte, de tank port niet in je brouwerijgezwel, het stuur ligt lekker in de hand. Er valt bijna niets op en dat is goed, want dat betekent dat niets ergert. Het enige dat ik wat lastig vind is dat het instelbare hendel in de kleinste stand voor mij nog net wat ver van het stuur staat. Maar dat went snel en dan merk je op de dijken van Maurik naar Vianen dat het wat smal ogende ruitje verrassend effectief is en ook niet heel veel gebulder veroorzaakt. Het laat ook nog genoeg lucht door om de ventilatieopeningen in mijn pak functioneel te houden. De zit op de CF is heel anders. Je zit meer op de motor met de knieën wat opgetrokken, maar niet zo gevouwen dat het oncomfortabel wordt. Net als op de Morini staan de voeten daar op lekker brede voetsteunen, waar de rubbers uit kunnen voor meer Haast niet meer voor te stellen dat de Versys in den beginne zo lelijk was als de nachtgrip in de modder, waar je met deze CF nooit zult komen, als je weet wat goed voor je is. De zit went ook snel en dan zit je gewoon prima, met zat ruimte voor je knieën en een stuur dat net zo gemakkelijk in de hand ligt. De brede ruit beschermt samen met de deflectors uitstekend en zonder lawaai. Het zadel is wat zachter dan bij de Kawa en dat zorgt na een uurtje toch wel voor wat mishandeld gevoel in je derriere. Dat heb je dan weer niet op de Morini. Die voelt hoger, met de hoge tank en de daarbovenuit torende ruit, die eveneens goed beschermt zonder decibelvergiftiging. Het zadel zelf is steviger en voelt in eerste instantie wat hoekig allemaal, maar op den duur merk je dat ook hier gewenning tot thuis voelen leidt, met een redelijk goed lange-afstandspotentieel. Het stuur komt ook ver genoeg naar je toe en het remhendel kan dichtbij genoeg, al kost het afstellen van het hendel wat moeite.

180°

Het leuke van dijkwegen is, dat er bochten in zitten. Dat maakt het rijden spannend en het zorgt ervoor dat er nog wat te remmen en te accelereren valt. Zo kom je al snel achter de karaktertrekken van de drie tweecilinder lijnmotoren, die ik nog steeds geen paralleltwin wil noemen omdat ze een 180° krukas hebben. De kruktappen zijn dus 180° verzet en dat betekent dat de zuigers niet parallel bewegen, maar tegen elkaar in. Waarbij een balansas zorgt dat de trillingen tot een minimum beperkt blijven. Bij alle drie de motoren. Het zal ook niemand verbazen dat de motoren qua karakter nauwelijks van elkaar verschillen. De klank is – ondanks de drie verschillende uitlaatsystemen - vrijwel gelijk. De Kawa voelt daarbij het pittigste. Het blok stampt onder de 2000 tpm nogal, vanaf 3000 tpm trekt hij heel lekker vlot en soepel door tot het rode gebied bij 10.000 tpm, hoewel je wel voelt dat het niet veel zin heeft om verder dan 9000 tpm door te trekken. De gasaanname is direct, maar wel goed te doseren. Als je in het midden van de bocht zoekt naar de gasstand waarbij de motor begint te trekken, vind je dat probleemloos en zonder schokken. Maar als je wilt inhalen, schieten zijn paarden wel direct uit het starthek, getemd door standaard tractiecontrole. Echt lelijk zouden we 'm niet willen noemen, maar met de schoonheidsprijs gaat 'ie zeker niet naar huis (de CFMoto dan hè)Waarbij je beter twee of drie tikjes in de goed schakelende bak terug kunt tikken, dan gaat hij echt als een speer. De remmen zijn daar ook op berekend, de Kawa heeft de felste remmen van de drie. Ze pakken heel fel aan, zijn goed te doseren en bieden een bult remkracht.

Tammer

Na de overstap op de CF wordt de verwantschap tussen beide 650cc lijnmotoren snel duidelijk. Onder de 2000 tpm eveneens geklapper, vanaf 3000 tpm gaat-ie als de brandweer. De 5 pk verschil met de Kawa, die 67 pk levert tegen 62 voor de CF, voel je niet. De gasaanname is goed, soms ietwat abrupter, maar verder gewoon een hele fijne motorkarakteristiek, waarbij ik geen verschil kan ontdekken tussen de toer- en de sportstand. Tractiecontrole heeft hij niet, het brandstofverbruik ligt net als bij de Kawa op 1 op 20. Met de 3 liter kleinere 18 litertank geeft dat een iets kleiner “theoretisch” actieradius, maar 360 km voor de laatste drop in het Bosch injectiesysteem verdwijnt is meer dan zat. Schakelen doet de CF net zo goed, alleen de neutraal is soms wat lastig te vinden. Er zal toch wel een “Positive Neutral Finder” op zitten, dacht ik nog? De remmen van de CF grijpen verder wat minder fel aan dan bij de Kawa, Ik hou wel van motoren die net effe wat meer uitgesproken zijn. Italianen kunnen dat als de bestenmaar de remkracht manifesteert zich wel als je doorknijpt. De achterrem is wel wat tammer, die heeft ook een kleinere diameter. De achterrem van de Moto Morini doet het lekker, de Brembo voorrem is vergelijkbaar met de CF, zelfs nog een tikje tammer. Niet wat ik van Brembo had verwacht. Datzelfde merk je in het motorkarakter. Je zou verwachten dat de Moto Morini net zo pittig is als de twee andere 650cc-twins, maar bij de overstap blijkt dat er beduidend minder peperoni in de Chitaliaan zit dan in de andere twee. Het gas is uitstekend te doseren, hij schakelt goed, hij trekt goed en als je niet net van een van de andere twee zou zijn gestapt, zou je er heel tevreden mee zijn. Als je ze probeert bij te houden weer iets minder. Onder de 2000 tpm moet je verder ook niet komen, qua zuinigheid maakt het verder ook niet uit. Lekker ding, maar wel wat tammer dan de andere twee. Maar dan nog, de topsnelheid ligt 75 km/uur boven onze nationale limiet overdag – 80 bij de andere twee – dus wat wil je nog meer. Tractiecontrole?