Test: Yamaha YZF-R7

Wat volgens Yamaha de R7 zo’n aantrekkelijke supersport moet maken voor een breed scala aan klanten is dat, aldus Yamaha, de fiets in veel verschillende situaties een hoge mate van controle biedt. Met dank ook aan de compacte bouw, die ervoor zorgt dat je je helemaal één voelt met de machine en het gevoel hebt dat jij de fiets te baas bent in plaats van andersom. Weet alleen niet of ik dit blauw nou de mooiste kleur vindWat ongetwijfeld ook deels aan het lage rijklaargewicht van 188 kilo te danken is. Qua styling is de R7 onmiskenbaar een lid van de Yamaha R-familie, de stoere ‘twin-eye’ contourverlichting en M-vormige luchtinlaat in de stijl van de YZR-M1 MotoGP racer zeggen wat dat aangaat genoeg. Volgens Yamaha is de R7 de slankste R die ooit is ontwikkeld, slanker zelfs dan de R3 en R125, en durft zelfs de claimen dat het één van de meest aerodynamische en efficiënte motorfietsen is. Die aerodynamica heeft een belangrijke rol gespeeld in de veel hogere topsnelheid van 218 km/u die kan worden behaald. Op het design hebben we dan ook niets aan te merken, behalve dat het ontzettend jammer is dat Yamaha nog steeds blijft vasthouden aan een totaal achterhaald LCD-display, waar zelfs de goedkoopste Chinezen al op TFT-kleurenschermen met Bluetooth connectiviteit zijn overgestapt. 

Het eerste contact met de R7 vindt plaats in Andalusië, plaatsnemen op het zadel met acceptabele hoogte van 835 millimeter resulteert meteen in een supersportief gevoel met een gehurkte houding achter de laag gemonteerde clip-ons en de vrij hoog geplaatste voetsteunen. Het geheel oogt bijna net zo compact als op de compromisloze R6. Wanneer je op de gebruikelijke onopgesmukte startknop drukt, klinkt de 270 graden tweecilinder vol en aangenaam uit de laag gemonteerde einddemper - het geluid klinkt ondanks de Tiroolse geluidswaarden van 88 dB helemaal niet verkeerd.

De meer progressieve gasklepbediening zorgt voor een acceleratie op de bochtige landweg die eerder profiteert van souplesse dan van explosiviteit. De zeer goed te doseren vermogensopbouw gaat gepaard met een zuivere, lastwisselvrije gasreactie over het hele toerenbereik en zorgt ervoor dat de R7 ook bij de minder ervaren motorrijders op bijzonder veel sympathie kan rekenen. Wat een verademing om niet eerst een half uur met menu's aan de slag te moeten gaan om de rijmodi optimaal in te stellen. Gewoon starten en gasgeven, hatseflats!Met het op elk moment duidelijke, precieze rijgedrag kunnen rijders van de meest uiteenlopende niveaus heel goed uit de voeten komen. De netjes aansprekende veerelementen zorgen voor aangenaam comfort, de gemonteerde Bridgestone S22 rubbers zorgen voor neutraliteit en goede rolcomfort.

Op vertrouwde wijze kiest de R7 zowel in een rechte lijn als onder hellingshoek haar eigen koers en laat zich door niets of niemand van haar koers brengen, hoe ruw de spelbrekers ook proberen te zijn. Tijdig voor de bocht gooien de radiale vierzuiger remklauwen het anker uit, zonder daarbij verraderlijk bijterig te zijn. De Brembo radiale rempomp zorgt voor een helder drukpunt dat zeer goed te doseren is, wat zeer goed past bij de toegewijde landwegtour die Yamaha voor ons heeft uitgezet. De R7 gedraagt ​​zich echter niet zo lichtvoetig als een MT-07, het smallere stuur en de stabiliteitsvriendelijke geometrie hebben in dat opzicht wel hun tol geëist.

Op het Circuit de Andalucia kan de R7 echter laten zien waartoe ze in staat is. Op het lastige parcours van Almeria is vermogen niet echt belangrijk, maar draait het om precisie en kennis van de baan. Voor meer grip bij hoge temperaturen gaven de verantwoordelijken de voorkeur aan Bridgestone R11-banden in plaats van de S22 waar we op straat mee reden,
Sportiviteit ten voeten uit. Vering is voor volledig en achter bijna volledig in te stellen

Remmen doen 't goed, maar hadden iets meer bite mogen hebben. Klinkt ondanks Tirolse 88 dB helemaal niet verkeerd

Geen instelbaar koppelingshendel, wel slip-assist en een fraaie Brembo rempomp

Zitje is echt niet verkeerd. Quickshifter ook niet, maar die is wel optioneel die beter bestand moeten zijn tegen de warme omstandigheden. Een beetje meer demping op de voorvork en schokdemper is genoeg en de ‘New Kid on the Block’ rijdt al zeer stabiel, nauwkeurig en gewillig en is echt een verademing in een tijd van overmatige elektronische finesse. Daar komt bij dat de R7 op het circuit handzamer aanvoelt dan op de openbare weg, waar ze weliswaar behendig een bochtige weg neemt, maar geen wezel is. In de toerenkelder en het middengebied geeft de CP2 al goed partij, op 

Hierdoor ziet de motorfiets er beter beheersbaar uit dan op de weg, waar hij weliswaar lichtvoetig stuurt maar geen wezel is. In de toerenkelder en het middengebied geeft de R7 al goed partij, op de openbare weg kom je amper boven de 8.000 tpm uit omdat zo hoog in toeren rijden op straat totaal onnodig is. Op het circuit is het echter een ander verhaal en zet de tweecilinder bovenin nog net dat kleine tandje extra bij tot de begrenzer een einde aan de pret maakt. De gemonteerde optionele quickshifter doet z’n werk vlekkeloos en de slip-assist koppeling is bij het aanremmen een zegen, omdat het achterwiel bij vlot terugschakelen niet gaat stempelen of uitbreken. De sportieve zithouding komt hier dan ook veel beter tot z’n recht, in de stad is dat in een lummeltempo wat dat aangaat toch best wel afzien en ga je na verloop van tijd je polsen best wel voelen.