Test: Suzuki GSX-R1300 Hayabusa Gen3

Hoewel ik persoonlijk stiekem wel een voorkeur voor lichte motoren heb – omdat het veel leuker is om met een langzame motor snel te rijden dan met een snelle motor langzaam – moet ik je bekennen dat ik echt superblij werd toen Suzuki enkele maanden geleden de komst van de derde generatie Hayabusa aankondigde. Dé legendarische Hayabusa, de enige motor die er ooit in is geslaagd om de politiek op z’n achterste poten te krijgen en in menig parlementair debat onderwerp van gesprek is geweest. “We hadden niet verwacht dit nog eens terug te zienDit soort motoren zou verboden moeten worden”, zei onze minister van verkeer en Waterstaat van destijds Tineke Netelenbos, die haar uitspraak kracht bijzette door tot aan Brussel toe voor een verbod te pleiten, maar uiteindelijk nul op haar rekest kreeg.

De reden achter de politieke ophef was simpel: Suzuki had de Hayabusa destijds aangekondigd als ’s werelds allereerste motorfiets met een topsnelheid van meer dan 300 km/u, wat op het Nardo testcircuit in het zuiden van Italië inderdaad zo bleek te zijn – topsnelheden varieerden van 303 tot 312 km/u. De dreigende Europese regulering – of nog erger, importban – leidde in 1999 tot een gentlemen’s agreement tussen de Japanse en Europese fabrikanten de topsnelheid van hun motoren tot 299 km/u te beperken. Daardoor staat tot op de dag van vandaag de 1999 Hayabusa te boek als de straatlegale productiemotor met de hoogste topsnelheid. De enige motor die daar dik overheen is gegaan is de Kawasaki Ninja H2R met een topsnelheid van meer dan 400 km/u, maar die heeft geen straattoelating. 

Acht jaar na de lancering van Gen 1 kwam Suzuki in het najaar van 2007 met z’n opvolger Gen 2 als 2008 model, waarbij de Japanners hun stinkende best hadden gedaan om het design zoveel mogelijk ongemoeid te laten, maar de motor wél op alle fronten te verbeteren. Nou ja, bijna alle fronten dan, want met de zelfopgelegde limiet van 300 kilometers per uur was de strijd om de ‘allersnelste’ al gestreden. Het blok was inwendig flink vernieuwd voor een nog sterker middengebied, maar het meest vernieuwend was de toepassing van meerdere rijmodi, Mochten Japanse tekens niet je ding zijn, dan hier de naam volgens het alfabetwaarmee Suzuki begin 2007 bij de GSX-R1000 K7 een wereldprimeur had gehad. Net als die eenliter GSX-R had ook de Hayabusa keuze uit 3 opties: A, B en C, waar je bij C slechts 120 paarden tot je beschikking had. 

Ondanks dat Busa Gen 2 in alle opzichten onmiskenbaar een Hayabusa was, waren de kleine aanpassingen die Suzuki had gedaan voer voor discussie bij de hardcore fans. Het eerste waar men destijds over viel waren de joekels van einddempers, maar dat kan natuurlijk ook zijn geweest omdat ze zelfs een blinde in het oog sprongen. De dempers waren wel het duidelijkste verschil tussen ‘nieuw’ en ‘oud’, pas daarna vielen de kont, de neus, de radiale remmen en de tellers op. Hoewel dat laatste voor de puristen wel een dingetje was. Hoe Suzuki het had gedurfd om zo’n rond digitaal display tussen de toerenteller en snelheidsmeter te plaatsen, schande!

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van der Kuilen