Test: Kawasaki Z H2 SE

Terug naar het hier en nu. Een jaar na datum heeft Kawasaki een SE versie van haar Hypernaked uitgebracht, waarmee de Z H2 in navolging van de Versys 1000 nu het tweede model is dat van Kawasaki Electronic Controlled Suspension KECS is voorzien. Of strikt genomen het derde model, de in samenspraak met Showa ontwikkelde semi-actieve elektronische vering maakte in 2018 zijn debuut op de ZX-10R SE, maar met de komst van de aerodynamische 2021 ZX-10R de SE versie uit het gamma gehaald. Het sterke punt van KECS is de snelheid waarmee wordt gemeten.  Bruut is een understatement. Kan ook van de Z worden gezegdDe sensoren in 43 mm Showa SFF-CA upside-down voorvork en New Uni Trak BFRC-lite achtershock geven elke milliseconde input aan de KECS ECU. Vanuit de IMU (Inertia Measurement Unit) wordt dat elke 10 ms aangevuld met informatie omtrent de Roll, Yaw en Pitch van de motor, terwijl de ABS ECU eveneens elke 10 ms de remdruk van de voorrem doorgeeft. Om je een beeld te geven hoe snel dat is, met je ogen knipperen duurt al drie- tot viertiende seconde. 

Net als bij de 2021 Versys 1000 SE heeft Kawasaki ook bij de Z H2 SE het Skyhook principe toegepast, wat het gemakkelijkst is uit te leggen alsof de motor aan een denkbeeldige haak is opgehangen en de afstand van beide wielen ten opzichte van die haak zoveel mogelijk constant wordt gehouden, wat moet resulteren in een veel comfortabelere rit, maar in tegenstelling tot de Versys de Skyhook alleen in de Rain modus toegepast. “Skyhook vering voelt als een zwevend tapijt, maar dat past minder bij een sportieve rijstijl”, aldus Kevin van der Mark, Digital Marketing & PR Coördinator van Kawasaki Benelux.

Het tweede verschil tussen de standaard Z H2 en deze SE editie zit ‘m in de betere voorrem, waar de Brembo 4.32 Monoblocs het veld hebben geruimd voor radiale Brembo Stylema remklauwen met een Brembo rempomp en staalomvlochten remleidingen. De Stylema remklauwen zijn lichter (goed voor het onafgeveerde gewicht), compacter en koelen veel sneller dankzij de toegenomen luchtstroom rond de remblokken, extra ruimte rond de zuigers en een opening waarlangs de lucht via de centrale brug kan wegstromen. In combinatie met de staalomvlochten remleidingen en Brembo rempomp moet dat hebben geresulteerd in een directer gevoel in het remhendel en constantere remdruk wanneer de remmen maximaal worden belast. 

Omdat het oog ook wat wil heeft Kawasaki heel subtiel het design van de Z H2 SE in detail aangepast, zodat echte kenners ‘m meteen herkennen als de SE. Hoewel, je moet wel échte kenner zijn, zo subtiel als de verschillen zijn. Ten opzichte van de Z H2 is de bellypan in Kawa limegreen uitgevoerd, het zadel van rijder en duopassagier heeft een (zeer fraai, al zeggen we ’t zelf) two-tone design en de voorvork is goud van kleur, maar het grappigst vinden we nog wel dat het Niks mis met rijden in eigen land, maar toch... Las Vegas...Supercharged logo op het blok net als de compressor zelf nu rood is van kleur. Al zou je ‘m dus zelf helemaal in eigen kleuren gaan spuiten, dan nog blijft ‘ie uit duizenden te herkennen. Mits je dus een kenner bent. 

Als de brandweer

Vanuit Rockanje heeft Kawasaki voor ons een route van dik 150 kilometer uitgezet over de fraaie dijk- en landweggetjes die Goeree-Overflakkee en Zuid-Holland rijk zijn, aangevuld met een klein stukje A29. Klein bier ten opzichte van die waanzinnig vette trip door de National Parks buiten Las Vegas vorig jaar, maar zoals ik in het begin van dit artikel al zei: veel dichter bij Nederlandse realiteit. Sterker, denk dat de route een goede vertegenwoordiging is van een doorsnee Nederlandse toertocht. Met dat verschil dat het tempo vandaag een stuk hoger ligt. Een flink stuk hoger. Rockanje nog maar net uit en de nog amper ingereden banden nog niet op temperatuur gaat onze op een 2020 Z H2 rijdende voorrijder er als
Oveduidelijk Sugomi, het Z-achterlicht is inmiddels een statement geworden bij Kawa

Ziet er supergaaf uit, deze grafische layout, maar geeft je wel de minste informatie. Volgende graag mogelijkheid tot switchen met een knopje op 't stuur

Hier draait 't allemaal om: de compressor, die de Z bruut sterk heeft gemaakt. Maar goed dat 'ie ook cruise control heeft, anders heb je zo een abonnement op het CIJB 

Bruut sterk dus, maar tegelijkertijd ook heel gebruiksvriendelijk. Net wat je wilt: trappen door de bak met up/down quickshifter kan, maar met hetzelfde gemak is 'ie schakellui te rijden een haas vandoor, waardoor ik bij het uitkomen van de allereerste rotonde in de overtuiging ‘m bij het wegrijden in de Rain modus te hebben gezet vol op het gas al bijna met een fraaie highsider richting luchtruim wordt gelanceerd. Met dank aan de tractiecontrole voor de goede afloop van dit verhaal, een blik op het display leert me dat ik ‘m blijkbaar al in de Road modus had gezet. En dus snap ik die bijzonder vette slide ook wel, 200 pk op een nieuwe en nog koude achterband is nooit verstandig. 

Buiten die enorme stap opzij voelt alles aan de Z H2 verder ontzettend vertrouwd, hoewel ik wel moet bekennen dat de zit in eerste instantie hoger was dan mij was bijgebleven. Niet dat met die hoge zit iets mis is, het op 830 mm hoogte geplaatste zadel maakt beide voeten plat aan de grond voor mijn postuur weliswaar tot een no-go, maar creëert wel een heerlijk actieve zit, waardoor je in combinatie met het naar je toe gebogen brede fat-type stuur en de ietwat naar achteren geplaatste voetsteunen direct klaar voor de aanval bent. Op het zadel zelf verder alleen maar lof, het foam heeft precies de juiste hardheid om het uren aan een stuk op de Z H2 vol te houden. Dat wil zeggen, totdat een pitstop moet worden gemaakt, wat in het huidige tempo best rap zou kunnen zijn, maar daarover later meer.

Kawasaki geeft je in het bijzonder fraaie 4,3” TFT kleurendisplay (grappig detail: zelf heeft Kawasaki ’t over een 10,9 cm display, waarschijnlijk omdat dat groter klinkt dan 4,3”) de keuze uit twee lay-outs, een klassieke lay-out met uitgebreide informatie omtrent ritinformatie (rijtijd, verbruik, snelheid, enz.) en een moderne lay-out met onder andere graphics voor Pitch, actuele hellingshoek en supercharger-druk, waarbij de tripinformatie tot alleen de tripkilometers is beperkt. Jammer is wel dat het switchen tussen de twee lay-outs alleen in het instellingenmenu kan worden gedaan, waardoor je dat niet tijdens het rijden kunt doen. Net als alle andere Kawasaki modellen met TFT display kan ook deze Z H2 SE trouwens via Bluetooth aan de Kawasaki app Rideology worden gekoppeld, waardoor je alle tripinformatie op je smartphone kunt uitlezen, maar in alle eerlijkheid hebben we niet gecheckt of dat ook voor de restkilometers geldt.