Test: Kawasaki Z H2 SE

“Exact een jaar geleden waren we in Las Vegas voor de presentatie van de Z H2, onze meest extreme Hypernaked ooit”, begint Frank Zoontjes de presentatie in een ruimte met hoog clubhuis gehalte boven de werkplaats bij Motoport Rockanje. “Dat hadden we dit jaar graag nog eens over willen doen met deze nieuwe Z H2 SE, maar ja… corona, en wrijft het er met een mooie “Welcome Onderschriftto Fabulous Rockanje” slide in de PowerPoint presentatie nog eens in. Las Vegas… het was voor mij persoonlijk de allerlaatste internationale persintroductie voordat als gevolg van de coronapandemie de hele wereld op slot ging en alle geplande events werden afgelast. 

Ondanks verwoede pogingen van Zoontjes de gemene deler tussen Rockanje en Las Vegas te duiden (het is in zowel Las Vegas als Rockanje ontzettend vlak, je bent niet ver verwijderd van een zandbak, om even een paar van z’n punten te noemen) voelt het heel anders nu. Niet dat ik daar in alle eerlijkheid rouwig om ben, hoe ontzettend supergaaf Las Vegas vorig jaar ook was, ik zou er nu toch echt niet aan moeten denken de halve wereld over te moeten vliegen. Apart, hoe corona de kijk op dingen heeft veranderd. Komt bij dat hoe ontzettend gaaf buitenlandse presentaties ook zijn, uiteindelijk rijdt de potentiële klant Onderschrifthet overgrote deel gewoon in eigen land en in dat opzicht staat deze presentatie in Rockanje veel dichter bij de dagelijkse werkelijkheid van de uiteindelijke klant. 

Terug even naar februari 2020, toen door Kawasaki Europe Marketing & PR Manager Martin Lambert in de pitboxen van de Las Vegas Motor Speedway het idee achter de Z H2 werd uitgelegd. “Om bij een 18-jarige gast (of meid) die net z’n (of haar) motorrijbewijs heeft gehaald in beeld te komen heb je boegbeelden nodig, motoren die tot de verbeelding spreken en waar tegenop wordt gekeken als de ultieme droomfiets, waar hij (of zij) dan de 125cc versie voor het A1 rijbewijs van heeft.” Et voilà, de Z H2 als ultiem model van de Z-familie.

Dat Martin Lambert daarmee de spijker op z’n kop had geslagen blijkt een dag later als ik als eerste van de groep voor een rood verkeerslicht moet stoppen en kort in gesprek raak met een automobilist naast mij, die z’n bewondering voor de Z H2 niet onder stoelen of banken steekt. “That’s an awesome bike dude, so cool!” 

En daar bleef het niet bij. Ik herinner me een tankstop later dat jaar bij mij om de hoek, waar drie motorrijders aan de andere kant van de pomp aandachtig mijn kant opkeken. “Dat is toch die motor met supercharger”, vroeg een van die gasten aan mij, om toen ik bevestigend antwoordde zich tot zijn andere twee maten te richten: “Ik zei het je toch! Tweehonderd peekaa heeft ‘ie, niet?” mij weer vragend aankijkend en hopend op wederom een bevestigend knikje. “Vet cool man, wat een gave fiets! Ik heb gelezen dat ‘ie dik 250 km/u haalt, heb je er dat al mee gereden?” “Twee-tachtig”, antwoord ik, “maar dat was wel op de Las Vegas Motor Speedway.”

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van der Kuilen