Test: Honda CB1000R Black Edition

De wereld is volop aan het veranderen, we staan op de vooravond van een nieuwe digitale industriële revolutie, waar alles om chips en elektronica draait en de stap naar autonoom rijden zal worden gemaakt, wat ook z’n effect zal hebben op de motorindustrie en de manier waarop we in de toekomst nog motorrijden. Lag sinds de opkomst van het supersport tijdperk in de jaren ’90 van de vorige eeuw het accent op sportiviteit en het zo hard en plat mogelijk door de bocht gaan, waarbij de rondetijd uiteindelijk bepalend Voorjaar 2021, koud, guur, nat... dan is global warming ineens nog niet zo gekvoor het succes leek te zijn en door alle merken elke twee jaar een compleet nieuw model op de markt werd gezet, bracht de wereldwijde kredietcrisis die evolutie in één klap tot stilstand en werden we met beide voeten weer terug op moeder aarde gezet. 

In het kielzog van het supersport segment was in die jaren ook een Naked sport segment ontstaan. In landen als Frankrijk, Duitsland en Engeland werden gecrashte supersports tot Streetfighter Nakeds omgebouwd, wat door fabrikanten snel werd opgepikt. Ducati lanceerde de M900 Monster, die door velen als de grondlegger van het Naked sport segment wordt gezien, en het herboren Triumph zette de Speed Triple op de markt, maar het werd pas serieus toen Kawasaki begin deze eeuw in 2003 de 127 pk sterke Z1000 lanceerde en daarmee een nieuwe dimensie gaf aan het Streetfighter Naked sport concept. Honda reageerde snel met een waanzinnig vet conceptmodel dat op Europese shows werd gepresenteerd, maar het zou tot 2008 duren voordat het concept in een productiemodel werd omgezet. De nieuwe CB1000R had net alsAls Honda zegt: Black Edition, dan bedoelen ze ook écht he-le-maal zwart. Vooruit, met gefreesde accenten en een paar heel subtiele details  Kawasaki’s Z1000 het blok van de zware supersport als donorhart. De 170 pk sterke eenliter viercilinder lijnmotor van de Fireblade was door Honda tot ‘slechts’ 125 pk teruggebracht, maar had daarvoor in ruil een veel sterker middengebied (inderdaad, net als Kawasaki dat met het blok van de ZX-9R had gedaan). 

De val van het supersport segment leidde tot een verschuiving van sportiviteit naar het Naked Sport segment, waar Ducati in 2009 met de Streetfighter, een 155 pk sterke Hypernaked, een nieuwe trend had gezet. Waar andere merken Ducati volgden hield Honda acht jaar lang voor aan het eigen concept en deed niet mee met de pk-wedloop die in het segment was ontstaan, maar was wel voor een dilemma komen te staan: ofwel meegaan met die pk-gekte, ofwel het totaal over een andere boeg gooien en op die manier trendzetter zijn. Zoals Big Red in de jaren ’90 succesvol had gedaan met de lancering van de Fireblade, die het Supersport segment voorgoed zou veranderen. 

Met de in 2018 gelanceerde tweede versie van de CB1000R bleek Honda voor het laatste te zijn gegaan. Door het blok van een nieuwere Fireblade te gebruiken had Honda het vermogen van de eenliter vier-in-lijn met nu 144 pk weliswaar op het niveau van de Z1000 en GSX-S1000 gezet, maar had de streetfighter fundamenten van het oude model nog eens goed bekeken en, geleid door het retro-industrieel minimalisme, tot de essentie gestript en het eindresultaat onder de banner ‘Neo Sports Café’ gebracht, wat de start was van een nieuwe fusie tussen een sportieve naked en no-nonsense caféracer inspiratie. Honda sloeg daarmee twee vliegen in een klap: én het had een excuus om niet in de pk-race mee te gaan, én het had een fiets die op meteen op zou vallen in de massa. Om Honda zelf te citeren: “Het opwindende karakter gemixt met een radicaal frisse en visueel verbluffende esthetiek zorgde ervoor dat de herboren CB1000R niet opgaat in de standaard supersports big naked-formule maar meteen opvalt in de massa. De machine doet meer met minder en combineert een onwaarschijnlijke hoeveelheid bruikbaar motorvermogen met de controle van een supersport motor.”

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van der Kuilen