Test: Harley-Davidson Pan America Special

Na in totaal zo’n drie uur met de Pan America offroad te hebben gespard volgt een route van ongeveer 175 kilometer door het Westerwald, waarbij ik nóg dieper onder de indruk van Pan America raak. Vanuit het Stöffel Park wordt koers richting het Wiedtal gezet, waarbij in eerste instantie best veel door dorpskernen met het nodige verkeer moet worden gereden, wat me leert dat er wat souplesse Nooit gedacht ooit met een Harley de Westerwald TT te rijdenaangaat echt niets valt te klagen. De V-twin laat zich probleemloos afknijpen tot 2.000 tpm (of zelfs nog lager), waardoor je ‘binnen de bebouwde kom’ probleemloos in zesde versnelling kunt doen (bij 50 km/u dan hè, slimmerd). Het blok loopt zo ontzettend mooi en de motor voelt zo ontzettend goed in balans dat het een sport wordt om wanneer het verkeer opstroopt zo lang mogelijk de voeten op de voetsteunen te houden. 

Eenmaal het ‘drukke’ verkeer achter ons en in het heuvelachtige buitengebied gearriveerd geeft onze voorrijder goed gas en gaat het tempo al snel van ‘lekker vlot’ naar Isle of Man TT-tempo. Nu zijn wij in het verleden wel meer dan eens in het Westerwald geweest en ken ik met name het Gelbachtal wel als m’n broekzak, maar deze uithoek van het Westerwald is voor mij ten dele nieuw. Niet dat daar vandaag ook maar iets van is te merken, maar dat kan toch grotendeels ook op het conto van de Pan America worden geschreven. Het overgrote deel van de route leg ik in de Sport modus af, Denk dat ik toch maar voor deze kleur ga, past 't best bij m'n outfit. Trouwens, over outfits gesproken, uiteraard is er ook een complete kledingcollectie in samenwerking met REV'IT! samengesteldalleen wanneer de kwaliteit van het asfalt te bar en boos wordt switch ik naar de Road modus voor wat meer comfort in de Showa vering. 

Wat ik ook doe, welke input ik Pan America ook geef, ik slaag er niet in om de fiets van de wap te krijgen. Nondeju! Dit is niet normaal. Ongeacht of het nou een snelle bocht is, een krappe haarspeldbocht, een opeenvolging van bochten waarbij je continue van het ene op het andere oor aan het omleggen bent of een combinatie van dat al, Pan America volgt precies het gekozen pad. En niet alleen dat, mocht er onverhoopt van lijn moeten worden veranderd (omdat er bijvoorbeeld in een blinde bocht ineens een tegenligger opduikt) dan is dat ook geen enkel probleem. Het meest indrukwekkende is nog dat alles zó natuurlijk aanvoelt dat het helemaal niet bijzonder lijkt. Totdat je je realiseert dat je niet alleen met een Harley-Davidson
Harley zou Harley niet zijn als er van Pan Am geen pakezel-editie van te maken zou zijn

Screamin' Eagle voor wie standaard te standaard vindt. Het lagere ruitje vinden we wel vet

Qua bagage is de keuze reuze bij Pan Amaan het knallen bent, maar bovenal met een compleet nieuwe Harley-Davidson in een voor Harley compleet nieuw segment. Nondeju!

Alleen wanneer je op een bochtige weg van mindere kwaliteit besluit om op het allerlaatste moment te gaan ankeren voel je enigszins flex in het rijwielgedeelte, maar niet op een manier dat het zorgelijk wordt. Sterker, ik vind het wel lekker wanneer er wat beweging in het geheel komt, voor mij voelt dat eerder als leven in de brouwerij. Indrukwekkend is trouwens ook hoe ontzettend koersvast en stabiel de Pan America ook op hoge snelheid is. Op de sectie Autobahn knalt de Pan America binnen no-time naar 227 km/u, het moment dat de snelheidsbegrenzer ingrijpt, en voelt ook bij die snelheid geen enkel moment instabiel.

Het enige waar ik in het begin aan moet wennen als het ‘van-dik-hout’ tempo is ingezet, is dat Harley de Pan America best kort heeft gegeard, waardoor meer dan eens de toerenbegrenzer een einde aan de pret maakt omdat ik te laat met schakelen ben. Trouwens, over schakelen gesproken: Harley heeft een slip-assist koppeling voorzien die inderdaad lekker licht te bedienen is, maar ondanks de afwezigheid van een quickshifter tijdens het rijden niet hoeft te worden gebruikt. Zowel op- als terugschakelen zonder koppeling gaat me prima af. Een andere reden Zou hier nog wel uuuuren door kunnen gaandat ik meer dan eens de toerenbegrenzer aantik komt omdat het blok bovenin geen vermogen afbouwt, waardoor je voor je gevoel heerlijk op de powerband aan het surfen bent als de begrenzer er abrupt een einde aan maakt. 

Ook op de remmen is weinig tot niets aan te merken, ze geven de juiste feedback en het C-ELB ABS is werkelijk subliem. Probleemloos kan diep de bocht in worden geremd, waardoor de rit zich meer en meer tot de kwalificatie van de Westerwald TT aan het ontpoppen is. Een beter compliment hadden Een groot compliment ook aan de Michelin Scorcher Adventure banden die ondanks dat ’t buiten maar 9° Celsius is me geen enkel moment het gevoel geven dat grip wel eens een issue zou kunnen zijn, waardoor het me toch lukt om ondanks de riante grondspeling aan beide zijden de voetsteunen te schrapen.