Test: Harley-Davidson Low Rider S

Bij Harley-Davidson draait het nooit om vermogen, maar om koppel. De kracht, waarmee deze twin uit een bocht wegroffelt geeft je kippenvel. Het blok mag 5500 tpm draaien. Ik heb het uit nieuwsgierigheid een keer geprobeerd en hij doet dat fantastisch. Hij trekt met een gestaag aanzwellend vermogen zonder dipjes of ademnood door naar de rode streep, vergezeld van een heerlijk diep geronk uit de twee shotgun uitlaten. Hij nodigt er echter niet toe uit. Het is veel prettiger om lekker laag op de toeren door de straatjes te toeren en te schakelen rond de 3000 toeren, vlak onder het toerental van het maximum koppel. Bij lage snelheden is het dan soms wat lastig het gas van het injectiesysteem nauwkeurig te bedienen, het gas reageert dan wat fel, ook omdat het blok zo enorm veel trekkracht voorhanden heeft. Voordeel van zo'n zware motor is wel dat 'ie me slank afkleedtJe hoeft eigenlijk niet terug te schakelen voor een inhaalpoging en als je bij 100 km gas geeft – iets boven de 2000 tpm – trekt hij er in de zes ook nog vlot vandoor. En in de lagere versnellingen is hij gewoon razendsnel en moet je je goed aan het stuur vasthouden als je gas geeft. Het is sowieso geen motor voor watjes, want ook de koppeling vraagt relatief veel bedieningskracht, hoewel hij verder wel redelijk goed te doseren is. De versnellingsbak schakelt trouwens ook heel goed, al klinkt die niet bepaalt subtiel. Hij gaat met een lompe klap in de 1, daarna schakelt hij soepel en zeker - maar met niet al te subtiele klakgeluiden - door de bak heen met ietwat lange schakelwegen.

Tikje stug

Het ruwe bolster-karakter komt ook naar voren als je krappe bochten rijdt, zoals ik dat in Zelhem doe, waar ik via de monumentale grafelijke molentoren ook nog even ga buurten bij Ride On Motortours, die hier hun hoofdkwartier hebben. In de kleine straatjes is het wel werken met de Low Rider S, die dan nogal onderstuurd is. Je moet tegen de binnenste stuurhelft blijven drukken om hem in de bocht te houden. Op rotondes merk je ook dat de motor graag wijd loopt. Kom je op mooie slingerwegen en dijkjes, dan is dat effect weg en stuurt de Harley mooi neutraal en stabiel. Ook op snelwegbochten kun je behoorlijk doorrijden, boven de 120 km/uur begint het wel wat flexibel aan te voelen. Ook reageert de motor wat gevoelig op richels in het wegdek. Dat komt waarschijnlijk omdat er relatief brede banden op de bronskleurige lichtmetalen wielen liggen. Het zijn Michelin Scorcher 31, 110 breed voor, 180 achter. Deze sloffen staan bekend om hun hoge levensduur en om hun niet al te beste grip op nat asfalt. Op het droge asfalt van de Dru in Ulft (waar mijn opa vroeger werkte), via Silvolde naar IJzergieterij de Lovink in Terborg (waar mijn andere opa werkte), voldoen ze echter prima. De vering voldoet dan wat minder, vooral op de hobbelige stukjes bij de Paasberg. De achtervering heeft een korte veerweg van 86 mm – daarom is hij zo laag – en is dientengevolge zeer progressief. Bij 308 kilo rijklaar hoef je niet wakker te liggen van een kilootje meer of minder zelfHij voelt stug en hupt na, omdat er ook iets te weinig uitgaande demping is. Voor is dat beter, al is het gevoel over het wegcontact niet optimaal. Maar goed, het is ook geen circuitracer. Interessant is trouwens dat de achtervering een mooie handversteller heeft voor het verstellen van de veervoorspanning. Die zit ergens onder het zadel, dat met een dikke schroef vast zit. Je komt er dus niet zomaar bij.

Doorstart

Na Doetinchem kijk ik nog even wat er over is van IJzergieterij Vulcanus in Langerak. Twee jaar geleden verkeerde die in zwaar weer, maar heeft na een overname een doorstart kunnen maken. Dat doe ik ook, want in Hummelo is er nog een stuk rockgeschiedenis waar ik met mijn heavy-metal-bike langs wil: het standbeeld van Normaal, de Achterhoekse rockband die ook een soort van doorstart maakt: 11 november geven ze een groot openluchtconcert in Lochem. Als het doorgaat, want dankzij de gigantische blunder van onze ruggengraat- en visieloze volksvertegenwoordigers slaat de covid-19-deltavariant nu dermate wild om zich heen dat veel evenementen alweer worden afgelast. Wat gelukkig niet wordt afgelast, is de vrijheid om lekker motor te rijden. En dus begin ik aan een toeristische thuisroute naar het Nijmeegse.
Blijven toch wel gave looks. Steeltjes van de spiegels hadden net effe wat langer mogen zijn

Aan koppel geen gebrek en daar draait 't uiteindelijk allemaal om. Harley-gebruikelijk uiteraard tandriemaandrijving Ik ben al een uur of zeven onderweg, maar ik zit nog steeds lekker. Dat verbaast me, want toen ik opstapte vreesde ik het ergste. Het zit of je bij het kinderdagverblijf op een peuterstoeltje bent gaan zitten. Je kont laag op een hard zadel, je voeten hoog en dichtbij, je knieën scherp gebogen en vrij wijdbeens uit elkaar. Maar op een of andere manier went die positie en op de lange duur blijkt zo’n hard zadel dan toch beter dan zo’n meeverend polster, dat je huid uit elkaar trekt.  

Aanpakken

Wat helpt bij langere ritten, is dat het kleine kuipje hoog is geplaatst en samen met de tank veel winddruk van je lichaam houdt. Wat ook helpt is dat het brede stuur lekker ver naar je toekomt, zodat je toch vrij natuurlijk zit, zolang je niet te enthousiast optrekt. Want dan hang je behoorlijk aan je armen en voel je je vingerpezen na een paar uur al behoorlijk. Een minpuntje is verder dat de spiegels op te korte steeltjes staan, waardoor je slecht zicht naar achteren hebt. Spiegels met langere stelen zijn uiteraard verkrijgbaar… Verder zou een instelbaar remhendel niet verkeerd zijn, want voor mijn handen staat het iets te ver van het stuur. Gelukkig remt de Harley van voren wel als een dolle. De vierzuigerremtangen – gevoed via zwarte, staalomvlochten remleidingen - pakken goed aan en remmen goed door als je harder knijpt. Dat geldt helaas niet voor de achterrem: zelfs bij hard stampen is er nauwelijks enige remvertraging uit te halen. Jammer en overbodig, want de machine heeft toch ABS, dat trouwens bijna onzichtbaar is weggewerkt: de sensor is geïntegreerd in het wiellager, zodat je het niet ziet.