Test: Aprilia Tuono 660

De troefkaart van dit middelgewicht wonder is echter het glorieuze blok. Deze paralleltwin heeft een uitlaatgeluid dat uitnodigend is vanaf het moment dat je op de startknop hebt gedrukt en meer wegheeft van een offbeat versie van een Britse oude-stijl ‘Two-Up’ tweecilinder dan de nep 90° V-twin Ducati soundtrack die je van z’n 270° krukas zou verwachten. Het blok pakt vanaf stilstand soepel op, waarbij je amper gebruik hoeft te maken van de lichte kabelkoppeling. Vanaf 2.500 tpm pakt de motor hard op, om er goed vandoor te gaan wanneer het superheldere 7” TFT kleurendisplay de 4.000 tpm aantikt en dat
Het blok is als dragend deel in de constructie opgenomen. Loopt fantastisch en klinkt geweldig

Denk dat je hier op 't circuit best veel lol mee kunt hebben. Aerodynamica moet voor de juiste luchtstromen zorgen

Die achterbrug, da's toch fraaier dan fraai? Net als 't neusje trouwens, hoewel 'ie best veel kuip heeft voor een Naked geweldige blok heerlijk sterk wordt. Het vermogen bouwt lineair op tot in het vijfcijferige gebied, met een klein hikje zo rond de 5.500-5.600 tpm wat waarschijnlijk het gebied is waar de geluidsmeting is gedaan. Al bij 4.000 tpm is 80% van het maximum koppel beschikbaar, 90% voorbij de 6.250 tpm. Hierdoor is de Aprilia extreem vergevingsgezind en gemakkelijk hard te rijden, door simpelweg op de supervlakke koppelkromme te surfen en te shortshiften zo rond de 8.500 tpm, het punt waar het maximum koppel wordt afgegeven. Zelfs zonder de quickshifter met autoblipper is de versnellingsbak van deze Aprilia gemakkelijk te schakelen.

Net als de RS 660 is de Tuono een motor die van beginners profs zal maken dankzij z’n vertrouwenwekkende rijkwaliteiten en de ultratoegankelijke aard van z’n vermogensafgifte. En de meer ervaren motorrijders zullen zich eenvoudigweg gaan afvragen of ze echt het dubbele vermogen uit bijna twee keer zoveel cilinderinhoud nodig hebben voor een bevredigende rit op de openbare weg. De kers op de taart is de elektronica, die typisch Aprilia super toegankelijk is (daar heb je die kreet weer), evenals zeer compleet en nooit té ingrijpend. De elektronica van het APRC zijn echte rij-hulpjes met als doel je te helpen snel te rijden, zonder je daarbij hun oplossingen op te dringen. De Commute modus biedt een vriendelijke initiële gasrespons die ik op gladde straatoppervlakken als gevolg van een vroege regenbui zeer kon waarderen, die pas laat door de lentezon zouden worden opgedroogd. Toen dat eenmaal was gebeurd kwam de sportieve Dynamic modus tot z’n recht, Iets zegt me dat dit de komende jaren best veel in het verkeersbeeld op gaat duikendie je in staat stelt om het vermogen de vrije teugels te geven en in derde en vierde versnelling op het koppel te surfen. En dan is er nog de Individual modus, waar alles nog eens naar eigen geur en smaak kan worden afgesteld, waarvan de basisafstelling als het beste van de twee andere werelden leek – ik denk niet dat m’n vrienden bij Dearden er al de tijd voor hebben gehad om ermee te experimenteren, maar mochten ze dat wel hebben gedaan dan… petje af. 

De gasrespons en het Engine Brake Management van de Aprilia stelt je in staat om in elke context het beste uit het blok te halen. De gasrespons is vriendelijk in de regen, snel zonder bijterig te zijn op het droge en altijd tevredenstellend responsief wanneer je harder rijden wilt. Bij 160 km/u maakt het blok slechts 7.500 tpm bij eenzelfde 17/43 tandwielverhouding als de RS 660, da’s dus twee derde van het maximum toerental van 11.500 tpm. Ondanks z’n rechtop zithouding en oprechte verschijning zal het op een kort en bochtig circuit een heerlijk feestbeest zijn.

Omdat de motor zo ideaal is gebalanceerd en de geometrie zo goed is gekozen, is de super vergevingsgezinde handling van de Tuono volledig intuïtief, met uitstekende feedback van de Pirelli voorband dankzij de Kayaba voorvork die goed op z’n taken is berust en op zeer effectieve wijze de oneffenheden in het asfalt van de Britse New Forest weet te elimineren. Dat stelde me in staat om de honger naar bochtensnelheid van de lichtgewicht motor te stillen nadat de wegen waren opgedroogd. De Tuono is ook zeer wendbaar, met een nog betere 64° stuuruitslag vergeleken bij de 60° van de RS. Gecombineerd met het brede stuur en de lichte koppeling maakt dit het rijden van de Tuono 660 in de stad echt supergemakkelijk – Ja, d'r zijn goedkopere zesenhalfs op de markt, maar die kunnen niet in de schaduw staan bij dithij is simpelweg lichtvoetig en dankzij de rechtop zithouding heb je veel overzicht in het verkeer. Ik heb het al gezegd en zeg het opnieuw: dit is een zeer praktische motor voor alledag die je ook veel fun geeft wanneer sportief rijden de overhand krijgt. Dit is een echte allrounder. 

De Tuono 660 straalt aan alle kanten uit zorgvuldig te zijn verfijnd, met als resultaat dat ‘ie ‘ie barstensvol kwaliteit lijkt in plaats van op budget te zijn gemaakt – en is inderdaad z’n 40% duurder dan de MT-07 die op alle vlakken een budget-uitstraling heeft. Het enige waar je over kunt zeiken is de eerder genoemde irritante schakelaar van het seinlicht. Dat en het feit dat de koppelingshendel niet instelbaar is, maar dan heb je in ’t ook wel gehad. Echt, eerlijk. Ik daag je uit om naar je dichtstbijzijnde Aprilia dealer te gaan en een proefrit te maken – en die zijn er, bij Aprilia hebben ze begrepen dat proefritten essentieel zijn om van de RS/Tuono 660 een commercieel succes te maken – om andere minpunten te vinden. Die zijn er niet.