Test: 2021 KTM 1290 Super Adventure S

We beginnen de route met de rijmodus Street geselecteerd, switchen al snel in Sport om als het eenmaal goed begint te regenen naar Rain over te schakelen. Onze Zuid-Afrikaanse voorrijder heeft een flink tempo ingezet, maar houdt wel oog op de hele groep, wat mij in de gelegenheid stelt om de adaptieve cruise control uit te proberen. Cruise control op stand-by zetten en vervolgens met de + of – knop de snelheid selecteren en klaar is Kees. Ik zet ‘m op 150 km/u, de maximumsnelheid voor ACC en vanaf dat moment kan de rechterhand van het stuur. Of beide handen, net wat je wilt. De ACC zorgt ervoor dat de afstand Toch is dat wel een dingetje hoor, dat vliegen in coronatijden. "Dus jullie gaan naar Fuerteventura voor het werk? Ja ja..."tot de voorrijder constant blijft, ongeacht of je rechtuit of op een bochtige weg zit. In geval van het laatste is het wel even wennen wanneer de Super Adventure in een bocht afremt, maar het is opmerkelijk hoe ontzettend stabiel dat de motor daarbij blijft. Ook wanneer er flink moet worden vertraagd. De afstand is in vijf standen in te stellen, van extreem kort tot extreem lang, maar in alle eerlijkheid merk ik haast geen verschil tussen stand 1 (ultrakort) en de standaard stand 3. Stiekem had ik gehoopt dat ‘ultrakort’ zich naar zoiets als ‘op het achterwiel’ zou vertalen, maar helaas. Wettelijk is een minimale afstand van 0,85 seconde verplicht, wat zich bij het tempo van dik 130 km/u naar een afstand van pak ‘m beet 35 meter vertaalt. Het ACC werkt trouwens tot een snelheid van 30 km/u, daaronder moet je zelf weer aan de bak. 

Omdat, in tegenstelling tot de Multistrada V4, ACC bij de Super Adventure onderdeel is van het standaard elektronicapakket geeft KTM je een drietal opties in het menu: niet adaptief, adaptief sport en adaptief comfort, waarbij het verschil tussen de laatste twee ‘m zit in de snelheid waarmee de snelheid wordt aangepast. In de Sport setting moet de Super Adventure volgens KTM sneller optrekken en sportiever remmen, maar als ik dat de tweede dag uitprobeer voel ik eigenlijk amper verschil. Net als dat ik amper verschil voel bij de anti-duik setting van de elektronisch geregelde vering. “Het klopt dat je amper verschil hebt gevoeld”, zegt Adriaan Sinke als ik ‘m daar na afloop op aanspreek, “want er is bij de fietsen hier amper verschil.” Heh? “De juiste setting was nog niet klaar toen de motoren moesten worden verscheept en we hebben Probeer dan maar eens met goed fatsoen uit te leggen dat dit toch echt werken is. Keihard werken...hier geen tijd meer gehad om de nieuwe software te implementeren. De units die naar de dealers worden verscheept zijn wel geüpdatet, dus daar zal je het verschil duidelijk bij moeten merken.”

Nu gebied de eerlijkheid mij te vertellen dat anti-duik voor mij geeneens had gehoefd, ik hou er wel van als een motor met remmen induikt (je creëert meer druk op het voorwiel – en dus meer grip – en de balhoofdshoek wordt steiler waardoor je gemakkelijker instuurt), maar ik kan me goed voorstellen dat het een ander verhaal is wanneer je veel met duopassagier rijdt. Niks irritanter dan met hard remmen een tik te krijgen van de helm van je duo, een goede anti-duik voorkomt dat en maakt de zit voor zowel rijder als passagier een stuk aangenamer. Je begrijpt dat rijden met duo bij mij een zeldzaamheid is.]

Terug naar de eerste dag. Als vanuit de kust koers richting het maanachtige berglandschap wordt gezet rijden we precies de donkere wolken tegemoet. Lange tijd is de voorspelde regen van het kaliber “je zou het erger kunnen treffen”, waardoor onze Zuid-Afrikaanse voorrijder het tempo er goed in weet te houden. En dan druk ik me nog bescheiden uit. Hem niet uit het oog verliezen betekent dat er flink zal moeten worden gepookt en dat doen we dan dus maar. Om vervolgens bij de eerste fotolocatie gearriveerd al een aantal stevige conclusies te kunnen trekken: 1) deze derde generatie stuurt inderdaad
De twee belangrijkste elektronische gadgets, adaptieve cruise control en verbeterde semi actieve vering met meer instelmogelijkheden. Standaard, uiteraard

De koffers zijn niet standaard, dat dan weer niet. Het lagere zadel is wel lekker wanneer je niet zo groot bent

De Akra uit de PowerParts catalogus klinkt totaal niet harder dan de standaard pijp (en dat is maar goed ook, luid is uit). Brembo remmen met Bosch ABS, kun je knetterhard mee remmen in de regen gemakkelijker dan ooit. 2) hij geeft je zoveel feedback (en daarmee vertrouwen) dat je in de regen net zo sportief kunt knallen als wanneer het droog is. 3) de grip van de Mitas banden is on-voor-stel-baar, wat heeft KTM hier een goede keuze gemaakt. 4) de Brembo remmen met Bosch bochten-ABS zijn zó ontzettend goed dat je ook in de regen vol kunt ankeren. En we bedoelen hier echt vól ankeren, hoe hard we ook onze stinkende best hebben gedaan, het is ons niet gelukt om het ABS in te laten grijpen. Of het is zo geavanceerd dat we ’t niet hebben gevoeld, dat kan natuurlijk ook. 

De lofzang is nog niet ten einde. De Rain-modus waar ik eenmaal in de regen naar was geswitcht beschikt over een gasrespons die zo zijdezacht is dat je bocht-uit te allen tijde meteen vol op het gas kunt gaan, zonder dat daarbij een te enthousiast ingrijpende tractiecontrole je de lol verpest. De langere achterbrug en dientengevolge meer mechanische grip heeft hier duidelijk z’n vruchten afgeworpen. Ook de compleet nieuw ontwikkelde vering heeft hier een belangrijk steentje (zeg maar belangrijke steen) aan bijgedragen. KTM heeft ervoor gekozen om de settings van vering en rijmodi niet aan elkaar te koppelen, wat je de vrijheid geeft om zelf je eigen keuzes te maken. Wat rijmodi betreft heb je de keuze uit Volgende keer toch maar ook winterkloffie meenemen, je weet dus maar nooit. Oh, en KTM, volgende keer graag wél met handvat- en zadelverwarming. Je weet immers maar nooitSport, Street, Rain, Offroad en Rally (optioneel), terwijl qua vering je kunt kiezen uit Comfort, Street, Sport, Offroad en Auto, waarbij gebruik wordt gemaakt van de data die door een nieuwe (verbeterde) 6-assige IMU wordt aangeleverd.

Als vanuit fotolocatie 1 koers naar het tweede fotopunt wordt gezet worden de omstandigheden er niet beter op. Even lijken we de buien achter ons te laten, maar dan kronkelt de weg precies richting het volgende regenfront. Ditmaal als vijfde in de groep zie ik het gat op de ‘kopgroep’ steeds groter worden, wacht mijn kans af tot het veilig is de twee collega’s voor me in te halen en ga daarna vol op het gas teneinde het gat weer dicht te rijden. Daarbij nog steeds rijdend in Rain-modus en met de vering in de Auto-stand, waarmee je ook in sportief tempo dus best ver mee kunt komen. Eenmaal aangesloten bij de kopgroep switch ik zowel de rijmodus als de vering naar Sport, om tot de aangename ontdekking te komen dat dit in de steeds heviger wordende regen geen enkel moment als (te) intimiderend aanvoelt. Sterker: ik kan me niet herinneren ooit met zoveel vertrouwen te hebben gereden (lees: geknald) in de regen en daarbij zoveel lol te hebben gehad. Behalve dan dat ik stilaan aan het afkoelen ben en een crosshelm met crossbril onder dit soort omstandigheden geen slimme keuze is geweest.