test: Aprilia Tuono V4 1100 Pikes Peak racer

De in Californië woonachtige Pacillo is PR & Event Manager van Piaggio Americas, dat van Latijns Amerika tot Canada strekt, en had met enige jaloezie toegezien hoeveel publiciteit zowel Ducati als KTM hadden gegenereerd met het succes van Pikes Peak. “Racen zit in het DNA van Aprilia,” zegt hij, Rennie Scaysbrook (li) en Aprilia USA PR man Shane Pacillo (re)“en de Amerikaanse markt heeft zoveel mogelijk significante evenementen nodig hier in ons Westelijk halfrond, net als in Europa. Dus ik stelde mijn bazen hier en in Italië voor om Rennie te ondersteunen en zij vonden het een goed idee. Rennie vond het zelfs beter – dus we moesten presteren!”

Rennie had een helder beeld hoe hij met de Aprilia zou gaan winnen, en dat betekende dat Jeremy Toye als crew chief moest worden ingehuurd. De 38-jarige Toye wordt gezien als een van Amerika’s beste straatracers ooit, na twee keer de Isle of Man TT te hebben geracet, op het podium van de Macau GP te zijn gefinisht en in 2014 Pikes Peak te hebben gewonnen op een eigenbouw Kawasaki. “Ik wilde Jeremy in mijn team voor Pikes Peak omdat ik wist dat hij weet wat je nodig hebt om te winnen,” zegt Rennie. “Ik wilde vooral zijn input op het rijwielgedeelte, omdat ik dacht dat we de KTM in 2018 te stug hadden afgesteld.
Helemaal standaard is 'ie niet meer, maar nog wel standaard genoeg om in de productie-klasse in te mogen schrijven. 

Het uitlaatsysteem is het enige wat je als 'raceonderdeel' zou kunnen tellen. De gesmede wielen en Öhlins vering is afkomstig van een RSV4 RF, de ECU is door Aprilia Racing geherprogrammeerd

Ondanks de hogere vering van de RSV4 kwam 'ie op Pikes Peak nog steeds grondspeling te kort Dus dit jaar wilde ik de andere kant opgaan en maakte van de Aprilia een gemakkelijkere machine. Ik dacht dat met iets minder koppel dat een V4 heeft ten opzichte van een V-twin, om ‘m dan sneller door de bochten te jagen het beter zou zijn om ‘m iets meer als een straatmotor te laten aanvoelen.”

Dus werd een compleet nieuw 2019 model Tuono V4 1100 Factory naar Toye’s werkplaats in San Diego verscheept, waar hij tot een PP racer werd omgebouwd met verschillende onderdelen van een RSV4 Factory. Aprilia besloot om niet met de straatlegale Superbike te racen, omdat de Heavyweight Division in Pikes Peak is voorbehouden aan productiemotoren die standaard met een eendelig stuur worden geleverd – een Naked dus, zoals de Tuono. De enige klasse waar clipons wel zijn toegestaan is de Exhibition Prototype klasse, wat in feite een open raceklasse is waar van alles en nogwat aan mee kan doen, variërend van fabrieksprototypes en eigenbouw specials tot regelrechte Superbikes. Marketingtechnisch levert het echter alleen iets op wanneer je de Heavyweight Division raceklasse wint.   

De 1.078cc 65° V4 van de Tuono bleef compleet standaard, buiten het complete Akrapovic titanium uitlaatsysteem uit de Aprilia aftermarket catalogus. Na veel experimenteren koos het team uiteindelijk voor een veel kortere 15/54 eindoverbrenging, waar 15/42 standaard is. Dat is ongeveer de gearing die stuntrijders kiezen, maar Rennie had er een goede reden voor. “Tijdens een bandentest die we eerder aan het begin van de maand hadden gedaan had ik zoiets van – jezus wat is dit ding traag!” zegt hij. “We wisten dat we exact 170 pk aan het achterwiel hadden, maar dat was op zeeniveau. Op een hoogte van 6.000 voet (ca. 1.800 mtr) waren dat er nog 160 bij de eerste mapping, maar toen kregen we issues met de benzine. NEen Tuono is op zich al supervet, nooit gedacht dat daar nog een overtreffende trap van zou zijnadat we de mapping hadden aangepast hadden we nog ongeveer 8 pk ingeleverd. Op de racedag zelf hadden we het vermogen weer tot 162 teruggebracht, maar daar hebben de jongens wel serieus hard voor moeten werken. Dus besloten we om de overbrenging in te korten, zodat de eerste drie versnellingen de motor direct zou reageren, om de bocht uit te kunnen knallen. Het werkte – ik denk dat ‘ie nu nog 225 km/u loopt als je geluk hebt, maar daar ben je wel rap!”

Aan het rijwielgedeelte heeft Toye de meeste tijd besteed. Allereerst door Aprilia’s Naked hotrod te transformeren tot een racer door montage van een Attack Performance rem/schakel set en een SharkSkinz replica RSV4 zitje en kuip, die daarna is gespoten en gewrapt in een toepasselijk tricolor kleurschema door Syndicate Racing in Denver, Colorado. Toye heeft vervolgens het stuur tien graden naar beneden gedraaid, na eerst iets van het onderste klemdeel af te hebben gehaald. 

Daarna begon het echter werk. Toye monteerde de 5mm langere volledig instelbare 43mm Öhlins NIX30 voorvork en TTX35 achtershock van een RSV4 Factory. Even werd overwogen om de cartridge kit te monteren, maar dat bleek niet nodig te zijn. “Mijn grootste vraagteken met de Aprilia was dat we niet genoeg grondspeling zouden hebben,” zegt Rennie, “vooral de olieopvangbak onderkuip waarmee we reden. In Pikes Peak is het niet verplicht, maar ik wilde het hoe dan ook voor de veiligheid. Je levert wat aan grondspeling in, maar met de langere vering – de TTX achtershock is ook nog eens 10mm langer – was dat deels weer opgelost. Er zijn een aantal flinke golvingen die de onderkant van de motor behoorlijk schaven wanneer je daarover rijdt, dus moet je de motor zoveel mogelijk rechtop houden en er zelf zoveel mogelijk naast hangen om de schade te beperken. Zelfs de KTM kwam hier grondspeling te kort en die is een flink stuk groter dan de Aprilia.” RSV4 RF Met een motor als deze heb je geen blauwe pillen meer nodig. Wat. Een. Fiets.gesmede wielen werden gemonteerd, waarbij om het 6 inch achterwiel een 200/60 17 Pirelli Diablo Superbike slick werd gemonteerd. “We waren aan het overwegen om met carbon wielen te rijden, maar dat was uiteindelijk niet nodig omdat het gewichtsverschil tussen de carbon en Aprilia wielen behoorlijk klein was,” zegt Ronnie. “Het was een zorg minder.”

Met de langere vering werd het probleem van grondspeling opgelost, wat voornamelijk was ontstaan doordat Rennie had gekozen voor een zachte veerafstelling. Ik ontdekte dat voor mezelf toen ik enkele maanden na zijn overwinning op de 4,99 km lange 12-bochten tellende Buttonwillow Raceway in de Central Valley van Californië nabij Bakersfield met de racer kon kennismaken, die hij en Shane Pacillo voor me hadden meegebracht. Op enkele kunstmatig aangelegde heuvels na, met elk en blinde apex op de top, is het terrein zo vlak als een biljart en is daarmee haast het tegenovergestelde van Pikes Peak, net als het weer dat met 40 graden in een brandende zon om af te knappen is.