Zoeken

test: Aprilia Tuono V4 1100 Pikes Peak racer

Survive, and win

20 januari 2020
Afgelopen jaar wist Aprilia eindelijk weer een race van internationale allure te winnen. De Australiër Rennie Scaysbrook won de roemruchte Pikes Peak International Hill Climb met een Tuono V4 1100 Factory, maar de zege werd overschaduwd door de tragische dood van Carlin Dunne. Op de Buttonwillow Raceway in Californië kregen we een exclusieve kans de Tuono V4 1100 Pikes Peak racer te testen.

Motorracen is inherent aan gevaar – maar er is geen gevaarlijkere race op deze planeet dan de jaarlijkse Pikes Peak bergklim in Colorado, die voor het eerst in 1016 plaatsvond en daarmee het op een na oudste motorsport event in de Verenigde Staten is na de Indy 500, en het oudste event met motoren. 12,42 mijl in lengte (in metrische afstanden is dat 19,99 km), met een gemiddelde stijging van 7,2% slingert het 156 Vergeleken met dit is de Isle of Man TT 'a walk in the park'. bochten tellende circuit, dat pas in 2011 volledig is geasfalteerd, langs de berg omhoog tot een hoogte van 4.302 meter – de hoogste piek in het zuidelijke gedeelte van de Rocky Mountains. 

De race begint op een hoogte van 2.743 meter (voor je idee, da’s ongeveer de top van de Stelvio) en wordt dus compleet verreden op een hoogte die mensen naar adem doet snakken – wat ook voor de motoren geldt. En hoewel er talloze pogingen worden ondernomen om in de bochten vangrails en zelfs Airfences te voorzien zijn er nog steeds ontelbare onbeschermde afgronden waar elke fout wordt bestraft met een duik naar een zekere dood. Zelfs rijden over de relatief smalle weg naar de piek op een straatfiets, zoals ik heb gegaan, is een behoorlijk ontmoedigende ervaring. Van de gedachte hier te racen lopen de rillingen me over de rug – en ik spreek als tienjarige ervaringsdeskundige van de Isle of Man TT, met 4 top 10 finishes op mijn naam. 

Wat me nog trotser – en opgeluchter – maakte om op zaterdag 30 juni van afgelopen jaar te vernemen dat de 36-jarige Rennie Scaysbrook eindelijk zijn vierjarige ambitie had gerealiseerd tot King of the Mountain te worden gekroond. Dat deed hij door Pikes Peak te winnen op een Aprilia Tuono V4 1100 Factory, na drie jaar op rij met een KTM op de tweede plaats te zijn geëindigd. Hij was daarmee de eerste Pikes Peak kent hoogte- en dieptepunten. Na 4 jaar eindelijk als winnaar worden afgevlagd, om vervolgens te vernemen dat je grootste rivaal is verongeluktAustraliër die het event zou winnen en daarbij ook nog eens het ronderecord verpletterde met 4,662 seconden naar 9’44,963. Scaysbrook bereikte daarmee zijn primaire doel om de andere fabrieksondersteunde machines van Ducati, BMW en KTM achter zicht te houden. Tragisch genoeg liet zijn grootste rivaal voor de overwinning, viervoudig winnaar Carlin Dunne die eveneens 36 jaar oud was, het leven in een crash in de allerlaatste bocht op het prototype van de nieuwe Ducati Streetfighter V4, die in de Exhibition klasse was ingeschreven. Begrijp je nu waarom ik opgelucht was dat Rennie de race had overleefd? 

Dat is omdat de jonge – hey, in ieder geval in mijn ogen – Aussie min of meer lid is van de Cathcart familie sinds hij als 11-jarige jongen bij ons in Engeland kwam wonen. Mijn vriendschap met zijn vader Jim (de eerste Aussie die in het AMA 500MX kampioenschap reed en teamgenoot was van Mike Hailwood tijdens zijn rentree in motorracen in 1977/1978) leidde ertoe dat ook Rennie en ik beste vrienden werden, en nu collega’s. Ik was dan ook in eerste instantie geschokt toen ik vernam dat hij Pikes Peak wilde gaan racen en zelfs KTM North America had overtuigd hem te ondersteunen door een 1290 Super Duke ter beschikking te stellen. Horror maakte echter plaats voor aanbidding toen Rennie op de pole position kwalificeerde tegen voormalig winnaars als Jeremy Toye en Carlin Dunne, die een echte mentor was geweest in zijn PP leercurve. Daarna kwam de opluchting, nadat hij met 5 seconden voorsprong was gecrasht, maar wel verder had kunnen racen en als vierde was gefinisht, op 27 seconden van winnaar Bruno Langlois op de Kawasaki Z1000. 

Het betekende echter ook dat Rennie geen andere optie had dan het jaar daarop terug te keren. KTM begon er de voordelen van in te zien en zette een tweemans team op met fabrieksondersteuning met hun eigen rijder Chris Fillmore, die met een verpletterend ronderecord de race won, met Toch is dit een van de gaafste en meest uitdagende races ter wereldRennie tweede en een 1-2 voor KTM. In 2018 hoopte hij dat driemaal scheepsrecht zou zijn met de Super Duke, maar verloor de race aan Carlin Dunne op de fabrieksondersteunde Ducati Multistrada met een miniem verschil van 0.692 seconde, het kleinste verschil ooit in de geschiedenis. 

“Dat was pijnlijk,” zegt Rennie. “Dus stond het als een paal boven water dat ik in 2019 terug zou komen om Carlin te verslaan. Maar om dat te realiseren moest ik van merk switchen en met Aprilia in zee gaan, omdat KTM dit jaar geen nieuwe machine voor me wilde bouwen, omdat ze de 2020 Super Duke in de pijnlijn hadden. Ik was dus een beetje om me heen aan het kijken toen Shane Pacillo van Aprilia me vroeg om te lunchen en me vroeg of ik interesse had om Pikes Peak met een Tuono V4 1100 Factory te doen. Mijn antwoord was kort maar krachtig: “Natuurlijk!”

 

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Kevin Wing, Larry Chen (Pikes Peak event)