Test: Triumph Speed Twin

Uitgangspunt voor de Speed Twin is de Thruxton geweest, maar tijdens de presentatie wordt nog eens extra benadrukt dat de fiets niet als een Thruxton-met-breed-stuur, maar als een nieuw losstaand model moet worden gezien. Ten opzichte van de Thruxton zijn volgens Triumph meer dan 80 onderdelen nieuw, waarvan een groot deel in het vernieuwde motorblok zijn terug te vinden: de samengestelde koppeling, balansassen, magnesium kleppendeksel, lichter koppelingsdeksel en een nieuw uitlaatsysteem, wat bij dat laatste ook voor een fraaier geluid heeft gezorgd.
We leven in 2019, dus mag LED verlichting niet ontbreken. Terwijl 't wél heerlijk klassiek oogt

Mochten de knopjes je bekend voorkomen. Dat kan, je vindt ze tegenwoordig op alle Triumph modellen terug. Grondplaat van de dubbele tellers is het enige kritiekpuntje voor wat betreft het design

Modern Classic, en dus knalt het geborsteld aluminium je tegemoet. Monza tankdop is gaaf! Bij de koppeling alleen al is 1 kilo aan gewicht bespaard, wat een vermindering in inertia van maar liefst 23% heeft opgeleverd. 

Verminderde inertia is trouwens de rode draad in het Speed Twin project, dat drie jaar geleden is gestart. Gesprekken met klanten had Triumph geleerd dat er nog een gat was in de markt, motorrijders die de stijl, looks en kwaliteit van een moderne klassieker leuk vinden, maar ook een opwindende en uitdagende rijervaring willen beleven, zonder daarbij met een extreme zithouding te worden afgestraft. Ofwel, de stuureigenschappen van een moderne roadster, maar dan verpakt in een oogstrelend klassiek design. 

Alleen al wat design betreft zijn ze daarin wat ons betreft absoluut in geslaagd. Het geborstelde voor- en achterspatbord, de mooi vormgegeven tank waar je mooi je knie tegen de uitsparing aan kunt leggen, het op risers gemonteerde vlakke, taps toelopende stuur met fraai Speed Twin logo in de klem, het vlakke zadel dat trouwens een 10mm dikkere vulling (met luchtkamer) heeft voor beter zitcomfort, de Monza tankdop en de Bar end spiegels (waar je verdomd goed zicht naar achteren in hebt), tot in het kleinste detail ziet de Speed Twin er likkebaardend uit. Elegant, sportief en rete-cool. Die Speed Twin dan hè...Het enige waar we niet echt van gecharmeerd zijn is de vormgeving van de tellerplaat, die een tikkie té modern is voor een Modern Classic.

Nu zou in principe het switchen van clip-ons naar een breed stuur bij de Thruxton al voldoende zijn geweest om een roadster te creëren die precies aan de criteria van het onderzoeksteam zou voldoen, maar Triumph wilde meer dan alleen dat. Doel was niet alleen de beste fiets van de eigen Modern Classic familie, maar de beste retro in z’n klasse te ontwikkelen. En dus blijven tijdens de presentatie modellen als de Kawasaki Z900RS en de BMW R nineT niet ongenoemd en worden de verschillen nog eens benadrukt: 10 kilo lichter dan een Thruxton (7 kg lichter dan een Thruxton R), maar ook 10 kilo lichter dan een R nineT en 4 kilo lichter dan een Z900RS. Veel belangrijker is echter waar dat gewicht is bespaard, het voorwiel inclusief remschijven is 2,9 kilo lichter dan de Thruxton, wat een reductie van 28% in inertia (daar is ‘ie weer…) heeft opgeleverd, terwijl die reductie in inertia bij het 1,7 kilo lichtere achterwiel zelfs 41% is geweest. En dát vertaalt zich naar een veel lichter stuurgedrag.