Test: Kawasaki W800 Street

Drie jaar nadat Kawasaki ons het idee gaf dat er na een halve eeuw een einde was gekomen aan het W-tijdperk heeft Team Green met de lancering van de W800 Street en W800 Café een vierde hoofdstuk toegevoegd aan de geschiedenis van het historische en iconische model, waarmee Kawasaki zich in 1966 manifesteerde als big-bike fabrikant. De W800 Street is op alle vlakken verfijnd en Onderschriftbeter gemaakt – het blok loopt veel mooier en voelt beduidend frisser aan, hij stuurt veel frisser en fruitiger en remt beter – en ook het design is op anno 2019 gezet – strakker, met oog voor detail.

Maar toch, ondanks dat deze W800 Street de beste W is die Kawasaki ooit heeft gemaakt, geheel in de geest van de eerste W, kan ik niet zeggen dat ik ‘m ook leuker vind. De Final Edition voelde in alle opzichten logger aan, maar gaf juist om die reden me het gevoel met een echte gentleman klassieker onderweg te zijn, waar deze W800 Street iets té modern voor m’n goesting is – iets té modern-classic als je begrijpt wat ik bedoel. 

Met al dat sprankelende chroom, fraaie driedimensionale logo’s en prachtige kleurstelling was de Final Edition een oprechte reïncarnatie van de W3 – het laatste model uit het eerste W-tijdperk – en was daarmee een brok emotie ten voeten uit. En is dát niet waar het bij een retro-klassieker nog het meest om draait? Ach, vroeger…

Stuurt beter, remt beter, loopt mooier en is veel vlotter dan de oude W

Misschien een tikkie té modern, té gelikt en té goed