De hele grote Retro test

 Als we de Yamaha’s toch al genoemd hebben, pakken we deze direct ook maar wat verder aan. Al sinds de eerste meters heeft de MT een goede indruk op ons achtergelaten. Vooral het blokje kon op ieders waardering rekenen en sindsdien is er geen test voorbij gegaan zonder dat de MT een wiel in de lucht gooide. Het lijkt haast een Yamaha eigenschap, het bizarre gemak waarmee een naked uit deze
Over het design van de Yamaha's is veel geschreven. Met name deze kleurstelling is kenmerkend

Dan is het zelfs bijna jammer dat de XSR zo zwart is... maar gelukkig valt er nog genoeg te zien fabriek het voorwiel wil lichten. Vaak ook geholpen door de vering, moeten we er bij zeggen, want vooral in het begin was het de achterschokbreker die hier een flinke rol in had. Het heeft even geduurd, maar inmiddels hebben zowel de MT-07 als de MT-09 beide een forse upgrade gehad en is dit probleem grotendeels verholpen. De 900 staat in SP-trim zelfs mijlenver verwijderd van het origineel en een beetje doorontwikkeling is dan ook goed te merken. Maar goed, ook uiterlijk hebben ze een kleine facelift gekregen, met de motor die hier staat als eindresultaat. Prima ding dus. Toch? 

Nou ja, het is wel een kwestie van smaak. De hoofdredacteur, en velen met hem, kunnen maar niet wennen aan de styling, oud of nieuw. Gelukkig voor Yamaha zijn er net zo veel die het helemaal te gek vinden, maar dat het tongen los maakt staat fier boven water. Komen we weer terug op de motor zelf. Hoewel op de vorige pagina, waren we al tot de ontdekking gekomen dat het blok in zowel de MT als in de XSR simpelweg een stuk soepeler is dan een luchtgekoelde twin van ruwweg dezelfde inhoud. Dat onderstreept nog eens hoe toegankelijk het ding is, hoe vergevingsgezind en hoe fijn om te rijden. Dat weet ook Yamaha, maar vooral ook degene die zo’n ding koopt. Het komt namelijk regelmatig voor dat je een rijschool voorbij ziet komen met een contract bij Yamaha, met dus een set van precies deze machines. Het karakter van de MT maakt ‘m uitermate geschikt voor ruw en ongepolijst werk, of minder eerbiedig gezegd: om het op te leren. En daar is met de rest van de motor ook rekening mee gehouden.
De XSR is meer een moderne mix, vergeleken met de andere retro's. Maar toch, het idee blijft gelijk

En ook hier zitten de echte verschillen in de details. Zoals opnieuw het dasboard, om maar wat te noemen

Weer overeenkomsten in de wielen/achterbrugsectie. En een vervangingspijp voor de retro...

Ook op het vlak van verlichting is het old skool versus new skool.

Het grootste verschil misschien? Spreekt voor zich, dat wel
Dat betekent in de praktijk: hoewel de zithoogte nog best redelijk is, zit je ook fijn ‘in’ de motor en hoef je niet ver te reiken naar het stuur. Het is gebruiksgemak troef, wat ‘m misschien ook wat ingetogen maakt. Opvallend is vooral dat het stuur hiermee ook niet ‘te’ breed is geworden, wat wij dus ervaren als ‘eigenlijk best smal’. Leuk voor kort manoeuvreren, maar tegelijk ook een beetje eh.. nou ja, ingetogen, dus. 

En dat is het grote verschil met de XSR. Nog een keer het design zo veel mogelijk in het midden gelaten want daar lopen de meningen nogal over uiteen, maar het is de zitpositie die het grootste verschilt maakt. Dat was zelfs nog iets groter bij de introductie, toen de MT nog een beetje gebukt ging onder z’n ‘oude’ veerkarakter terwijl de XSR van meet af aan al een stuggere en daardoor prima schokbreker onder de kont stak. Het verdere verschil is vooral het zadel dat iets hoger maar vooral vlakker is, de tank die iets klassieker gelijnd is en dus ook vlak doorloopt waar het zadel ophoudt en het vooral bredere stuur. Al die kleine wijzigingen missen hun effect niet: de XSR voelt stoerder aan, gespierder, volwassener, meer ‘mans’. Terwijl het qua gewicht nauwelijks uitmaakt en de geometrie zelfs exact gelijk is, komt zo het potentieel van het blokje nog meer tot z’n recht. Nu rij je ineens een motor die je echt graag je wil oplegt, met meer overtuiging een bocht ingooit (je hebt immers meer hefboom en bent dus ook meer de baas) en waar je dus meer en liever een stevig robbertje mee worstelt. En dat je daar dan ook meteen meer retro bij uitziet is haast een bijkomstigheid. EN zoals gezegd, niet iedereen is het eens met de uitstraling. Sommigen durven het zelfs nog veel te modern te noemen, of niet gewaagd/retro genoeg. Prima, daar is namelijk met de eindeloze reeks accessoires nog van alles aan te doen, maar bovendien heb je dus eigenlijk gewoon een moderne fiets… maar dan eentje die wat meer durft. En daarmee jij ook.