Test: Yamaha MT-09 SP

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Alessio Barbanti, Jonathan Godin

Aangename verrassing

Nou blijft de ene motor soms wat beter hangen dan de ander. Dat heeft ook met voorkeuren te maken, maar ook met omstandigheden. Dus toen we afgelopen zomer dan eindelijk de MT-09 en de Z900 in een direct vergelijk hadden, stond ik direct met m’n hakken in het zand toen jongeheer Smits de motor uitmaakte voor alles wat slecht is, plus een paar onverstaanbare Limburgse termen om het af te maken. Was dat nou dezelfde MT waar ik de winter ervoor zo lekker mee gereden had? Maakt hij dat ding nou werkelijk met de grond gelijk? Is ie nou helemáál!? Maar goed, positieve eerdere ervaringen staan dus niet altijd gelijk aan feiten
Uiterlijk zijn de verschillen subtiel en voornamelijk in de kleur. Het nieuwe display is chique

Uiteraard staat het er wel op... blauwe stiksels in het  zadel maken het af

De vering is echt niet te missen. Hier zit het verschil, dat mag iedereen zien

Subtiele details, overal is aan gedacht. Alles onder de lak op de tank, zonder randjes bij een direct vergelijk en het was gewoon onomstotelijk: hoe leuk ik de MT standaard al vond, het was bepaald niet een toonbeeld van stabiliteit. Maar goed, met die ervaring nog vers in het geheugen was het dan ook een aangename verrassing te mogen vernemen dat Yamaha daar zélf een oplossing voor aandraagt in de vorm van de nieuwe MT-09 SP. En niet zomaar eentje, maar gewoon met een serieuze Öhlins achter en flink verbeterde en beter instelbare KYB vóór. Klinkt als in één keer alles opgelost. Hoe dan ook reden genoeg om er eens heel scherp op te gaan letten. Extra scherp.

Mooie kans om zich te bewijzen dus, als we ons op een koude januarimorgen klaar maken voor een stevige proefrit. En we zullen het weten ook, want we komen onderweg zo’n beetje elk denkbare wegdek tegen.

Maar eerst gaan we toch even door de vernieuwingen heen. Het klinkt zo simpel, een MT-09 met nieuwe vering, maar dat kan toch ietsje chiquer. Dus daar gaat ie. Strikt genomen is het wel waar, bijna al het andere is gelijk gebleven. Zelfde blok, zelfde opties, zelfde remmen, geometrie, noem maar op, alles is gelijk gebleven. Om toch te laten zien dat het hier over iets speciaals gaat, deelt de SP de kleurstelling met de R1M en MT-10 SP. Nog eens afgemaakt met velgen in de juiste kleur blauw inclusief typenaam-stickers op de velg en goudkleurige vorkpoten om te matchen met de schokbreker. Of het een beetje wil? MwaaEn ook te laten zien dat het ze wel redelijk menens is. Dan is er nog het zadel, overgenomen van de Street Tracker en dus stiekem wél een klein beetje anders,maar vooral vlakker dan het standaardzadel. Daardoor zit je dus toch net wat meer bovenop de motor dan anders, wat ‘m dus niet noodzakelijk stabieler maakt. Dus ze durven wel… als we over details praten: het display is omgekeerd, van zwarte letters op een lichte ondergrond is het nu lichte letters op een zwarte ondergrond. Details, maar daar gaat het wel om. Bovendien is het daardoor makkelijker herkennen. De MT-09 heeft niet zo’n uitgebreide makeover als de MT-10, maar dat kan ook niet vanwege het budget. Dus niet zomaar ineens een TFT display, maar dit. Toch leuk dat ze er aan denken, vind ik dan.

Die Öhlins kom je niet omheen. Knalgeel, dikke letters, duidelijk. Wat het nog duidelijker maakt is de unit met draaiknop aan de linkerzijkant voor de veervoorspanning en de kleinere draaiknop voor de ingaande demping. De uitgaande demping zit goed bereikbaar onderop de schokbreker zelf. Omdat deze schokbreker van een ietsje hoger niveau is dan de standaardschokbreker, kan ook de afstelling gewijzigd worden. En dus treffen we een lichtere veerconstante dan standaard, gewoon omdat het kan. Het echte werk wordt gedaan door de demping. Hetzelfde geldt voor de voorkant, waarbij de veer een tweetrapsconstante heeft gekregen: een iets lichtere voor het zachte werk, gevolgd door een zwaardere voor de echte klappen. Tel daarbij een volledige instelbaarheid van veervoorspanning, ingaande én uitgaande demping, inclusief high en low speed instelling, en je hebt het over een totaal andere unit. Oh en die demping is nu verdeeld over beide poten in plaats van één. Hier kun je nog eens wat mee.

Geduld beloond

En hoewel dat direct al merkbaar is, wachten we nog even rustig af wat de route ons te bieden heeft. Voordat we situaties gaan nabootsen, is het misschien gewoon een kwestie van tijd voordat die situatie zich vanzelf voordoet. Het geduld wordt beloond, al is er eigenlijk nauwelijks geduld nodig. gedurende de dag krijgen we elke denkbare combinatie van wegdek en bochten vorogeschoteld, Kan niet wachten tot we deze kunnen vergelijken met de restinclusief vorstschade, biljartglad nieuw asfalt, puin, onverwacht opduikende natte plekken, hobbels, krappe bochten, lange bochten, supersnelle bochten, verzin het zo gek en we komen het tegen. En de MT? Die doet precies wat er van ‘m verlangd wordt.

Helemaal geen krimp. Wat we ook tegenkomen, de MT reageert zoals je kan verwachten en niks meer. Geen nervositeit, geen instabiliteit, niks. Kan me herinneren dat de motor in lange doordraaiers (bij eh… ‘bovengemiddelde’ snelheid) soms zo levendig werd dat het gas gelost moest worden, nu kun je gewoon doorknallen. En dat betekent niet dat de motor getemd is, integendeel. De geometrie is niet veranderd en dat voel je. Het is nog steeds een superlicht sturende machine en met een tik tegen het stuur merk je ook nog steeds dat Yamaha ‘m knap op het randje heeft ontworpen, maar de vering houdt nu alles binnen de perken in plaats van erbuiten. Precies wat je zou verwachten dus. En al voelt de rit nu redelijk stug, laat de voorrijder terloops even vallen dat de veervoorspanning achter volledig open staat. Een korte check bevestigt dit, wat betekent dat de MT nu niet alleen enórm Portugal in januari.. net als thuis eigenlijk, maar dan zonnigveel reserve heeft, maar de Öhlins dus ook met grote voorsprong alles makkelijk aankan. Hetzelfde geldt voor de voorkant, waar de gouden voorvork wel heel duidelijk doorgeeft wat er onder je gebeurt, maar het ook nog makkelijk veel gekker kan. Check even de verstelling van de veervoorspanning en je ziet dat ook dit redelijk los staat.

Dit betekent dat de MT nu eindelijk kan laten zien wat ‘ie kan, wat blok en frame eigenlijk altijd al hebben gekund. En vrees maar niet dat dit ook maar enigszins in de buurt komt van de MT-10, dat is een totaal andere machine. Yamaha heeft bewust gekozen voor een afwijkende geometrie die –vergeleken met andere nakeds in z’n klasse- veel meer lijkt op een supermoto en plukt daar nu de vruchten van. Hopen we tenminste, want dat is ‘ie wel waard. Bij de MT-10 heb je het over een dikke naked, de MT-09 is lichter en lichtvoetiger. De driecilinder lijkt ook in de verste verte niet op de crossplane vier in lijn natuurljk. Maar dat is ook nooit de bedoeling geweest, daarvoor maak je geen driecilinder.
verstelling alom, mogelijkheden in overvloed! Nieuwe circuitfiets? Wie weet....

Aan afwerking heeft het bij Yamaha nooit gelegen. Aan het blok ook niet! Maar nu kunnen we wel het volle potentieel van het blok benutten en dat lukt ons dan ook prima. Zoals ook bij de vorige MT-09 zijn tractiecontrole en mappings een stuk verbeterd ten opzichte van de eerste versie en is er nu prima te rijden in alle drie de mappen. Nog steeds volstaat de standaardmap prima, maar zet je ‘m in de scherpere A modus, dan word je niet meer zo verrast door een overdreven giftige gasreactie. Na verloop van tijd was ik zelfs vergeten dat ik in A modus reed. Hetzelfde geldt voor de milde B modus, die weliswaar wat ‘liever’ is, maar nog mijlenver vaneen geknepen ‘rain’ modus afligt. Ook in B kun je je maten moeiteloos bijhouden. De mappings zijn nu dus echt puur een kwestie van smaak. Qua tractiecontrole is ook alles hetzelfde gebleven, wat betekent dat je eigenlijk in stand 1 altijd goed zit: wel het digitale vangnet, maar niet de storende bemoeienis. Wil je spelen, dan laat stand 1 genoeg frivoliteiten toe om je te laten denken dat je kunt wheelieën. Wel met beleid uiteraard, soepel op het gas rollen werkt nog het beste. Wil je de koppeling er bij nemen, dan kun je het beter toch uitzetten. Misschien dat een nieuwere band nóg beter wordt?Maar anders werkt het uiterst intuïtief en word er subtiel ingegrepen op een manier die erg dicht bij je eigen reactietijd ligt. Uiteraard lijkt het daardoor zelfs nog meer alsof je het allemaal zelf in de vingers hebt, maar als je je vrienden niks vertelt, zullen wij dat ook niet doen.

De quickshifter maakt geen deel uit van het updatepakket en is dus dezelfde als bij de MT van vorig jaar. Dat betekent dat het niet de meest soepele in z’n soort is en dat is nog steeds het geval. Maar zoals destijds ook zo was, werkt het beter hoe meer haast je hebt. Bedien de pook met een beetje haar op je tanden, dan zijn de overgangen snel en trefzeker. Sowieso gaat het schakelen zonder problemen, de quickshifter is gewoon een bonus. Niemand verplicht je ergens toe en voel je een keer een neiging tot sportief rijden, dan is ‘ie aanwezig. En dat komt nu dus vaker voor dan voorheen, omdat de motor er nu een stuk beter op berekend is. Vanzelf ga je er voor zitten, schuif je je kont iets naar achter en kun je moeiteloos knallen.

Conclusie

Dus, maakt de MT09SP de belofte waar? Jazeker wel. Heel in het kort is het gewoon een MT-09 met luxe vering, niks meer maar vooral ook niks minder. Is dit de MT die Yamaha direct al had mogen neerzetten? Van ons wel. En als je het over de prijs hebt: in Nederland kost de SP 1500 euro meer dan de gewone MT en komt dus uit op €12.000 euro. Dat is wel een stuk duurder dan standaard, maar vergelijk je ‘m met de naaste concurrenten dan valt het verschil nog te overzien. De SP komt met z’n luxe uitvoering op het niveau van de Europese concurrenten, wat helemaal niet verkeerd is.

Het verhaal kan kort, maar is duidelijk. Dat laat de SP wel zien.

Stukken beter, opent mogelijkheden, zo had 't moeten zijn

Kost wel ietsje meer natuurlijk, blijft een smaakkwestie want hij is echt anders dan de rest

Technische gegevens