Test: Yamaha MT-07

Nou is het natuurlijk altijd goed in deze streek en inderdaad is letterlijk elke weg direct raak. Dat heb je nou eenmaal in een landschap als dit, dus stiekem is het wel een beetje decadent zeuren. Dat neemt echter niet weg dat we de route gewoon erg graag rijden, ongeacht welke motor we nemen. Zo heb ik ooit een Brutale 800 introductie meegemaakt die heel simpel van Malaga naar Ronda en weer terug ging, maar ook een Dunlop Trailsmart met een GS 1200 en ook zijn we hier geweest met ZZR, GTR en Z1000SX. Het is dus inmiddels ook een leuke referentieweg aan het worden. Toch zullen we de ervaring met de nieuwe MT-07 maar niet in het referentierijtje noteren. De reden: de wolk -met daarin zo ongeveer heel Spanjes zoetwaterreserve- komt in riviertjes van de berg af, met ons daarbij.

Maar voor het zo ver was hebben we eerst nog de nodige kilometers bij redelijk droog weer af kunnen leggen, wat toch net onze mazzel als eerste groep was. De groepen na ons troffen het al minder. Maar even genoeg over het weer, het gaat om de motor. De goede bekende Yamaha MT-07. Wie houdt daar nou niet van…. Sowieso is de middenklasse van elk merk omarmd door velen, voor Yamaha geldt het niet anders. Groot, klein, oud, jong, beginnend of ervaren, iedereen kan en wil hier mee omgaan. Dat geldt voor ons al evenveel, met dit soort motoren heb je gewoon enorm veel pret. Kan nog hard genoeg, is niet intimiderend en stuurt als een kolibrie. Maar tegelijk hebben we het wel over volwassen motoren met een afdoende hoge afwerking. Het gebrek aan stoorzenders in de vorm van een woud aan elektronica maakt het bovendien puur en eenvoudig, dit is nog ‘echt’ motorrijden en dat willen we graag.

Voor de MT-07 geldt dat altijd al evenveel, maar we hebben natuurlijk wel altijd wat te piepen. In dit geval houden we ontzettend veel van het blok en zijn vermogensafgifte, maar dat wordt een beetje overschaduwd door de relatief zachte vering die de pret uiteindelijk toch een beetje drukt. Nee, dan de XSR. Zelfde blokje, vergelijkbaar rijwielgedeelte, maar wél al een stuk puikere vering. Had me gevraagd welke je zou moeten kiezen dan had ik zonder twijfel de retroversie genoemd. Hetzelfde gold voor de 900cc driecilinder… tot dit jaar. Want wat doet Yamaha in 2018: zowel de MT-09 als de MT-07 krijgen een upgrade. En in het geval van de triple zelfs een heel serieuze in de vorm van een SP versie inclusief Öhlinsbehandeling. Nou maken ze het met de MT-07 niet zó extreem gek, maar evengoed wordt de motor wel aangepakt en opgefrist.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Jonathan Godin, Alessio Barbanti, Yamaha

Geen extreme makeover

De reden dat het geen extreme makeover is geworden is eenvoudig: de motor moet én z’n toegankelijkheid behouden, én blijven spelen in dezelfde klasse. Maak je ‘m te goed, dan wordt ie ook te duur en komt te dicht in de buurt van de MT-09. Nu blijft het met €7.999,- nog altijd een keurig nette prijs. Om dit te kunnen is men gewoon slim geweest. Wat er aan een kant bij komt, is er aan de andere kant ook weer een beetje vanaf gegaan. De kunststofdelen zijn rondom wel opgefrist, De enige motor waar zo'n fluokleurtje in je kleding wel bij past. Dan moet je het aantrekken ookmaar een stuk minder complex geworden waardoor de productiekosten ook meteen lager werden. De foto’s laten zien dat dat niet ten koste is gegaan van de vormgeving. Wel hebben de engineers nog eens goed gekeken naar de motor en gezocht naar manieren om toch iets toe te kunnen voegen.

Zo is bijvoorbeeld het zadel voor zowel rijder als passagier wat groter geworden, zodat je meer ruimte hebt om te zitten. Prima. De tank is nieuw vormgegeven en sluit dus net wat anders aan bij je knieën. Persoonlijk vind ik het een klein beetje jammer dat de tank niet meer zo ‘doorloopt’ onder het zadel als voorheen, maar dat maakt voor de vorm van het zadel zelf niet uit. Bovendien blijkt dat juist daar de panelen veel te lijden hebben qua slijtage van gebruik. Nu niet meer dus. Het is wel bewust gedaan, om juist –zo kun je het inderdaad ook bekijken- het zadel wat verder door te laten lopen. Dat geeft volgens Yamaha een beter gevoel met de motor.

Hoewel het met de blauwe ook eigenlijk best leuk combineert. Wie combineert dit als eerste met de gele wielen?

Vergis je niet, de MT-07 is retebelangrijk voor Yamaha. Sowieso neemt de (hyper) naked markt ruim de helft van de totale verkoopcijfers voor z’n rekening, daarbinnen is het uitgerekend die MT-07 die in z’n eentje bijna twee keer zo veel verkoopt als de  nummer twee in de lijst, de MT09. Hetzelfde kan worden gezegd over de 35 kW a2 versie. Nu Europa val plan is deze regeling
Het is nog steeds typisch een MT07, maar daarom moet je twee keer kijken. Maar dan zie je ook wel

dat er toch veel veranderd is. Luchthappers geven een stoer uiterlijk, de koplamp is net wat mooier

en alles combineert goed met wat behouden is. De fluokleur is nog steeds iets waar alleen Yamaha

mee wegkomt. En het echte verschil zit dan nog eens onderhuids.... nog verder uit te breiden wordt het zelfs nog belangrijker. Ook daar is de MT-07 een belangrijk model voor.

Goed, genoeg reden dus en genoeg om over na te denken. Dat het ze dus gelukt is om deze tegenstijdige eisen van een nieuwe jas en een beter weggedrag versus lage kosten en grote toegankelijkheid in één pakket te combineren is al lovenswaardig, zelfs zonder er een meter mee te rijden. Maar goed, dat hebben we dus ook gedaan, onder breed uiteenlopende omstandigheden. Groep 1 om te vertrekken, dat betekent snel ontbijten en als eerste de helm op om aan de route te beginnen. Normaal gesproken  zijn we zo lui als een motorrijder, maar vandaag even niet. Het gaat regenen en niet zo’n beetje ook. Dus is het zaak voor die tijd zo veel mogelijk te rijden en hopelijk ook de foto’s af te ronden.

Geen ingewikkeld menu betekent weinig bemoeien met knopjes, wat tegenwoordig gelijk staat aan lekker snel gewend. Gas geven, stoppen, schakelen en sturen, dan heb je het wel weer een beetje gehad. Maar de manier waarop is dan wel weer kenmerkend. Een motor als de MT-07 zal toch als vanzelf moeten gaan. Dat klopt ook wel redelijk, als we ons eerst als op eieren via de straten pal bij de kust richting snelweg begeven. Het regent hier niet vaak en door stof, zand, zout en andere zaken met een z zijn de wegen hier spekglad, al helemaal als het vochtig is zoals nu. Dat is goed te merken als ik nauwelijks iets hoef te doen om toch het achterwiel aan het spinnen te krijgen, terwijl dat niet mijn bedoeling was. Maar goed, eenmaal op de snelweg voor een kort stukje gaat het prima. Snel daarna draaien we weer van de snelweg af om een weg richting heuvels te zoeken. En dan begint het feest. Snap ook meteen waarom we deze route rijden; de weg is net iets smaller en de bochten net iets krapper, wat de MT perfect in de kaart speelt.

A-397

Nou is het natuurlijk ook te gek om hard te kunnen jagen, maar dat is niet per se het sterkste punt. Dat het hier ook kan, zegt veel meer. Wat wel leuk is, dit zou net zo goed kunnen met de 35 kW versie, want hoe krapper het stuurwerk, hoe minder de topsnelheid meetelt. Maar goed, we zijn allemaal voorzien van de gewone versie, wat de groep lekker bij elkaar houdt. Aan de voorrijder is te zien Nu nog eens opnieuw vergelijken met de rest. Benieuwd hoe de kaarten nu liggendat hij het hier en daar niet echt vertrouwt, maar ik heb het grote voordeel dat ik ook aan zijn achterband kan zien hoe nat het is. Daarentegen heeft hij een navigatie die hem vertelt wat er ná de volgende bocht aankomt.  Hoe dan ook zijn we met een handvol collega’s lekker aan het sturen. Nou is 6 procent meer veerconstante in de vork moeilijk exact te controleren, dat het werkt kunnen we wel merken. Hetzelfde geldt voor de 16 procent extra uitgaande demping. We moeten het maar aannemen, maar verbeterd is het wel.

Maar aan de achterzijde gaat het helemaal goed. Daar is de veer zo’n 11 procent stugger (het begint zo wel heel erg op een XSR te lijken), bijgestaan door nog eens27 procent meer uitgaande én maar liefst 40 procent meer high speed ingaande demping… Dat merk je zeker. Veertig procent is een wereld van verschil. Daar bovenop is de schokbreker nog eens instelbaar qua veervoorspanning en uitgaande demping, dus als het nog steeds niet genoeg is, kan het geregeld worden. Dat je dat kunt voelen, behoeft geen verdere toelichting. Nou is het wel weer twee jaar geleden dat we de vorige MT reden, maar destijds kregen we op de vraag of het iets stugger kon het antwoord ‘ze staan al maximaal voor jullie’. Dit keer hoor ik niemand klagen en wordt er dus ook niks gedraaid of gesteld. Dat spreekt boekdelen. Denk alleen niet dat de motor nu te strak staat of veel van z’n laagdrempeligheid is kwijtgeraakt. Niks daarvan, de motor rijdt nu alleen nog veel voorspelbaarder, helderder en is met meer overtuiging een bocht om te gooien. Daarom vallen deze upgrades ook nog steeds onder de noemer ‘niet te gek’. Kun je nagaan.

Nou hadden we er liever niet zo achter gekomen, maar als het dan toch gebeurt: net als we van het kronkelwerk een iets grotere weg richting lunch opdraaien, gaan de hemelsluizen open met alle registers. Dit stopt niet meer en dus wordt de rest van de rit in de regen verreden. Zo komen we ook terecht op die A-397, het is de kortste weg terug. Positief bekeken: er zijn minder enerverende kortste routes.
Uiteraard heeft Yamaha ook direct ene breed scala aan accessoires leverbaar. Zoals hendels, valbe-

scherming, Akra en meer mooi G&G gefreesd aluminium. Pimp my MT, zo gek als je wilt En daarbovenop dus de ontdekking hoe de motor rijdt onder dit soort omstandigheden. Nou is dat uiteraard ook afhankelijk van hoe gek je het wil maken, wat voor banden je hebt en hoe goed je zelf bent in regenrijden, maar hoe dan ook: de MT rijdt voorbeeldig. Misschien wel een uitkomst zelfs, nu wil je niet graag met een overschot aan vermogen zitten.

Natuurlijk heeft zo’n beetje elke motor in klassen hoger dan de 650/700cc tegenwoordig tractiecontrole, dat heeft de MT nog altijd niet en dat blijkt dan ook nog steeds niet nodig.  Sowieso rijden we het grootste stuk bergaf, ik schakel ook vaak een versnelling hoger om de gasrespons wat trager te maken. En ook dat maakt de MT allemaal niks uit, je hebt altijd wel voldoende power in je rechterpols. En zo rijden we met kinderlijk gemak de lokale helden in hun automobielen voorbij, die duidelijk worstelen met de weersomstandigheden.  Ze zullen het wat minder gewend zijn dan wij, zullen we maar aannemen. Of wij weten iets niet over het gripniveau, dat kan ook… maar we komen stuk voor stuk zonder brokken beneden, dus die grip zit wel oke. Ik had het graag anders gezien en nog eens gedaan met een zonnetje, maar het is niet anders.

Conclusie

Net als de MT-09 heeft de MT-07 een update gekregen die zich voornamelijk rond de vering concentreert en het verschil mag er zijn. Het verhaal kan redelijk kort, de conclusie is dat eveneens. Het is gewoon beter geworden. En het wordt nog beter als je de nieuwe styling er bij optelt. Dat heeft de MT-09 niet eens, dus eigenlijk krijg je dit jaar nog meer upgrades bij de twin als bij de driecilinder. Het is alleen wel van een niveau dat zich niet laat vergelijken, dus zullen we dat ook verder niet doen. Op zichzelf is de MT-07 een prima motor met een heerlijk soepel en veelzijdig blok. Daar is Yamaha dan ook terecht van af gebleven en heeft zich alleen gefocust op wat nog verbeterd kon. En daar zijn ze in geslaagd; de MT is voor wat je er ook mee doet, toch weer een klein stukje leuker geworden. En zo blijft het zoals alles in deze klasse dikke, dikke pret. Wat wil je nog meer?

Het goede behouden, het minder goede aangepakt. Hetzelfde, maar dan beter

In eerste instantie moet je twee keer kijken voor je het ziet, misschien had iets meer gezicht gekund

Technische gegevens