Test: Kawasaki Ninja 650

Het toeval wil dat we nog steeds in Vielsalm zitten, als gevolg van de 2018 Eco Challenge. Niet zozeer om de heenreis over te slaan, dat zou valsspelen zijn, maar het komt gewoon zo uit en bovendien: de Z650 waar we gister mee reden is nagenoeg dezelfde motor, dus dat telt wel. Eh nee... zo zie je het op televisie niet nee. AmateursNormaal zouden we er ietsje relaxter over doen en gewoon doorrijden en tanken onderweg, maar goed, dat verhaal kun je teruglezen. Dus we doen nu gewoon alsof we gister met de Ninja 650 aangekomen zijn na een leuke tocht en nu in de regio een stukje gaan rijden. Tellers op nul, daar gaat ie.

Voor vandaag staat een klein toertje op het programma, van niet eens te veel kilometers. Want we willen ook nog wat gaan doen; niet alleen de omgeving bekijken, maar er ook aan deelnemen. Dus staat voor vanmiddag een heuse outdooractiviteit op het programma. Nee, twéé: eerst eens boogschieten, dan kanoën. En het weer is er perfect voor. Om die reden hebben we dan ook wat casual spulletjes in de zijtassen gestoken. Het loopt een stuk makkelijker in korte broek en met gewone schoenen, dan in motorkleding. En die past op zijn beurt dan weer precies in die tasjes. Ze zijn niet super groot, maar we weten al dat het net genoeg is voor een weekendje en met een extra tas achterop kun je er ook mee naar Schotland voor een kleine week. 

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Pien Meppelink, Tom Haanstra (Target Press)

Lekker licht sturen

We nemen niet al het hebben en houden mee, dat is nergens voor nodig en we houden ook van lekker licht sturen. Dat rijdt nou eenmaal gewoon fijner. Nou zijn die tasjes ook nog wel te demonteren, maar ze wegen zo weinig dat je er verder weinig van merkt, dus dan is het laadvermogen wel handig. En zo pruttelen we al snel verder. Nou is het natuurlijk een kwestie van referentie, vorige keer was er een CBR650 mee en die voelde toch echt wel heel erg anders aan, En zomaar bevind je jezelf in een dorpje, in een land, in een omgeving. Maakt het nou echt uit waar dit precies is? Dacht het niet...of liever: liet de Kawa anders aanvoelen. Nu, op z’n eentje, heb je het moeilijk ’t ding op een fout te betrappen. Of nee, dat zeg ik verkeerd. Destijds was er ook niks mis met de Ninja, maar het was wel een beetje het David-versus-Goliath wat de motor toch een beetje parten speelde. Nu is Goliath al een stuk kleiner en dat maakt David tot een heel goed idee. En dat is ook zo; met een motor als dit doe je tripjes als dit. Niet te lang, niet te ver en zeker niet te… oh nee, dat is een songtekst. Nee, gewoon een stukje rijden. Een stukje om na het eten, een stukje toeren op zondag, een stukje op vakantie. En dat ‘ie net zo goed naar Gibraltar of verder rijden kan, soit, het is een motor, geen skateboard, dat is gewoon logisch. Het gaat hier om beoogd gebruik, niet ‘wat kan ‘ie nou echt’. Real life gebruik, weet je wel. 

En dat doet ‘ie met glans. Juist de wegen hier in de Ardennen zijn de kleine Ninja op het lijf geschreven. Met het vermogen kun je ook alle kanten op, het is niet teveel zodat je continu op je snelheid en verstopte zwaantjes hoeft te letten, maar ook niet te weinig zodat er geen plezier meer te maken valt. Nee, dit is gewoon precies het goede gebied. En dat kijkt niet eens zo nauw, een paar pk meer of minder zal het verschil niet maken. Voeg daaraan toe dat het zoals al een kleine twintig jaar verpakt is in een kittig tweecilindertje, dat maakt ‘m nog heel leuk om te rijden. Niet zo piekerig als een viercilinder, maar met voldoende bottom power. Voor de krappe bochten bijvoorbeeld, maar ook voor de bandbreedte; het scheelt je zo weer een paar keer schakelen, waardoor je nog relaxter rijdt.  Maar eigenlijk hoeven we nauwelijks in te gaan op hoe de motor rijdt, dat is al lang en breed bekend. Wat moet je nog over die motor zeggen wat niet al  tal van keren gezegd is?De Ninja is geen nieuw gezicht hier… en behalve de nieuwe kleur, die dit jaar ineens veel vaker terugkomt bij meerdere merken, is deze Ninja nog net zo als de vorige. Net zo goed, dus.

Wat me wel opvalt is dat ik het feest van de dag ervoor nog niet helemaal kwijt ben. Als we op zoek gaan naar een geschikte fotolocatie (tja, we blijven toch een klein beetje professioneel), omkeren om toch weer terug te rijden, merk ik dat ik bij een links-rechts combinatie, zo’n bruggetje over een klein stroompje, de absoluut ideale lijn, die tot ver op de linker weghelft loopt, blijf volgen en mijn snelheid weet uit te kienen. Triviaal misschien, maar het geeft ook meteen aan dat je zoiets dus kunt trainen. En als je dat maar lang genoeg doet, zul je er vast ooit iets aan gaan hebben. En voor wie het zicht afvraagt: de weg was volledig overzichtelijk. Anders had ik wel een andere inschatting gemaakt. 

Maar ja, als je dit soort wegen voor je hebt...

Day After

Het grote voordeel van zo’n ‘Day After’ is dat we nu wél gewoon gas kunnen geven en dat dus ook van harte doen. En dan nog zal het verbruik niet eens zo extreem zijn. Dat is de aard van de motor, maar ook het voordeel van heuvellandschap… dat betaalt zich vanzelf terug.
Het verschil tussen de standaardversie en de 'touring' uitvoering in beeld gebracht: Tomtom.

softcases en valprotectie. Echt veel te wensen blijft er zo niet over En dan nog: we hebben vandaag een veel kortere route, vertrekken wél met een volle tank en… zouden eventueel eindeloos vaak kunnen stoppen voor benzine. Oftewel, zodra de wegsituatie het een beetje toelaat, kunnen we ongegeneerd gas geven. En daar ligt dan ook een beetje ’t sterke punt van dit motortje.

Als ik het vergelijk met m’n laatste ontmoeting met de Kawa, zijn deze wegen ‘m op het lijf geschreven. De CBR had het liefst nog wat meer openheid en vloeiende wegen gehad (al was die ook heel erg in z’n nopjes geweest), maar de Ninja doet nu precies waar ‘ ie goed in is. Kappen en draaien, ‘braap’ tussen twee bochtjes en snel weer door. Links, rechts, chicane, een verdwaalde haarspeldbocht, en alles kinderlijk eenvoudig. Het tempo ligt dan ook weer niet op standje tandvlees, maar is gemodereerd vlot. En juist dat maakt het nog beter. Dit kan ‘ie aan, hierbij zit je zelf ook nog lekker en redelijk relaxed, alles is oké. Veel realistischer dan ‘vanaf die snelheid komt de vering wat tekort’
Een doorsnee weekendje weg in beeld: motorrijden en ontspannen. Of was het juist andersom?

Kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder voor mijn werk gedaan heb of ‘je kunt wel merken dat de remmen op een budget zitten’, we zitten nu ver binnen alle marges en dat werkt gewoon. En om nou te zeggen dat we ons vervelen…. Neuh. Verre van dat.

Inmiddels hebben we wel zin in een bak koffie. Het is warm en dus dorstig weer, dus moeten we ook de inwendige mens zeker niet vergeten. In het pittoreske Barvaux pikken we er ook maar meteen een broodje bij, we zijn er immers toch. 

Of nou… het is eigenlijk geen toeval. Vlakbij begint namelijk ons echte avontuur. Of liever gezegd, datgene wat we niet dagelijks doen. Hier hebben we, geheel in ‘weekendje-weg-stijl’, een middagje buitensport geboekt. Allereerst meten we onze sportieve prestaties met een potje boogschieten. Ja, bóógschieten. Met zo’n boog. En pijlen. En ik kan nu zeggen: dat is nog knap ingewikkeld. Al is soms het resultaat echt om in te lijsten, zie daarna dan ook nog maar eens die pijl weer uit je doel te trekken. Hoe dan ook, met de nodige instructie, een heleboel flauwe grappen, een klein beetje veiligheidspraat (gek genoeg mag je wel in je teenslippers schieten, dat zijn we niet gewend) Urenlang vol te houden zokomen we toch een heel eind en na een korte maar scherpe competitie kunnen we alsnog een winnaar uitroepen. Dat is niet ondergetekende, maar mijn talenten liggen dan weer ergens anders. 

Alhoewel het te betwijfelen valt of je daar kanoën bij kunt zetten. Niet dat het mis ging, daarvoor stond sowieso het waterpeil van de Ourthe te laag en was de stroming te rustig. Maar als de laatst gestarte in z’n ééntje een ruime voorsprong weet op te bouwen ten opzichte van de twee andere dubbel bemande boten, geeft het je wel te denken. Hoe dan ook is het een fijne oefening voor de schouderspieren.  Zoals altijd is er een truc en zoals altijd is het hilariteit ten top als voorste en achterste man niet op elkaar ingewerkt zijn, maar voor de echte dijenkletsers is het waarschijnlijk te heet of zijn we met te weinig. Volgende keer beter en dan nemen we er een biertje bij, net zoals een van de teams uiteindelijk Ho, stop! Terrasje!ook maar besloot onderweg. Zonder competitie komen al snel andere prioriteiten bovendrijven en dat lijkt sterk op hoe het ooit was met het uitje van school… de overeenkomsten zijn schokkend. Eenmaal in Hamoir staat de bus alweer klaar om ons én de kano’s weer terug naar de start te brengen. Elf kilometer over de weg, ongeveer even ver over water. Maar een wereld van verschil… zo rustig dobberend ziet de wereld er ook heel anders uit. Blijkbaar is dit nog het best te omschrijven als steekvliegperspectief, want de krengen zijn er in groten getale en ik heb er nóg last van. 

Conclusie

Eenmaal teruggekeerd trekken we de motorkleding weer aan voor de terugreis. Natuurlijk is het altijd een feestje als je weer mag opstappen, maar het is nog steeds warm en het idee om méér kleding aan te moeten trekken... vooruit maar. Het is niet ver, maar toch zijn we blij dat het niet lang duurt voordat we, in casual kleding, weer aan een écht biertje kunnen. En dit keer hebben we het echt verdiend. Vinden we althans zelf. En zo glijden we vanzelf met een fraaie zonsondergang weer de avond in. Morgen gaan we weer naar huis. 

Technische gegevens