Test: Kawasaki H2 SX SE

Nou is de H2 SX toch al wel zwaar genoeg, het is nou eenmaal gewoon een grote, zware motor en dat ga je merken. Komt nog bij dat met de power die hier in zit, je dus sneller op een bocht afstuift, weer harder moet remmen en daar de kilo’s ook weer tegen werken. Dus je merkt het gewoon. Maar goed, niet altijd is het zo spijtig als bij onze eerste kilometers. Met nog geen uur voor vertrek nog de laatste bui over de streek, nieuwe banden en een supersterke en zware machine te besturen, moet ik toegeven dat ik wel eens betere eerste kennismakingen heb gehad. Dat gevoel bleef ook zo lang de weg niet opdroogde en dat duurde naar onze mening sowieso te lang. Geloof me, straks als 't zomer is kan dit echt véél platterMaar het verklaart wel de brave hellingshoek op de foto’s. Met de kou eenmaal uit de lucht en dezon aan het werk droogt het gelukkig ook weer vlot op en dan kan de motor voor het eerst z’n spierballen laten zien. En dat belooft veel, heel veel. Kawasaki herdefinieert het begrip ‘altijd beschikbaar vermogen’, gooit dat in een nieuw vaatje en schenkt daar een groen sausje over. Daarbij blijft de motor wel zwaar en moet je echt wel werken om leuk te sturen, maar het is niet buitenproportioneel en je krijgt er ook wat voor terug. Bijna raar dat dit dezelfde motor is, want nu doet ie het wél. Toch blijkt ook met het feest op het circuit erbij: hoe harder het gaat, hoe beter het wordt. En dat is dan net weer een kolfje naar de hand van de SX natuurlijk, als er iets makkelijk gaat is het wel hardgaan.

We zijn de enigen niet geweest die eigenlijk wel elektronische vering hadden verwacht bij een model als dit, maar het antwoord is simpel: dat zou nog meer kosten. Bovendien, delen de Japanners ons in een onverwachte vlaag van openheid mee dat ze bij zowel het TFT scherm als de vering iets achter lopen op de concurrentie. De ZX-10RR heeft het nu en dat kan mogelijk in de toekomst nog verder uitgerold worden, maar daar is het nu nog te vroeg dag voor. Maar om dat een beetje te compenseren heeft Kawa wel gezorgd voor een heel chique veringpakket met aan beide zijde volledige instelmogelijkheid, inclusief high- en lowspeedverstelling. Van onze groep vond niemand het noodzakelijk er nog aan te draaien. Het display is wel een verhaal apart met de hoeveelheid informatie die je tevoorschijn kunt toveren, inclusief een hellingshoekmeter en een acceleratie/remindicator. Die maximale hellingshoek is overigens terug te lezen: wij bleven netjes bij 48 graden linksom en 51 rechts, maar probeer het zelf nu maar... de lat ligt.

En dan bedenkt Kawa dus dat het een goed idee is als we op het circuit nog een paar oefeningen doen. Geen complete rondes, maar een ‘handling course’, inclusief remproef, slalom en de eerder genoemde Launch Control. Met stip het beste idee om op een motor te bouwen… De remproef is ook wel interessant, het geeft eens aan hoe hard je nou uiteindelijk nog kunt remmen en dat is altijd wel leuk… maar je doet het zelf te weinig. Nou hadden we dat dus al eerder gemerkt aan het begin van het verhaal,
Gewoon je gas in standje zo en dan ineens de koppeling loslaten

Kanonne... wat zei 'ie nou, ergens bij het tweede bruggetje gaan remmen? Dan gaan we nog effe door maar dat was nog net niet in het ABS. Komt dat een keer in actie, dan merk je dat voornamelijk aan het idee dat je minder goed vertraagt, verder wordt er nauwelijks nog een pulsering waargenomen. De remmen hebben wel net een klein beetje meer overtuiging nodig dan de Brembo’s van de H2, maar dat is voor een toermotor wel wenselijk.  Bovendien is er nog vertraging zat, niemand is in het decor beland en dat is voor een motor van dik 260 kilo gewoon dik in orde.

Hoe ver de realiteit opgerekt wordt op het circuit wordt tegelijkertijd ook keihard duidelijk. Na enkele doorkomsten werd het toch een soort uitdaging om op het rechte stuk een zo hoog mogelijke topsnelheid te zien verschijnen, terwijl je dat heerlijk op je gemak zit te doen. Overigens ligt die top best hoog….  En het mooie is: dat kan dus ook mét koffers. Hoewel ze exact hetzelfde zijn als op bijvoorbeeld de Z1000SX, inclusief het ophangsysteem, zijn ze op de H2 SX gegarandeerd voor elke snelheid. Geen restricties, Altijd lekker om de dag te beginnen met wat gymkhana. bij wat je ook doet mogen de koffers er officieel op blijven hangen. En uit eigen ervaring kunnen we daar aan toe voegen dat we ook inderdaad nul hinder hebben gekregen van de koffers. Dat is met name te danken n aan het nieuwe subframe, dat de achterkant van de motor strak in het gelid houdt, wat je ook probeert

We kunnen hier nog een tijd over doorgaan, er is nog meer dan genoeg te vertellen, de H2 SX mag met recht een vlaggenschip genoemd worden en z’n plek naast de H2 en H2R innemen. Wij zijn er voorlopig nog niet over uitgepraat en zullen de motor dan ook zeker nog eens meenemen voor een goed verhaal.